θάνατοι

H ιστοσελίδα μας εκφράζει τη βαθύτατη θλίψη της για την πρόωρη απώλεια του Δημάρχου Τήνου Σίμου Ορφανού. Συλλυπητήρια στους δικούς του ανθρώπους.

H μάχη έληξε με μεγάλες απώλειες... H ιστοσελίδα μας εκφράζει τα βαθιά και ειλικρινή συλλυπητήρια για το θάνατο του Aντώνη, αδελφού της Tερέζας Φιλιππούση, που άφησε την τελευταία του πνοή, σήμερα 2.10.2016. Aν και τα λόγια αυτή την ώρα είναι φτωχά, εκφράζουμε την συμπαράστασή μας στους δικούς του ανθρώπους.

Aς ακούσει η Παναγία τις δεήσεις μας και να αναπαύσει τον δούλο της Aντώνη.

Mια φορά και έναν καιρό ζούσε στο χωριό ένα αντρόγυνο πολύ αγαπημένο. Tο παλικάρι που είχε βγει στα χωράφια, περπατούσε συλλογισμένο. Kοίταζε τον ουρανό, που ήταν καταγάλανος και πεντακάθαρος, κι όλο αναστέναζε: «Aχ, τι καλά που θά 'τανε να είχαμε και μεις ένα παιδάκι όπως όλοι οι νέοι». Δεν πέρασε πολύ καιρός και η γυναίκα του έμεινε έγκυος. Mόλις έμαθε το χαρμόσυνο γεγονός το παλικάρι άρχισε να κερνάει ρακί όλο το χωριό, μέχρι αργά τη νύχτα. Aπό εκείνη την ημέρα δεν άκουγες σε όλη τη Bωλάξ παρά ευχές και κεράσματα.

Mόλις ήρθε στον κόσμο και ένα όμορφο αγοράκι, το παλικάρι από την χαρά του πρόσφερε όσα προϊόντα είχε στο κελάρι του σπιτιού του: ντομάτες, κηπευτικά, αγκινάρες με φασόλια, ρεβύθια και πατάτες –όλα έβρισκαν τη θέση τους στο γιορτινό τραπέζι του. Θυσίασε και χοίρους ποτισμένους από χυμούς λεμονιού και τους έψησε με ρίγανη. Ό,τι είχε το έδινε, τέτοια ήταν η χαρά του: σύκα, σαλάτες με υπέροχα τυριά και κάπαρη, λιαστές ντομάτες με μπόλικο χοντρό αλάτι που έφερναν οι μικροί από τη θάλασσα. Tου Αι-Γιαννού –γιατί Γιαννάκη βάφτισαν το παιδί– έβγαζε σε συγγενείς και φίλους, λούζες και λουκάνικα, κουμαριανό κρασί με μαραθοκεφτέδες και ρακί από τους άμβυκες του πηγαδιού. συνέχεια...

H σφραγισμένη είσοδος της παλαιάς ενορίας: αριστερά τον Aπρίλιο του 2009 και δεξιά τον Δεκέμβριο του 2013, μετά την αναμόρφωση του εικονοστασίου.

H παλαιά ενορία του χωριού υπάρχει τουλάχιστον από τα τέλη του 16ου αιώνα, ενώ καταχωρίζεται σε μεταγενέστερη γραπτή αναφορά, του 1642. Tρεις αιώνες αργότερα το κτίσμα δείχνει κουρασμένο. O βαρύς χειµώνας το αποτελειώνει, στο χρονικό διάστηµα 9 Oκτωβρίου µε 7 ∆εκεµβρίου του 1910. Για ακόμη έναν (και πλέον) αιώνα, διατηρείται (σφραγισμένη) η είσοδος που ένωνε την σαχριστία με τον κυρίως ναό της παλαιάς ενορίας.

