γιάννης χαρικιόπουλος

Η άρνηση συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους και μπορεί να είναι μια φυσιολογική και ωφέλιμη αντίδραση.
Ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο μετά την είδηση του θανάτου του Γιάννη του Χαρικιόπουλου.
Το μυαλό μου όμως σταμάτησε να συνεργάζεται. Πως να δεχτείς ότι έφυγε ο Γιάννης.
Ένα χαμόγελο είναι, στην μνήμη μου. 
Άνιση η μάχη που έδωσε, προδιαγεγραμένο το τέλος της.
Την έδωσε όμως χωρίς να δειλιάσει, με όλη την δύναμη που είχε.
 

Δεν θα ξεχαστεί ο Γιάννης. Δεν θα ξεχαστεί το χαμόγελο του.
Ας είναι αναπαυμένος με όλους τους φίλους του, εκεί ψηλά...

Παρατηρώντας πως αν ταξιδέψουμε στη Γαλλία για παράδειγμα, θα πρέπει να γυρίσουμε το ρολόι μας μία ώρα πίσω, μου ήρθε μια φοβερή ιδέα! Ήταν αρχές της δεκαετίας του '80. Σκέφτηκα τότε πως αν στην Αθήνα είναι 20 Αυγούστου 12:01 τα μεσάνυχτα, στο Παρίσι έχουμε ακόμη 19 Αυγούστου 11:01 το βράδυ. Προχωρώντας αυτή την σκέψη πίστεψα πως αν ταξιδεύαμε συνεχώς προς τη Δύση θα γυρίζαμε πίσω στον χρόνο!  συνέχεια...