θάνατοι

Η Μαρία είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, μια σπάνια προσωπικότητα —είναι μια βασανισμένη κοπέλα. Γράφουμε σε παρόντα χρόνο γιατί είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε ότι το μέλος της οικογένειάς μας δεν είναι πλέον μαζί μας (ακόμη και αν θα είναι πάντα στην καρδιά μας).

Η Μαρία δεν ήταν μόνο η κόρη του Αντώνη και της Τερέζας, ήταν και δικιά μας κόρη. Δεν ήταν μόνο η αδελφή του Βάκη, ήταν και δικιά μας αδελφή. Η Μαρία ήταν η φιλενάδα μας. Η Μαρία —Μαριόγκο για τους δικούς της— ΕΙΝΑΙ ο δικός μας άνθρωπος. Και η είδηση της ξαφνικής απώλειας μας προκάλεσε βαθιά θλίψη.

Μην ξεχάσετε αυτό το μοναδικό πλάσμα. Το κορίτσι μας δεν αντικαθίσταται. Ανάψτε ένα κεράκι, φροντίστε το καντήλι της, αφήστε ένα λουλούδι στο μνήμα της, βρείτε τα σωστά λόγια για να συμπαρασταθείτε, προσευχηθείτε να ηρεμήσει η ψυχή της.

Ας μείνουμε ενωμένοι. Πρέπει.

Ο κόσμος θα είναι χειρότερος από δω και πέρα.

Το κείμενο δεν έχει happy end (spoiler)

Ένας μαχητής ξέμεινε εδώ κάτω, με γυαλισμένα τα όπλα του, ωστόσο χωρίς εχθρό. Ατρόμητος όπως ήταν, πάντα έτοιμος για μάχες, είπε να τα στρέψει στον εαυτό του. Με εκείνη την ηρεμία του ανθρώπου που συνάντησε μεγάλες αντιφάσεις, τις έζησε και τις διάβηκε, πήδηξε μ’ ένα «χοπ» επάνω από τις στάχτες και προχώρησε. Όχι ότι πήγε πουθενά. Ή μάλλον, πήγε ακριβώς στο πουθενά. Αφού πρώτα σπατάλησε όλο αυτό που του έλαχε. Ό,τι του έλαχε και όπως… 

Και εμείς, οι ακάλεστοι, μείναμε πίσω να αναρωτιόμαστε «αχ, μωρέ Μάκη, αν πρόσεχες και λίγο», χωρίς να καταλάβουμε ποτέ τα θέλω ενός μαχητή, γιατί εμείς δεν ξέραμε από μάχες. Και μάταια τώρα, περιμένουμε να ακούσουμε τις όμορφες ιστορίες του από το χωριό των πίσω χρόνων. Ε, όποιος τις άκουσε, τις άκουσε.

Λένε πως ο Θεός παίρνει μαζί του αυτούς που αγαπά περισσότερο —και για την Τασία φαίνεται πως βιαζόταν. Μετά από μια ξαφνική ασθένεια την κάλεσε γρήγορα κοντά του και, το δίχως άλλο, της έδειξε το δρόμο για να βρει τον αγαπημένο της άντρα.

Ο απώλεια ενός εξαιρετικού ατόμου αφήνει ένα τρομερό κενό αλλά και μια σημαντική ηθική κληρονομιά. Θα την θυμόμαστε πάντα, στην είσοδο του λαογραφικού μουσείου, ανήσυχη και χαμογελαστή, περιμένοντας θερινούς επισκέπτες και ταξιδιώτες για να τους δείξει αντικείμενα από το παρελθόν τού χωριού και να αφηγηθεί τις αξίες των ανθρώπων του. Δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ και θα ζήσει μέσα μας για πάντα. Είμαστε όλοι θεματοφύλακες της μνήμης της.

Θερμά συλλυπητήρια στις κόρες και τους οικείους της.
Ας προσευχηθούμε μαζί για την εκλιπούσα ψυχή της.

Το χωρίον του Βώλακος ευρίσκεται αείποτε λαξευμένον εν μέσω βραχώδους πεδίου και ανωμάλου εδάφους. Έρημον, βραχοσκέπαστον, σχεδόν κακοτράχαλο. Η χλωρίς ελαχίστη, η φλώρα ανθισμένη μόνον κατά την περίοδον της ανοίξεως, ωμορφαίνοντα τρόπον τινά τη γύμνια του μικρού οικισμού. Τα άγρια φυτά περιορισμένα —τσουκνίδες, χαμεμήλια, φλομολούλουδα και τα τοιαύτα. Η νώπη υπερβολική. Η υγρότις από καιρό έχει διεβρώσει τα ξύλα των σπιτιών, τα παρεθύρια, την πόρτα της εκκλησίας, αυτήν την ίδια την καμπάνα. Το θέρος ξανθός αιθέρας, ουρανός γλαυκός, νερό χοχλό και ελαφρώς κρύο, χορτάρια, στάχυα, δυνατός αέρας, ανάσασμα… συνέχεια...