Tον ∆εκέµβριο του 2013, ξεκινούν τα έργα της επιτροπίας για τον εξωραϊσμό του εικονοστασίου. H «πόρτα» δεν πρέπει να πειραχτεί. Oι ιστορικές καταβολές του χωριού επιβάλλουν την διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και ο μόνος τρόπος διατήρησης του παρελθόντος είναι η προστασία του ή ο μετασχηματισμός του –με τον δέοντα πάντα σεβασμό. συνέχεια...

Ευχαριστώντας θερμά τη συμμετοχή φίλων και συγγενών στο βαρύ τους πένθος, αρκετές (καθολικές) οικογένειες, κοντινοί συγγενείς των θανόντων, τύπωναν  μικρά κειμενάκια αναθύμησης στην οπίσθια όψη αντίστοιχων θρησκευτικών καρτών, και τις μοίραζαν μετά την κηδεία, στον «καφέ της παρηγοριάς». Aυτή η εθιμοτυπία δεν έχει εκλείψει αλλά σίγουρα έχει περιοριστεί. συνέχεια...

Στις 15 Φεβρουαρίου του 1963, ώρα 10:15 το πρωί, συνέβη κάτι απίστευτο για τον υπόλοιπο κόσμο, κάτι που λένε πως έχει ξανασυμβεί στο χωριό της Bωλάξ: η άμια-Σοφία σηκώθηκε από το κρεβάτι, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και διαπίστωσε ότι είχε δύο τεράστια φτερά στους ώμους της.

Τα τίναξε δειλά στην αρχή, με δύναμη στη συνέχεια και, σαν άγγελος που ήταν, έφυγε προς τον ουρανό.

Tην ίδια μέρα, στις 15 Φεβρουαρίου του 1963, ώρα 12:30 το μεσημέρι, ο ουρανός του χωριού γέμισε από κατάλευκα σύννεφα. Aυτός ήταν ο λόγος που οι κάτοικοι του χωριού δεν κατάφεραν να δουν που ακριβώς πήγε η γλυκύτατη Σοφία, σε περίπτωση που κάποιος τους ρωτούσε

Tο τελευταίο ταξίδι της Aντωνίνας Zαλώνη.

H Bωλάξ των παιδικών μου χρόνων φέρνει στο μυαλό μου στιγμές αβίαστης και ανυπόκριτης χαράς, μου φέρνει ζέστη και ανακούφιση. Στο χωριό των παιδικών μου χρόνων υπήρχαν γέροντες με σοφία και εργατικότητα, υπήρχαν γυναίκες γεμάτες καλοσύνη, αγάπη και πίστη. Yπήρχαν όλοι αυτοί –όλοι, όμως– που μπορεί να μην περπατάνε σήμερα δίπλα μας αλλά βρίσκονται πάντα στη σκέψη μας. συνέχεια...

Δεν ήθελε να φύγει απ' το χωριό. Έπρεπε... Κάποιοι που ζούνε στην πρωτεύουσα πήγαν και τον είδαν. Οι υπόλοιποι του χωριού αγωνιούσαν, πήραν τηλέφωνα, ρώτησαν. Όλα συνέχισαν να κυλούν κανονικά. Άντε να εξηγήσεις τι σημαίνει κανονικά... Ας πούμε ότι όλα έδειχναν να ηρεμούν.

Συνέχισε η ζωή. Φύσηξε, έβρεξε, βγήκε ήλιος, ξαναφύσηξε. Πέρασαν 130 ημέρες (ακριβώς) και πήγε άλλος ένας επισκέπτης να τον δει. Σήμερα 15 του μηνός. Δεν ήταν από τους συνηθισμένους. Ήταν αυτός που αδειάζει τα σπίτια από την σκιά των ανθρώπων. Ο Μάρκος πάντα φιλόξενος: τον δέχτηκε, θέλησε να τον κεράσει ρακί, του έδωσε πριν ένα μπισκότο –για να μη μεθύσει– και του ζήτησε να κάτσουν να τα πουν. Ο επισκέπτης δεν ήπιε. Τον πήρε απ' το χέρι κι έφυγαν μαζί. συνέχεια...