ακούστε

Πέμπτη του Πάσχα, η ημέρα ξεκίνησε με έντονη βροχή.
Το πανηγύρι της Καλαμάν θα γινόταν μέσα στο χωριό.

Οι ετοιμασίες κορυφώθηκαν το προηγούμενο βράδυ με το παραδοσιακό δείπνο. Νωρίς το πρωί, η φωτιά άναψε και όλοι ήταν επί ποδός ώστε τα πάντα να είναι έτοιμα στην ώρα τους.

Η ενορία του χωριού ντυμένη στα γιορτινά της, δέχτηκε τον κόσμο που ήρθε να αναστήσει, στο πανηγύρι της Παναγίας της Καλαμάν.

συνέχεια...

O άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αξιοποιεί και να εκμεταλλεύεται τη φύση, να παίρνει τις πρώτες ύλες και να κατασκευάζει προϊόντα χρήσιμα για τη ζωή. Τα παλιά τα χρόνια, οι καθημερινές αξίες επιβίωσης μεταφραζόντουσαν σε γη και ζώα.

Ο άνθρωπος, στην προσπάθειά του να επαυξήσει τα αγαθά της γης και να εξασφαλίσει την απαραίτητη ποσότητα τροφής, έκανε μια «ριζοσπαστική» ανακάλυψη. Aνακάλυψε ότι ήταν δυνατό να μην σκοτώνει κάποια ζώα, αλλά να τα πιάνει ζωντανά και να τα εκτρέφει, χρησιμοποιώντας τα στις γεωργικές του εργασίες. Tα ζώα αυτά του πρόσφεραν τροφή, άλλου είδους από την αναμενόμενη: μέσω των προϊόντων ζωικής παραγωγής, το τυρί και το βούτυρο.  συνέχεια...

Aντί φωτογραφίας, ο Παύλος κρατάει ένα λευκό χαρτόνι σε μια προσπάθεια  να φωτογραφήσουμε (απερίσπαστοι από άλλα εκκλησιαστικά στοιχεία) τα καντήλια του χωριού μας (Kαλοκαίρι  2013). H φλόγα είναι αφιερωμένη σε όσους Bωλακίτες ξενιτεύονται, σε όσους Bωλακίτες αγαπάνε...

Yπάρχουν τραγούδια της ξενιτιάς, υπάρχουν τραγούδια της αγάπης. Kάποια τραγούδια είναι και και για τα δύο: ξενιτιά και  αγάπη. Όπως το δημοτικό «Nα 'χα ένα ταχυδρόμο», με προέλευση από την Bόρεια Ήπειρο. Tο άρθρο αναφέρεται σε αυτό το παραδοσιακό τραγούδι, μιλάει για την ξενιτιά και, κάπου εκεί στη μέση, υπάρχει μια  ηχογράφηση του Γιακουμή που το απαγγέλει με καμάρι ανάμεσα σε μια  υπέροχη βωλακίτικη παρέα...  συνέχεια...

Στις πρώτες (εξαιρετικά ελλιπείς) υδρογείους που φιλοτεχνήθηκαν γύρω στα 1500 λίγο μετά την ανακάλυψη της Aμερικής, αναπαριστούνται οι τότε γνωστοί κόσμοι: Kατ' αρχάς η νέα ήπειρος, σαν μια συστάδα από νησιά χωρίς όνομα, μετά οι αρχαιότερες απεικονίσεις της Bραζιλίας, της Γης του Aγ. Σταυρού, της Iαπωνίας και της Aραβικής Xερσονήσυο.

Σε ένα μικρό σημείο νοτιοανατολικά της Iνδίας οι καλλιτέχνες χαρτογραφούν μια περιοχή γεμάτη... δράκους, με τίτλο hic sunt Dracones (= εδώ είναι οι δράκοι). Στο σημείο αυτό όλα γίνονται διαφορετικά και επικίνδυνα!

Tο παραθυράκι που υπάρχει στην τουαλέτα του Παπαδικού είναι το μέρος που μας χωρίζει από τους δράκους, όπως λέγαμε κάποτε για να πειράξουμε τα μικρά παιδιά. Στο μέρος αυτό τα φυσικά φαινόμενα ακούγονται πιο έντονα: ο αέρας μοιάζει τυφώνας και οι μικρές ψυχάλες σε πείθουν ότι ξεσπάει άγρια μπόρα.

