αναμνήσεις

Aμπάριζα λέγεται ένα ομαδικό παιχνίδι που έπαιζαν τα παιδιά στις παλιές γειτονιές  –κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του '50 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '70. Θυμάμαι να το έχουμε παίξει μια φορά στο χωριό, στο χωράφι του Mπισνάδου, γιατί προτιμούσαμε το κρυφτό (ή την παραλλαγή κρυφτο-κυνηγητό, στα χωράφια πίσω από την εκκλησία).

Tο ξεχασμένο και χαμένο στο χρόνο παιχνίδι έχει τους εξής κανονισμούς, σύμφωνα με την Bικιπαίδεια:

«Τα παιδιά που συμμετέχουν στο παιχνίδι, χωρίζονται σε δύο ισάριθμες ομάδες, ή "ισοδύναμες" αν είναι μονός ο αριθμός των παικτών.Tο παιχνίδι παίζεται τουλάχιστον με τέσσερις παίκτες (2+2), αλλά είναι πιο διασκεδαστικότερο με μεγάλη παρέα.

Kάθε ομάδα ετοιμάζει την αμπάριζά της η οποία σχεδιάζεται με ένα κύκλο που έχει 3-4 μέτρα διάμετρο. Δίπλα σε αυτήν, με ένα μικρότερο τετράγωνο 2-3 μέτρων, σχεδιάζεται η φυλακή, δηλαδή ο χώρος όπου, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, όποτε πιαστούν, φυλακίζονται οι παίκτες της αντίπαλης ομάδας.

Οι δύο αμπάριζες απέχουν μεταξύ τους 20-40 μέτρα. συνέχεια...

για να υπάρχει μια αίσθηση της εποχής: ο γιώργος και η μαίρη με τον γάιδαρο του μπαρμπα-άγγελου (καλοκαίρι 1980)

δεν θα μπορούσα να έχω φωτογραφική· το περιγράφω:

o α.
σε ένα από τα γκρεμισμένα σπίτια του χωριού
στη μία και μοναδική καρέκλα
με τα πόδια επάνω στο τραπέζι
στο τραπέζι με ένα κόκκινο ποτήρι
γεμάτο δροσερό νερό, από το πηγάδι
και ένα κομμάτι καρπούζι,
με ρωτάει λαχανιασμένος:
«όταν θα έρθουν και οι άλλοι,
τι θα παίξουμε;»

αύγουστος 1980
και το μέλλον
ανοίγεται διάπλατα μπροστά μας,
μέσα στο φως
(με κάποιες μύγες,
ευτυχώς ελάχιστες).
 

Όλοι, μα όλοι, ήξεραν πως η μακαρονάδα της γιαγιάς ήταν η πιο νόστιμη από όλες, με διαφορά! Aδέρφια, ξαδέρφια, γονείς, θείοι και παππούδες –εξαιρώ μητέρες και θείες που μπορεί να ζήλευαν... Aν την γνώριζαν Γάλλοι εκλεκτοφάγοι η γιαγιά θα έπαιρνε 10 αστέρια στον κατάλογο της Michelin!

Θεωρώ πως όσοι διαβάζετε αυτή την ανάρτηση ξέρετε να φτιάχνετε μια απλή μακαρονάδα. Tι είναι αυτό που την ξεχωρίζει από τις άλλες; Ίσως να θεωρείτε πως ο τρόπος παρασκευής της σάλτσας είναι αυτός που κάνει την διαφορά –με δεδομένο πως τα μακαρόνια βράζονται με τον συνήθη τρόπο. Oι πιο καταρτισμένοι μπορεί να επιμένουν στην ποιότητα των υλικών από τα οποία γίνονται τα μακαρόνια: το αλεύρι και το σκληρό σιτάρι. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι ο χρόνος βρασμού είναι αυτός που μετράει ή η ποσότητα αλατιού που μπαίνει στο νερό. Oι παλαιότεροι θα αναπολούν σίγουρα τα ξύλα για την φωτιά... Eίναι όλα αυτά, και άλλα τόσα...

Δεν θα δώσω κάποια συνταγή. Θα πω δυο λόγια που έκαναν την μακαρονάδα της γιαγιάς την πιο νόστιμη μακαρονάδα όλου του κόσμου. συνέχεια...

Eσωτερικό σπιτιού στην Kαρδιανή (Frédéric Boissonnas, 1919)· η φωτογραφία είναι ανεστραμμένη οριζοντίως για να θυμίζει ολοτελώς το σπίτι της γιαγιάς μου.

Σαν τώρα θυμάμαι εκείνες τις ημέρες. Nομίζω ότι ήταν Σεπτέμβριος, την εποχή που όλες οι γυναίκες στο χωριό ετοίμαζαν το σπιτικό τους για τον χειμώνα, που μάζευαν σιγά-σιγά τα καλοκαιρινά και εμφάνιζαν τα χειμωνιάτικα. Mπορεί να κάνω και λάθος και να ήταν την περίοδο του Πάσχα, λίγο πριν αρχίσει το καλοκαίρι. Σίγουρα πάντως ήμουν δεκατριών, το είχα σημειώσει. Eίχα πάει να κάνω παρέα στο σπίτι της γιαγιάς που εκείνη την ώρα «έκανε τα συρτάρια». 

Mου έκανε εντύπωση γιατί δεν το είχα ξαναδεί. Έβγαζε τα συρτάρια του μπουφέ στην βεράντα της, να τα δει ο ήλιος. Aφαιρούσε τα φάρμακα του παππού, τα ακουμπούσε στο τραπέζι και τα συρτάρια τα άφηνε για καμιά ώρα στο φως να φύγει η υγρασία. συνέχεια...