αγελάδα

O θείος μου ο Γιώργος μου έλεγε πως παλιά, πριν από πολλές δεκαετίες, η θάλασσα της Kολυμπήθρας είχε ξεβράσει μια νεκρή αγελάδα. Όλοι έλεγαν πως εκεί που έτρωγε χορταράκι, σε κάποια άκρη φαίνεται, θα γλύστρισε και θα έπεσε μέσα στη θάλασσα. Mαζεύτηκαν λοιπόν όσοι υπήρχαν εκείνη τη στιγμή στην Kολυμπήθρα –ο θείος μου εκείνη την ημέρα ήταν στους φρερ, επάνω– και όλοι μαζί, με πολύ δυσκολία, τράβηξαν το νεκρό ζώο πίσω-πίσω και έσκαψαν όλοι μαζί έναν μεγάλο λάκκο, όπου το παρέχωσαν. συνέχεια...

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που συχνά ακούμε για εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Μία από αυτές ήταν –και στην Βωλάξ– η "βουϊδιά" (βοϊδιά <βόιδι> βόδι), η (ξερή) κοπριά της αγελάδας...

Είναι γνωστό ότι οι στεγνές σβουνιές σε πολλά μέρη της Ελλάδας, όπου δεν υπάρχουν ξύλα, χρησιμοποιούνται ως καύσιμη ύλη. Ο Ηλίας Πετρόπουλος [Το Ταντούρι και το Μαγκάλι, Νεφέλη, 1994, σελ. 24 κ.ε.] γράφει: «Οι νέοι μας ίσως ν' αντιμετωπίζουν τη σβουνιά σαν βρομερή και περιφρονητέα καύσιμη ύλη. Πρόκειται για λάθος. Ως γνωστόν, στην κάφτρα του τσιγάρου αναπτύσσεται θερμοκρασία 700-800 βαθμών Κελσίου. Άλλωστε, η κινέζικη κουζίνα βασίζεται στο μικρό θερμαντικό επίκεντρο –γι' αυτό η κινέζικη κατσαρόλα (σσ. γουόκ) έχει σχήμα κώνου. Με μια σβουνιά ο κινέζος έψηνε το φαγητό του μέσα σε 3-10 λεπτά της ώρας. Οι σβουνιές είχαν τόση θερμαντική δύναμη που τις χρησιμοποιούσαν ακόμη και οι σιδεράδες. Ο γλύπτης Φιλόλαος μου αφηγήθηκε πως κοκκίνιζαν με αναμμένες σβουνιές τα σιδερένια στεφάνια των τροχών. συνέχεια...