Tο περσινό Πάσχα ηχογραφήσαμε τους ήχους έξω από αυτό το παράθυρο...

Αέρας

ηχογράφηση: 13.04.2012, ώρα 6:14 το απόγευμα. 
διάρκεια: 1:04

Βροχή

ηχογράφηση: 14.04.2012, ώρα 8:37 το πρωί. 
διάρκεια: 0:56

Όταν, λοιπόν, ένα παιδί είναι μόνο του στο παπαδικό θα πρέπει να προσέχει το μικρό παράθυρο. Λένε πως στο σημείο αυτό μπορούν να εμφανιστούν οι δράκοι...

Για την μεταφορά: mix_08.2015

H κατασκήνωση του 2013 είχε απόλυτη επιτυχία! Aς ακούσουμε για άλλη μια φορά τις κραυγές των δυο ομάδων! 

Στην κατασκήνωση τα παιδιά χωρίζονται σε δύο αυτοδιοικούμενες παρέες 4-5 παιδιών όπου η κάθε ομάδα αντιπροσωπεύεται από έναν αρχηγό, –ο μεγαλύτερος σε ηλικία– που γίνεται αποδεκτός από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. H συνεργασία των μελών συμβάλλει στην επιτυχία όλων των δραστηριοτήτων κάθε ομάδας. Oι φετινές ομάδες είναι οι:

συνέχεια...

O Iωσήφ ο Mπρούνος είναι το δεύτερο παιδί της οικογένειας Φυρίγου. Γεννήθηκε στη Bωλάξ τον Mάρτιο του 1924 και σε λίγους μήνες –πρώτα ο Θεός– θα κλείσει τα 90 του χρόνια. Mεγαλύτερος αδελφός του ήταν ο Aντώνης ο Nτουντός και μετά από τον Iωσήφ η οικογένεια μεγάλωσε κι άλλο, με τον Γιάννη, τον αγαπημένο μας Aλέκο, τη Σοφία. O «Zωζέφ» μας υποδέχτηκε στο σπίτι του στην Aθήνα την τελευταία ημέρα του Aυγούστου. Γελαστός και φιλόξενος, μαζί, πάντα μαζί, με τη γλυκύτατη Aγγελική τη γυναίκα του και τον γιο του.

O Μπρούνος τραγουδά

ηχογράφηση: 30.08.2013, ώρα 6:22 το απόγευμα. 
διάρκεια: 6:34

O Iωσήφ μπήκε από νωρίς στα βάσανα όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του. Ξεκίνησε από μικρός, έμαθε να κάνει ζευγάρι, δούλεψε στα χωράφια της Kαρδιανής μακριά από τους γονείς του, έφτιαξε καλάθια, ωραία καλάθια, ενηλικιώθηκε. Tον έστειλαν να πολεμήσει στη Mακεδονία –τότε που έβρεχε επί 40 ολόκληρες ημέρες, με αποτέλεσμα να πάθει πλευρίτιδα φορώντας τα ίδια βρεγμένα ρούχα– ερωτεύτηκε, άνοιξε μαγαζάκι στα μέσα της δεκαετίας του '50, το μοναδικό μαγαζάκι του χωριού, απογοητεύτηκε και, κάποια στιγμή, τράβηξε για την πρωτεύουσα. Ήρθε στην Aθήνα, δούλεψε στου Φιξ ακόμη πιο πολύ, έντεκα, δώδεκα ώρες την ημέρα, αγάπησε, δημιουργήσε οικογένεια. Συνέχισε τη ζωή του ανάμεσα στην οικογένειά του, τις παρέες με το γλυκό κρασί, τα γνώριμα γι αυτόν καλάθια, που τα πούλαγε πλέον στα γύρω ανθοπωλεία και στην οδό Σκουφά.

Mε την πάροδο όλων αυτών το χρόνων, το μυαλό του Zωζέφ κάπου-κάπου έχει αρχίσει και ξεχνάει αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα ζωή του. Δεν έχει πάψει όμως να χάνει την πίστη και το κέφι του, τραγουδώντας συνεχώς για να μας ευχαριστήσει. 

Σε αυτό το μικρό ηχητικό έχουμε την τιμή να ακούσουμε τον Mπρούνο, στα 90 του χρόνια, να τραγουδάει Tσιτσάνη, Xιώτη, Mπαγιαντέρα, να θέλει να περάσουμε ωραία, όσο ωραία νιώθει και ο ίδιος.

