μαργαρίτα καλιαμούτου

Στις 10 Aυγούστου 2013, νωρίς το απόγευμα, ανοίγω την μισόκλειστη πόρτα του παπαδικού. H Mαργαρίτα ήταν μόνη της και περίμενε να έρθουν τα υπόλοιπα παιδιά, για να παίξουν. Λέμε τα αναμενόμενα και κάποια στιγμή της προτείνω: «Mαργαρίτα, γιατί δεν κάνουμε το εξής; Nα φτιάξουμε μια ιστορία που θα έχει κάποια "σεναριακά" κενά, να την γράψουμε σε ένα τετράδιο και, όποιος θέλει, να προσπαθήσει να εξηγήσει το περίεργο της ιστορίας και να γράψει την πιθανή λύση του, στο τετράδιο». 

Πάντα πρόθυμη η Mαργαρίτα –και πιο κοινωνική απ' όσο πιστεύει η ίδια– βρήκε τετράδιο και αφού γράψαμε την ιστορία στην πρώτη σελίδα, το λεγόμενο «πείραμα της κουζίνας» ξεκίνησε! Στην αρχή βάλαμε κάποιες πιθανές απαντήσεις και αφήσαμε το τετράδιο στο παπαδικό, να γυρνάει από χέρι σε χέρι και από... μάτι σε μάτι.

Προχτές, τόσα χρόνια μετά, έτυχε να βρω αυτό το τετράδιο, επάνω στο τραπέζι. Oι απαντήσεις είχαν αυξηθεί κατά πολύ! Λέω μέσα μου, «δεν τις ανεβάζω στην ιστοσελίδα, μήπως κάποιος θέλει να προσθέσει την δικιά του λύση, μέσα από τα σχόλια»; συνέχεια...

Θέλει τόλμη για να κυλιστείς στις πευκοβελόνες. Ξέρεις, δεν είναι τόσο εύκολο να σκιτσάρεις τις αναμνήσεις που δημιουργούνται μπροστά στα μάτια σου. Δεν είναι εύκολο να σταματήσεις τον χρόνο και να γράψεις αυτό που ζεις. Nα κλείσεις κινητά και κομπιούτερ, να κατεβάσεις ρολά, να σφραγίσεις πόρτες, να σβήσεις φώτα, να τους διώξεις όλους για να βγάλεις τις ευαισθησίες σου...

Δεν είναι εύκολο να έχεις για γραφίδα ένα σκληρό μπλε στυλό και για καμβά ένα άβολο λευκό τετράδιο με γραμμές... Δεν είναι εύκολο να βγάλεις την ευαισθησία σου στις κενές σελίδες, τις στιγμές που οι υπόλοιποι παίζουν και διασκεδάζουν...  

Δεν συμβαίνει συχνά να έχεις στο βλέμμα σου την ευτυχία· να κάνεις τις ζωγραφιές ποιήματα. Θέλει δύναμη να εμπνέεις τους άλλους, ειδικά αν είσαι ένα κορίτσι 15 ετών.

Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε η Mαργαρίτα· θα θέλαμε όμως! συνέχεια...

Είμαστε όλοι νοσταλγοί...
[πάλι η Mαργαρίτα· πάντα η Mαργαρίτα...]

σχέδιο: Mαργαρίτα (What else?)

Οι μελέτες γράφουν ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν συχνότερα τα σαββατοκύριακα. Κάθομαι φρόνιμα και ηρεμώ –σήμερα είναι Τετάρτη.

Σε μια άλλη αναλυτική μελέτη του Αστερισμού της Τρόπιδος –ένα αστρικό νεφέλωμα που απέχει 7.5 χιλιάδες έτη φωτός από τη Γη– ίσως οι ίδιοι επιστήμονες, διαπίστωσαν ότι το μέρος αυτό αποτελεί τον μεγαλύτερο τόπο θανάτου των άστρων... συνέχεια...

Ποιοί είναι οι λόγοι που οδήγησαν τρία παιδιά στο να αγαπήσουν τόσο αυτό το χωριό, και να προχωρήσουν ακόμη παραπέρα: να δημιουργήσουν το δικό τους βιβλίο για την Βωλάξ; Αν ξεφυλλίσετε το υπέροχο βιβλίο τους –με το όνομα «Βωλάξ - Ένα μοναδικό χωριό»– θα δείτε κάποια από τα στοιχεία που έχρισαν την Μαργαρίτα, την Αγνή και τον Παύλο άξιους δημιουργούς!

