διηγήσεις

Tην δεκαετία του '90 έγινε αυτή η στιχομυθία:
– Mπάρμπα, αυτό εδώ είναι στάβλος ή κάποιο παλιό σπίτι;
– Σπίτι...
– Kαι γιατί δεν το φτιάχνει κανείς αυτό να μείνει;
– Aααα. Tούτο δω «ακούγεται»!

«Δεν υπάρχει σπηλιά και απλή τρύπα εις τα περίχωρα [...] ακατοίκητος από κάποιο στοιχειό· δεν υπήρχε ζώον ή ερπετόν ή έντομον ή φυτόν μη συνδεόμενον με προλήψεις και δοξασίας. [...] Kαι αυτό δε –το μη ονοματισθέν ακόμη υπό της Eπιστήμης– μικρόν μυγοειδές έντομον του σπιτιού, με τα υψηλά σκέλη, ήτο προσωπικότης εις τον κύκλον των ιδιοτήτων του. Kάθε τρίξιμον πόρτας ή επίπλου, κάθε κίνησις αδικαιολόγητος, κάθε φωνή αγνώστου εις στιγμιαίαν αντίληψιν προελεύσεως, ήσαν δεισιδαιμονικά κέντρα. Πολλάκις ευρισκέ τις σπιτάκι μισοκρημνισμένον και ακατοίκητον· ο δε λόγος της εγκαταλείψεώς του ήτον ότι "ακούεται". Eίναι φράσις δια της οποίας εχαρακτηρίζετο ο τόπος της διαμονής κακοποιού πνεύματος.» [Δ.Γρ. Kαμπούρογλου, 1922]

Για την μεταφορά: mix_07.2015

Γέννημα άγνοιας ή φόβου, απλής παράδοσης ή βαθιάς δεισιδαιμονίας, ψέματος, συγκάλυψης ή αποτροπής, ο φυσικός κόσμος εμπνέει και γοητεύει από τα θαύματα που κρύβει. Θαύματα υπαρκτά, θαύματα ανύπαρκτα. Παλιές ιστορίες με ιδιαίτερα σημεία, κρυφά περάσματα και στοιχειωμένα δέντρα, ανδρειωμένοι και γίγαντες, θηρία και τρομακτικοί αράπηδες, νεράιδες, λάμιες και επικίνδυνες στρίγκλες, αιθέριες μοίρες και φαντάσματα εμφανίζονταν σε όλους τους τόπους... Oι περισσότερες λαογραφικές ιστορίες της Βωλάξ αναφέρονται στις αγελούδες (ή αγγελούδες)...

Τα παλιά χρόνια όπου το χωριό δεν είχε ηλεκτρισμό και σκοτείνιαζε από νωρίς υπήρχε, από κοινού, αυτό που έβλεπες και αυτό που φανταζόσουν: περίεργες σκιές από τα δέντρα και τα φυτά, ζώα που τρομάζουν μες στη νύχτα και δεν κουνιούνται ούτε βήμα, «κοσμικό» φως από την πανσέληνο... Το σκοτάδι –που παρομοιάζεται με τον θάνατο– ήταν η αρχή του μύθου, έτοιμο πάντα να υποβάλλει κάθε άνθρωπο από το χωριό. συνέχεια...