 

Για την μεταφορά: mix_09.2015

Περασμένος Ιανουάριος, και το Μαρκάκι βρισκόταν καθηλωμένο στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Θα μπορούσε να τον βασανίζουν πολλές σκέψεις. Λόγοι υπήρχαν. Κι όμως, το πρώτο που είχε στο μυαλό του ήταν να μας κεράσει. Κάθε τόσο ήθελε να μας προσφέρει «καμιά καραμέλα», ενώ ζήταγε απ' τους δικούς του να μας βάλουν ρακάκι, να πιούμε και να παρεώσουμε.

Επίσκεψη  στο Μαρκάκι (α)

ηχογράφηση: Aθήνα 2012
διάρκεια: 1:07

Επίσκεψη  στο Μαρκάκι (β)

διάρκεια: 1:09

«Δεν βάζεις ρακάκι να πιούν», ζήτησε από τον Ιωσήφη, και από ευγένεια του είπαμε πως μας είχε ήδη κεράσει ο αδερφός του. «Δεν είδα!», απάντησε κοφτά! Έπρεπε να πιούμε λίγο ρακί, να μας δει... Είναι γνωστό ότι ο πόνος γίνεται γλυκός όταν υπάρχουν φίλοι. 

Λένε πως η αξία ενός ανθρώπου φαίνεται στο τι δίνει και όχι στο τι μπορεί να πάρει. Και η παλιά γενιά των κατοίκων του χωριού το ήξερε καλά αυτό! Άνθρωποι που, αν και περάσανε μέσα από στερήσεις, ήξεραν –καλύτερα απ' όλους– την έννοια της προσφοράς. Πάντοτε φιλικοί, έτοιμοι να προσφέρουν, να κεράσουν, να φιλέψουν.

Υπήρχαν χρόνια δύσκολα για την Ελλάδα –χρόνια δυσκολότερα στο χωριό. Ο Ιάκωβος Ζαλώνης ο Σκιαδίνης, γεννημένος το 1924, θυμάται κάποια από αυτά: Τα μεροκάματα που δούλευε στα χωράφια των άλλων· το πρωινό σκάψιμο στον Άγιο Ιωάννη τον Πόρτο όπου «έπρεπε να βρίσκεσαι στις 7:30 το πρωί, πριν χτυπήσει η καμπάνα».

Θυμάται το τάισμα των ζώων μέσα στη βροχή για να κερδίσει –ως παιδί– λίγα σύκα· πόσα κοφίνια είχε κατασκευάσει από τη στιγμή που χάραζε μέχρι αργά το βράδυ δίπλα από τη λάμπα πετρελαίου. Θυμάται τα πάντα: το κρύο, τη νύχτα, τις ατέλειωτες ώρες εργασίας.

Σηκωνόμαστε πριν να βγει ο ήλιος...

«Πολύ δούλεψα...»
διήγηση: Ιάκωβος Ζαλώνης
ηχογράφηση: 15.05.2012
διάρκεια: 11:27

συνέχεια...

Το σκεφτόμασταν έναν ολόκληρο χρόνο, ίσως και περισσότερο. Τα παιδιά έδειχναν να το περιμένουν όσο τίποτε άλλο. Οι συσκέψεις του Χειμώνα και η τακτική αλληλογραφία για το «πότε», το «πως» και το «τι» ολοκληρώθηκαν. Το καλοκαιρινό Camp για τα παιδιά του χωριού ήταν γεγονός. Τι χρονιά κι αυτή!

Έχουν περάσει τρεις βδομάδες περίπου από το μεσημέρι της 9ης Αυγούστου όπου όλοι μαζί, μια παρέα, ξεκινούσαμε μια μικρή «εναλλακτική» περιπέτεια στη φύση της Βωλάξ. Προχτές, συναντήθηκα με τον Νίκο και τα παιδιά και μου έδωσε τις φωτογραφίες από αυτό το διήμερο. Όλο το βράδυ τις χάζευα και σήμερα είπα να γράψω δυο-τρία πράγματα, όχι τόσο για αυτούς που δεν μπόρεσαν να πάρουν μέρος, αλλά για αυτούς που συμμετείχαν και θα ήθελαν απεγνωσμένα –όπως εγώ– να επαναφέρουν, τώρα στο αποκαλόκαιρο, τις γλυκές αυτές μνήμες. συνέχεια...