λώρη κέζα

Το σπίτι της Μαίρης του Ζακ —με την πόρτα στα δεξιά, εκεί που σήμερα υπάρχει το παράθυρο (!)— που ακόμη λεγόταν «πατητήρι», εξαιτίας της πρώτης χρήσης του. Από τη δεκαετία του '60 και για τα επόμενα 25-30 χρόνια, είχε πάψει πια να είναι ο χώρος που πατούσαν τα σταφύλια για το ρακί της οικογένειας, και ο Γιωργούλας είχε φτιάξει εντός του, μια μεγάλη πέτρινη δεξαμενή για τον ασβέστη. Την άνοιξη —όπως φαίνεται και εξωτερικά του κτίσματος—, μετά τα μεγάλα κρύα και τις βροχές του χειμώνα, ξεκινούσε το άσπρισμα των σπιτιών του χωριού. (Για την ιστορία, στο βραχάκι δεξιά, στο Cactaki studio του Βασίλη, σταμάταγε ο τσιμεντένιος δρόμος και ξεκίναγε το χώμα για το εικονοστάσι... Ναι, δεν υπήρχε ακόμη η ταβέρνα του Ρόκου)...

Εκείνο το Σάββατο η Ρόζα άνοιξε το ψυγείο και βρήκε κάμποσα γιαούρτια. Κατάλαβε αμέσως ότι προορίζονταν για το άσπρισμα του σπιτιού.

Η Ρόζα Δελλατόλα είχε ανέβει στο κατάστρωμα για να δει το αγαπημένο της σημείο στο ταξίδι, το στενό ανάμεσα στην Άνδρο και την Τήνο, μισό μίλι απόσταση. Κατόπιν το βαπόρι θα έπλεε παράλληλα με το νησί της, την Τήνο. Θα χάζευε τα χωριά που ξεχωρίζουν αστραφτερά και πάλλευκα στον ορεινό όγκο. συνέχεια...