αντρίκος βίδος
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα αντρίκος βίδος. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής η Ελλάδα τριχοτομήθηκε και υπέστησε τριπλή κατοχή: γερμανική, ιταλική, βουλγαρική. Στη Βουλγαρία παραχωρήθηκε αρχικά η ζώνη ανάμεσα στον Στρυμόνα και τον Νέστο και από τα νησιά του Αιγαίου, η Θάσος και η Σαμοθράκη. Η εντολή κατοχής διευρύνθηκε αργότερα σχεδόν σε όλη την Αλεξανδρούπολη με τους Βούλγαρους στρατιώτες να αγγίζουν περίπου τους 40.000. Η Γερμανία κατείχε τα 2/3 του νομού Έβρου, την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία (ως τον Στρυμόνα), όλα τα νησιά του Βορείου Αγαίου (εκτός από τη Θάσο και τη Σαμοθράκη), την Αττική, την Κρήτη και από τις Κυκλάδες τη Μήλο. Η Ιταλία κατέλαβε τα Επτάνησα και όλη την υπόλοιπη Ελλάδα —ανάμεσά της και η Τήνος...
Ο Ανδρέας Π. Βιδάλης ανακάλυψε ένα σπάνιο έγγραφο που αφορά τον παππού του και μας το έστειλε! συνέχεια...
Aντί φωτογραφίας, το καφέ Mπέγιογλου στο Πέραν της Kωνσταντινούπολης (Ara Güler, 1958)
O Γιώργης Πιπέρης (που τον βρίσκουμε στην απογραφή της Bωλάξ τον Aύγουστο του 1911) είχε το δικό του ποτήρι για να πίνει ρακί στο μικρό καφενείο του χωριού. Όταν έλεγε στον Γιακουμή «βάλε μια» έπρεπε ο καφετζής να του βάλει ρακί στο προσωπικό του κρυστάλινο ποτήρι, μόνο σε αυτό και σε κανένα άλλο. Tο ποτήρι το είχε φέρει ο ίδιος από την Kωνσταντινούπολη, αλλά επειδή δεν έχει διασωθεί δεν μπορούμε να έχουμε την εικόνα του. Tην ιστορία αυτή μου την είχε μεταφέρει ο μπαρμπα-Aντρίκος, πριν από αρκετές δεκαετίες (ο Aντρίκος πέθανε το 1992). Tου είχε κάνει εντύπωση που ο Γιώργης ήθελε να πίνει σε διαφορετικό ποτήρι από τους υπόλοιπους. Όταν όμως τον ρώτησα δεν ήξερε να μου πει το γιατί. συνέχεια...
Η ξερολιθιά είναι κανονικά ένας αρχέγονος τρόπος χτισίματος που, όπως καταλαβαίνουμε από το όνομά του, αποτελείται από ξερό λίθο, δηλαδή σκέτη πέτρα, χωρίς να χρησιμοποιείται άλλη συγκολλητική ουσία όπως η λάσπη ή το τσιμέντο.
Χάρη στην ξερολιθιά οι κάτοικοι μπόρεσαν να χωρίσουν μεταξύ τους τα χωράφια τους, να περιορίσουν τις μετακινήσεις των ζώων και να δημιουργήσουν δρόμους και μονοπάτια. Το πιο σημαντικό όμως, με βάση αυτόν τον τύπο κτισίματος, ήταν να δημιουργήσουν πέτρινους τοίχους αντιστήριξης, αναβαθμίδες όπως λένε τα λεξικά, τράφους και πεζούλες στον τοπικό ιδιωματισμό...
Η μαζική χρήση της ξερολιθιάς αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της Τήνου, και σε αυτήν οφείλει πολλά το νησί από την ανάπτυξη του. συνέχεια...
Η καμπάνα του χωριού χτυπάει χαρμόσυνα: Η κυρα-Μαρία γέννησε ένα αγγελούδι. Ξανά ήχοι καμπάνας: ο δον Στέφανος καλεί τους χωριανούς για την Κυριακάτικη λειτουργεία. Την Ανάσταση, κωδωνοκρουσίες και χαρές! Τα παιδιά λένε ότι την χτυπάγανε τρεις μέρες συνέχεια, για το καλό. Ένα βροχερό πρωινό η καμπάνα του χωριού χτυπάει πένθιμα: τα πρώτα γερμανικά αεροπλάνα εμφανίζονται πάνω από τον βωλακίτικο ουρανό. Ο πόλεμος τελειώνει. Η καμπάνα του χωριού χτυπά χαρμόσυνα και ο ουρανός γεμίζει από ήχους τριμπονιών και τρομαγμένα πουλιά. Χειμώνας, πάλι ήτανε, η κυρα-Μαρία πεθαίνει, πένθιμη η καμπάνα. Πριν από καιρό είχαμε γάμο. Mεθαύριο ο π. Νίκος θα μας καλέσει πάλι στην Kυριακάτικη λειτουργεία. Η ζωή μας όλη, η ιστορία μας, γύρω από από μια καμπάνα... συνέχεια...
Το soundtrack των καλοκαιρινών μεσημεριών στο χωριό ήταν ο αδιόρατος ήχος των τζιτζικιών, το –όχι συχνό– γάβγισμα του σκύλου του Καρύδα, που τον έφερνε για το κυνήγι του Σεπτέμβρη, και το γέλιο της παιδικής μας αθωότητας. Όλοι οι «μεγάλοι» ήταν ξαπλωμένοι και τουρίστες δεν υπήρχαν. Στην μεσημεριανή ξεγνοιασιά μας –και πριν γίνει το παπαδικό η λέσχη των παιδιών– έπρεπε να προστατευτούμε από μεσημεριανό λιοπύρι και να χω(α)θούμε στις τρύπες των βράχων, την σκιά των πασχαλιών και τις αυλές των ακατοίκητων σπιτιών.
Σ' αυτά τα τελευταία, ανοίγαμε σιγά-σιγά την σιδερένια πόρτα της αυλής, για να μην κάνει κανένα θόρυβο και «μας καταλάβουνε», και κάναμε την αυλή σπίτι μας. συνέχεια...