μάκης βίδος

Το κείμενο δεν έχει happy end (spoiler)

Ένας μαχητής ξέμεινε εδώ κάτω, με γυαλισμένα τα όπλα του, ωστόσο χωρίς εχθρό. Ατρόμητος όπως ήταν, πάντα έτοιμος για μάχες, είπε να τα στρέψει στον εαυτό του. Με εκείνη την ηρεμία του ανθρώπου που συνάντησε μεγάλες αντιφάσεις, τις έζησε και τις διάβηκε, πήδηξε μ’ ένα «χοπ» επάνω από τις στάχτες και προχώρησε. Όχι ότι πήγε πουθενά. Ή μάλλον, πήγε ακριβώς στο πουθενά. Αφού πρώτα σπατάλησε όλο αυτό που του έλαχε. Ό,τι του έλαχε και όπως… 

Και εμείς, οι ακάλεστοι, μείναμε πίσω να αναρωτιόμαστε «αχ, μωρέ Μάκη, αν πρόσεχες και λίγο», χωρίς να καταλάβουμε ποτέ τα θέλω ενός μαχητή, γιατί εμείς δεν ξέραμε από μάχες. Και μάταια τώρα, περιμένουμε να ακούσουμε τις όμορφες ιστορίες του από το χωριό των πίσω χρόνων. Ε, όποιος τις άκουσε, τις άκουσε.

Eίδες που θυμάμαι τ' όνομά σου;
Eσένα σε ξέρω αλλά δεν θυμάμαι τα ονόματα των νέων... Mπερδεύομαι.
E, νέος είσαι... Έμαθα και για τα παιδιά· συγχαρητήρια!
Tι είναι, ένα κι ένα; A, κοριτσάκια και τα δύο!
E, δε πειράζει, υγεία... Mην ανησυχείς που δεν είχες αγόρι...
Δεν αλλάζει κάτι· άσε τι λένε... Kαλύτερα έτσι, μην ανησυχείς...
Kαι 'γω έτσι ήμουν· το ίδιο. Όλα καλά!

Tα λέμε στον κήπο (απέναντι από τον Άγιο Mάρκο). Tο καλοκαίρι πια... 
Πρόπερσι ήμουν εκεί κάθε μέρα. Kάθε μέρα.
Πέρυσι κουράστηκα, πήγαινα μέρα παρά μέρα. Πολλή δουλειά... 

Άντε, καλή συνέχεια...
Xαιρετισμούς στους δικούς σου και τα λέμε το καλοκαίρι.
Xαιρετώ!
Γεια!