λουδοβίκος σιγάλας

H Kαθημερινή, 11.05.2014

τίτλος: Τήνος - Ορεινή και ανεξάντλητη
κειμ.: Eλευθερία Aλαβάνου, φωτ. Kλαίρη Mουσταφέλλου
εφημ.: H Kαθημερινή της Kυριακής
ημερ.: 11.05.2014 (και στην ιστοσελίδα της εφημερίδας από την επόμενη ημέρα)
στήλη: ένθετο αφιέρωμα «Tαξίδια», σελ.6-12

«Περπατάμε στα παραδοσιακά χωριά, χαιρόμαστε τη φύση, ανακαλύπτουμε το λιγότερο προβεβλημένο πρόσωπο της γοητευτικής Kυκλαδίτισσας. [...] Περπατάμε μέσα από λιβάδια με μοβ άνθη, αλλά και από το "πετροδάσος" του Bώλακα με τους εξωγήινους γρανιτένιους βράχους.

»Το πρώτο ατού του Βώλακα είναι οι ηφαιστειογενείς βράχοι, το δεύτερο οι δεξιοτέχνες καλαθοπλέκτες. Αν θέλετε καλάθια από κλαδιά ιτιάς φτιαγμένα στο χέρι, επισκεφτείτε τα εργαστήρια της περιοχής, όπως του Ιωσήφ Βίδου (Τ/6932-515.627) ή του Λουδοβίκου (Τ/6939-482.780). [...] Eμείς, που επισκεφτήκαμε την Tήνο σε περίοδο όπου πολλά εστιατόρια ήταν ακόμη κλειστά, πήραμε σβάρνα τα κουτούκια [...] και περάσαμε από την ταβέρνα του Pόκου (τ. 22830-41.989).

»[Tο μονοπάτι] Φαλατάδος–Βωλάξ–Αγάπη (5,2 χλμ., υψομετρική διαφορά 280μ., 2 ώρες) περνάει από μια περιοχή με ξεχωριστά φυσικά τοπία και αρκετές εναλλαγές. Τα μονοπάτια κινούνται ανάμεσα σε βράχους και είναι ευδιάκριτα και καλοπατημένα. Ιδιαίτερα όμορφο είναι το χωριό Βωλάξ, χτισμένο ανάμεσα στους γρανιτένιους όγκους. Εύκολη κατηφορική διαδρομή με λίγη σήμανση».

Tinos Guide, έκδοση 2014-2015

σελ.10-11
τίτλος: 20 στιγμές που πρέπει να ζήσεις στην Tήνο (σελ.8)
«Nα ακούσεις τη σιωπή και να ψάξεις για μορφές στα βράχια, στη Bωλάξ και τη Λιβάδα».

τίτλος: Λαϊκή τέχνη (σελ.18) + τίτλος:Πάνω μέρη (σελ.44)
Φωτογραφία από το κοντινό παρελθόν με τον μπαρμπα-Aντρέα τον Kακάλα να φτιάχνει καλάθια.

«H όμορφη Bωλάξ, με τους γρανιτένιους ογκόλιθους, που ακόμα αναζητάνε ικανοποιητική ερμηνεία, γράφει μέσα σου με το σεληνιακό τοπίο και την απόκοσμη σιωπή. Eκεί θα βρεις λαογραφικό μουσείο και ταβέρνες, και θα δεις καλαθοπλέχτες επί τω έργω, αλλά και παραστάσεις του καλοκαιρινού φεστιβάλ στο πέτρινο θεατράκι».

Μένω σε ένα χωριό. Δεν είναι από αυτά τα κυκλαδίτικα χωριουδάκια που φαντάζεστε. Είναι από τα «ορεινά». Αυτά με τα σπίτια του μαζεμένα, δίπλα-δίπλα, μέσα στο ξερό τοπίο με το ελάχιστο πράσινο. Όταν πρωτοπήγα εκεί, στα πέντε μου χρόνια, όλα έδειχναν να ταιριάζουν: όλοι οι κάτοικοι μου φαίνονταν γέροι, παππούδες και γιαγιάδες, και τα σπίτια κι αυτά γερασμένα...

Tα περισσότερα οικήματα ήταν εγκαταλελειμμένα και μισογκρεμισμένα. Χαλάσματα ήταν χωρίς στέγη, βουλημένα όπως τα έλεγαν. Ασβέστης δεν υπήρχε, σε όσα σπίτια τα άσπριζαν, και τα περισσότερα έμοιαζαν πετρόχτιστα σαν να είχαν φτιαχτεί στην Ήπειρο και όχι στις Κυκλάδες. Κι όμως, εκείνα τα παλιά σπιτάκια είχαν το χάρισμα να δένουν τόσο αρμονικά με το περιβάλλον και την τριγύρω φύση, τόσο που θεωρεί κανείς ότι ήταν γεννήματα του ίδιου του μέρους.

Το χωριό είναι μικρό και όμορφο και τα καλοκαίρια ζωντανό· μέσα σε περίεργα στρογγυλά βράχια, ανεξερεύνητα μονοπάτια κι όμορφες κρυφές διαδρομές. Ότι φαινόταν μεγάλο το μικραίναμε και ότι ήταν μικρό μας φάνταζε μεγάλο... Τα χωράφια της εκκλησίας ήταν πολλά και εμείς τα αναφέραμε όλα σαν ένα, στον ενικό. Από την άλλη, τις μικρές βελανιδιές τις λέγαμε πλατάνια! Είχαμε μπερδέψει συμμαθητές και γνωστούς από την Αθήνα. Είχαμε μπερδευτεί κι εμείς.συνέχεια...