Μπορεί να είναι το άρωμα των φυτών την άνοιξη. Μπορεί να είναι τα τεμπέλικα μεσημέρια επάνω στα βράχια. Μπορεί να είναι το νερό που τρέχει αενάως στο πηγάδι. Ίσως, πάλι, να είναι το παλιό μονοπάτι για τον γιγάντιο «Αετό» ή το χορταράκι που βγαίνει ανάμεσα στα σκαλοπάτια του θεάτρου. Ποιος μπορει να πει; Μπορεί –ακόμη– να είναι και η σκιά κάτω από το κυπαρίσσι της εκκλησίας... Πραγματικά, δεν είναι φανερό τι είναι ακριβώς αυτό που κλέβει την καρδιά όσων γνωρίζουν το χωριό... Οι πρώτες απαντήσεις βρίσκονται στις σελίδες αυτού του βιβλίο όταν, τα παιδιά, αφήνουν ελεύθερο τον εαυτό τους, βάζουν τη φαντασία τους να δουλέψει και εκφράζονται δημιουργικά.

Η ίδια ομάδα απευθύνεται σ' εμάς, μέσα από το βιβλίο...

«Με λένε Παύλο και είμαι 13 χρονών. Πηγαίνω στην δευτέρα γυμνασίου. Ζω στην Αθήνα και κατεβαίνω στην Τήνο κάθε Πάσχα και καλοκαίρι και, καμιά φορά, την Πρωτοχρονιά. Στη Βωλάξ έρχομαι από πολύ μικρός. Είναι το εξοχικό μου. Στην αρχή, στα οκτώ μου, άρχισα να εξερευνώ τα χωράφια, ψάχνοντας για τα τεράστια βράχια για τα οποία όλοι μιλούσανε. Άρχισα, επίσης, να τραβάω φωτογραφίες του χωριού. Από το καλοκαίρι του 2007 άρχισα να ρωτάω και να μαθαίνω πράγματα για την Βωλάξ και έπειτα από λίγο καιρό να ξεναγώ τουρίστες, μαζί με την Αγνή και την Μαργαρίτα. Για να κάνουμε κάτι καινούριο το επόμενο καλοκαίρι αρχίσαμε να ζωγραφίζουμε πέτρες. Με το βιβλίο αυτό θέλουμε να δείξουμε πόσο όμορφο και διαφορετικό είναι το χωριό μας. Αποφάσισα να συμβάλω στην κατασκευή του βιβλίου γιατί αγαπώ πολύ τη Βωλάξ».

«Γειά σας! Είμαι ένα κορίτσι 14 ετών, πάω τρίτη γυμνασίου και με λένε Αγνή. Ο τόπος καταγωγής μου είναι η Τήνος και, πιο συγκεκριμένα, το χωριό Βωλάξ. Κατοικώ στην Χώρα, αλλά πριν από 3 χρόνια φτάξαμε ένα εξοχικό στο οποίο μένουμε πολύ συχνά. Αποφάσισα να συμβάλω στην δημιουργία αυτού του βιβλίου με τα ξαδέρφια μου, γιατί αγαπώ το χωριό μου. Πιστεύω ότι έχει κάτι ξεχωρστό από τα άλλα χωριά, κάτι μοναδικό. Αυτούς τους τεράστιους βράχους που η ύπαρξή τους δείχνει ανεξήγητη. Αυτούς τους βράχους που αρκετοί άνθρωποι έχουν την περιέργεια να δουν από κοντά. Εύχομαι μέσα από αυτό το βιβλίο να μπορέσετε να γνωρίσετε καλύτερα το χωριό, την ιστορία του αλλά και τους ανθρώπους του».

«Με λένε Μαργαρίτα. Νομίζω ότι το να φτιάχνεις ένα βιβλίο είναι σαν να παίζεις ένα άγνωστο παιχνίδι. Αγαπώ το χωριό και ξέρω πολλά γι' αυτό, και αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισα να βοηθήσω σε αυτό το βιβλίο. Για να μαζέψουμε τα χρήματα για το βιβλίο, στην αρχή ξεναγούσαμε τουρίστες –κάτι που κάνουμε ακόμα– και στη συνέχεια ζωγραφίζαμε και πουλούσαμε πέτρες και κοχύλια».

Τα παιδιά έχουν γυρισμένη την πλάτη δίπλα από τα κείμενά τους. Αποκαλύπτονται, μαζί, στο τέλος• όταν πριν από αυτά, μας έχει αποκαλυφθεί το ίδιο το χωριό... (σημ. Τα χρόνια κυλούν• η παιδικότητα μένει: Η ηλικία των παιδιών είναι ακριβώς αυτή, κατά την στιγμή της δημιουργίας του βιβλίου, το 2010).