κυρα-μαρία πιπέρη

Εδώ και αρκετά χρόνια το σώμα της Μαρίας μάζευε. Κύρτωνε για τα καλά. Πιθανώς με πολύ κόπο μπορούσε να κοιτάξει τον ουρανό, αλλά δεν την ένοιαζε. Όσο μικρούλα ήταν στο σώμα, τόσο μεγάλη ήταν στην καρδιά. Την τελευταία φορά που την είδα —περιποιόταν τις γλάστρες της— έφτανε σε ύψος ένα 14χρονο παιδί. Έβλεπα πως κάθε χρόνο μίκραινε κι άλλο· γινόταν δώδεκα χρονών, έντεκα, πιτσιρίκι, ένας άλλος Μπέντζαμιν Μπάτον. Ίσως έφτανε το ύψος που είχα εγώ όταν για πρώτη φορά την απάντησα στο χωριό. Δεν έμαθα. Κατέβηκε στη Χώρα για να την φροντίζουν οι κόρες της και οι δικοί της. Πριν λίγες μέρες το σώμα της μίκρυνε τόσο που λέγεται πως θα μπορούσε να χωρέσει σε μια μεγάλη αγκαλιά.

Η αγκαλιά αυτή της δόθηκε απλόχερα, από την συνονόματη Ουράνια Μητέρα.

Είναι δύσκολο να δεχτείς ότι από την μια μέρα στην άλλη, άνθρωπος με τον οποίο έζησες δίπλα του για μεγάλο χρονικό διάστημα, ή που τον θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια, έφυγε από την ζωή. Ότι πλέον αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει και το μόνο που έχεις για να τον κρατάς ζωντανό είναι λίγες φωτογραφίες και πολλές -ευτυχώς πολλές- αναμνήσεις… 

Σήμερα 9 Μαΐου, έφυγε από τη ζωή η κυρα-Μαρία η Πιπέρενα. Έφυγε, αλλά στις καρδιές μας δεν απεβίωσε: Πεθαίνει μόνο αυτός που δεν αφήνει τίποτα πίσω του. Και είπαμε, η μικρόσωμη κυρα-Μαρία μας γέμιζε εδώ και δεκαετίες με τρυφερές αναμνήσεις...

Τα συλληπητήριά μας στους συγγενείς και τους οικείους της. Σε αυτούς τους "οικείους" ας βάλει κι εμάς μαζί. Οπωσδήποτε! Και εμείς δικοί της άνθρωποι είμαστε, όλο το χωριό δηλαδή, σάμπως είμαστε πολλοί...

Αγαπημένη μας Μαρία δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.