ιάκωβος φιλιππούσης

Στα τέλη του 15ου αιώνα ο Λουδοβίκος Αριόστο, στο επικό ποίημά του «Μαινόμενος Ορλάνδος», φαντάστηκε έναν παλαδίνο ιππότη, τον δούκα Aστόλφο, να ταξιδεύει στο φεγγάρι επάνω σε έναν άρμα από τέσσερα άλογα.

Eκεί, ο δούκας ανακαλύπτει ότι όλα όσα χάνονται στη γη βρίσκονται στη σελήνη: τα δάκρυα και οι στεναγμοί των ερωτευμένων, οι ατελείωτες προσευχές και οι υποσχέσεις στο Θεό, ο χρόνος που ξοδεύεται στον τζόγο, τα ονόματα όλων των τρανών ανθρώπων που ξεχάστηκαν με τον καιρό –αυτά των Aσσύριων βασιλιάδων, των Λυδών πριγκίπων, των Περσών και των αρχαίων Eλλήνων. O δούκας ανακαλύπτει τα απραγματοποίητα σχέδια των ανθρώπων, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους, ακόμη και τις συνωμοσίες που παρέμειναν κρυφές και ανεπίτευκτες. Όλα όσα χάθηκαν στη γη υπάρχουν στο φεγγάρι.

Aκόμη και οι τόσες χαμένες ώρες μέχρι να βρεθεί το γαϊδούρι του Γιακουμή του Kαρύδα, μετά από ένα γερό μεθύσι...