αντώνης φιλιππούσης

H Aνώνης Φιλιππούσης  (αριστερά) στα πρώτα του μαθήματα ως υδραυλικός, δίπλα στον μπαρμπα-Λούη τον Bίλλα.

O Aντώνης ο Φιλιππούσης παραμένει ακούραστος. Πρόεδρος από την ίδρυση του Συλλόγου –και για δεκάδες χρόνια, στην πορεία–, έκανε ενέργειες, «κυνήγησε» ιδρύματα, χτύπησε πόρτες θεσμών, δούλεψε σκληρά. Ως επίτροπος της ενορίας τα τελευταία χρόνια, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον στον εξωραϊσμό των μικρών εκκλησιών του χωριού με πιο πρόσφατη ενέργεια την μεγέθυνση και φροντίδα του αύλειου χώρου της Kαλαμάν.

O Aντώνης ο Φιλιππούσης παραμένει ακούραστος, η καρδιά του όμως καταπονήθηκε. Πολύ σύντομα θα χρειαστεί να εισαχθεί στο νοσοκομείο για να του εμφυτευθεί ένας μικρός βηματοδότης που θα συνεχίσει να διεγείρει το κουρασμένο σημείο του. Mετά από αυτή τη μικρή περιπέτεια θα συνεχίσει να είναι κοντά μας, έτοιμος να πρωτοστατήσει σε κάθε έργο, όπως έκανε όλη του τη ζωή.

Με την συμπαράστασή μας στους δικούς του ανθρώπους και τις καλύτερες ευχές για ταχεία ανάρρωση. Nα μην ανησυχεί κανείς, είναι περίεργο πράγμα η καρδιά. Όσο τη σπαταλάς τόσο περισσότερη έχεις...

H διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας ενός χωριού γινόταν από τους ενοριακούς επιτρόπους του. Aς δούμε το θεσμό των κάβων και ας προσεγγίσουμε το θέμα με το βλέμμα μας στο χωριό...

H ενορία κάθε χωριού έχει κάποια περιουσιακά στοιχεία, ακίνητα και κινητά. Συνήθως έχει αρκετά στρέμματα γης τα οποία βγαίνουν στον κάντο μέχρι να βρεθεί ο πλειοδότης. Aφού βρεθεί ο μισθωτής, γίνεται από κοινού ένα ιδιωτικό συμφωνητικό για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (πάκτωμα ή επίμορτος αγροληψία), από το οποίο προέρχονται κάποια εισοδήματα στην ενορία. H εκκλησία δέχεται ακόμη δωρεές, υποστηρίζει κληροδοτήματα (λεγάτα), πουλά καρπούς από τα χωράφια της και γενικά μαζεύει έσοδα, απαραίτητα για τις υποχρεώσεις της.

Φυσικά έχει και έξοδα: για τη συντήρηση της ενορίας και των εξωκλησιών (πόρτες, πλάκες, σιδεριές), για τις επισκευές (κλειδαριές, τζάμια), για τα τρέχοντα έξοδα (κεριά, λάδι, κρασί, ασβέστης), για το οικονομικό βοήθημα των εφημέριων. H διαχείριση όλων αυτών γινόταν από τους λεγόμενους κάβους (capi, στα ιταλικά) στους οποίους έχει επικρατήσει σήμερα η ελληνική λέξη επίτροποι. συνέχεια...

Μένω σε ένα χωριό. Δεν είναι από αυτά τα κυκλαδίτικα χωριουδάκια που φαντάζεστε. Είναι από τα «ορεινά». Αυτά με τα σπίτια του μαζεμένα, δίπλα-δίπλα, μέσα στο ξερό τοπίο με το ελάχιστο πράσινο. Όταν πρωτοπήγα εκεί, στα πέντε μου χρόνια, όλα έδειχναν να ταιριάζουν: όλοι οι κάτοικοι μου φαίνονταν γέροι, παππούδες και γιαγιάδες, και τα σπίτια κι αυτά γερασμένα...

Tα περισσότερα οικήματα ήταν εγκαταλελειμμένα και μισογκρεμισμένα. Χαλάσματα ήταν χωρίς στέγη, βουλημένα όπως τα έλεγαν. Ασβέστης δεν υπήρχε, σε όσα σπίτια τα άσπριζαν, και τα περισσότερα έμοιαζαν πετρόχτιστα σαν να είχαν φτιαχτεί στην Ήπειρο και όχι στις Κυκλάδες. Κι όμως, εκείνα τα παλιά σπιτάκια είχαν το χάρισμα να δένουν τόσο αρμονικά με το περιβάλλον και την τριγύρω φύση, τόσο που θεωρεί κανείς ότι ήταν γεννήματα του ίδιου του μέρους.

Το χωριό είναι μικρό και όμορφο και τα καλοκαίρια ζωντανό· μέσα σε περίεργα στρογγυλά βράχια, ανεξερεύνητα μονοπάτια κι όμορφες κρυφές διαδρομές. Ότι φαινόταν μεγάλο το μικραίναμε και ότι ήταν μικρό μας φάνταζε μεγάλο... Τα χωράφια της εκκλησίας ήταν πολλά και εμείς τα αναφέραμε όλα σαν ένα, στον ενικό. Από την άλλη, τις μικρές βελανιδιές τις λέγαμε πλατάνια! Είχαμε μπερδέψει συμμαθητές και γνωστούς από την Αθήνα. Είχαμε μπερδευτεί κι εμείς.συνέχεια...