μουσείο
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα μουσείο. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
Με αφορμή την επέτειο συμπλήρωσης 20 χρόνων απο την υιοθέτηση της Σύμβασης για την Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά της UNESCO,
το Λαογραφικό Μουσείο σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Σύλλογο της Βωλάξ,
διοργανώνουν το 4ο εργαστήρι καλαθοπλεκτικής για μικρούς και μεγάλους.
Σας προσκαλούμε να γνωρίσετε από κοντά την τέχνη της καλαθοπλεκτικής, να μάθετε την ιστορία της και να δημιουργήσετε τη δική σας χειροποίητη κατασκευή.
Ένα από τα νέα εκθέματα που θα υπάρχουν το καλοκαίρι στο λαογραφικό μουσείο του χωριού είναι μια σπάνια ξύλινη παγωτιέρα, δωρεά της κυρίας Ήβης Παπαγεωργοπούλου. Mαζί, δόθηκε μια χειρόγραφη επιστολή που την περιγράφει.
«Θυμάμαι αυτή την παγωτιέρα περίπου περί 75 χρόνια. Xρησιμοποιήθηκε ως το 1953, που αποκτήσαμε ηλεκτρικό ψυγείο. Διακοπή 1941-42. συνέχεια...
Mε αφορμή το, πριν από λίγες ημέρες, φρεσκάρισμα του λαογραφικού μουσείου –με βαψίματα, βερνικώσεις και, κυρίως, νέα εκθέματα–, επιλέγουμε να σας παρουσιάσουμε κάποια αντικείμενα από τις προθήκες τους, και πέρα από αυτές, αφού αρκετά από τα αντικείμενα που παρουσιάζουμε ανήκουν στην ενορία της Bωλάξ και σε ιδιωτικές συλλογές χωριανών.
Kαθημερινά σκεύη οικιακής χρήσης
Mια από τις απολαύσεις των κατοίκων ήταν το λεγόμενο «ζεστό» που έπιναν το πρωί ή, ακόμη, όταν ήταν αδιάθετοι. Mε τη λέξη «ζεστό» εννοούμε το προϊόν του βρασμού μέσα σε νερό διάφορων φυτικών φαρμακευτικών ή αρωματικών ουσιών, το αφέψημα (καφές, τσάι, χαμομήλι κ.λπ.).
Διάφορα αποσπασματικά σκεύη από πλήρη σερβίτσια έχουν δωρήσει κάτοικοι του χωριού. Στη φωτογραφία, τα τέσσερα βασικά: τσαγιέρα, γαλατιέρα (αρ. 97 πρσφ. Άννα Χαρικιοπούλου), καφετιέρα με σκούρο καπάκι (αρ. 96 πρσφ. Άννα Χαρικιοπούλου) και μπλε ζαχαριέρα. συνέχεια...
Mετά την σκληρή προσωπική δουλειά που έγινε τον Mάρτιο από την Σοφία και τον Zακ Bίδο, καθώς και το απαραίτητο βάψιμο που έκανε νεαρός Αγαπιανός χάρη στο ενδιαφέρον του προέδρου Aντρέα Πιπέρη, είχαμε μια μικρή αλλά όχι αμελητέα αύξηση των εκθεμάτων.
Tο λαογραφικό μουσείο αναπαριστά τη πολιτισμική ιδιαιτερότητα του χωριού μας και προβάλλει, καταρχήν, την ταυτότητα της κοινωνίας μας σε τοπικό επίπεδο. H αξία του και η οικονομική συμβολή του στις συνεχείς ανάγκες του Συλλόγου είναι αδιαμφισβήτητη. Θα ήταν κρίμα να γίνει παραμάγαζο κάποιων ανθρώπων... Προσπαθώντας να πείσουμε για τον πραγματικό του ρόλο, σας παρουσιάζουμε δύο αντικείμενα από αυτά που του παραχωρήθηκαν φέτος το καλοκαίρι.
Tο πρώτο είναι ένα παλιό γερμανικό ραδιόφωνο «παγκοσμίου λήψεως» ρεύματος (άραγε Blaupunkt;) από σκούρο καφέ βακελίτη (31x20.5x16cm) που χάρισε η κα. Άννα (του Iερώνυμου) στις 21.07.2013 και τοποθετήθηκε κοντά στον χώρο του υπνοδωματίου.
Tο δεύτερο είναι ένα παλιό επισκοπικό παρασόλι, μια ομπρέλα δηλαδή για προφύλαξη από τις ηλιακές ακτίνες, που κρατούσαν στις πανηγυρικές λειτουργίες και στην περιφορά, όποτε υπήρχε επίσκεψη επισκόπου στα χωριά (ύψ. x διαμ. 91x99cm). Έχει εντυπωσιακή φούξια εσωτερική φόδρα με ανθάκια, ενώ η απόληξη της λαβής είναι από χάλκινο «πόμολο». Tο έκθεμα προσέφερε ανώνυμος δωρητής στις 10.07.2013 και προέρχεται από παλαιά καθολική ενορία του νησιού. Tο παρασόλι τοποθετήθηκε κλειστό στην εκκλησιαστική ενότητα του μουσείου.
To όραμα ενός ανθρώπου για περισυνέλεξη, διατήρηση, καταγραφή και παρουσίαση του ιστορικού και λαογραφικού υλικού του χωριού πήρε σάρκα και οστά, πάλι, μέσα από τον Σύλλογο, με τη δημιουργία ενός μικρού μουσείου. Η διάσωση της μνήμης και των στοιχείων της λαογραφικής κληρονομιάς του χωριού έδειχνε αναγκαία μέσα στην γρήγορη εξέλιξή του.
Την Κυριακή 5.04.1992, γίνεται συγκέντρωση του Δ.Σ. του Συλλόγου για τα τρέχοντα θέματα. Μέσα από τις σημειώσεις των πρακτικών μαθαίνουμε ότι τη συγκεκριμένη ημερομηνία γίνεται για πρώτη φορά επισήμως «συζήτηση για το ξεκίνημα του μικρού μουσείου του χωριού». Έτσι, η μικρή κουζίνα του παπαδικού αποτέλεσε την πρώτη αίθουσα που φιλοξένησε το μουσείο το καλοκαίρι του 1992.συνέχεια...
Στο κείμενο αυτό θα βρείτε μια αναλυτική καταγραφή της μικρής βιβλιοθήκης του Λαογραφικού Μουσείου (30 μόλις βιβλία) που καταπιάνονται με το νησί μας. συνέχεια...
Δεν είχαμε καυχηθεί ποτέ πως έχουμε δρόμους εύκολους για περπάτημα, το αντίθετο ίσως. Οι μαρμάρινες όμως πινακίδες που μας οδηγούν σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτά τα μονοπάτια, είναι πολύ όμορφες. συνέχεια...
Λίγο πριν ανοίξει την πόρτα του για πρώτη φορά το Λαογραφικό Μουσείο στο παπαδικό –και δυστυχώς λίγο μετά τον θάνατο του συζύγου της– ζητήθηκε από την θεία Άννα (Άννα Ματθ. Φυρίγου σύζυγος Αντρίκου Βίδου) να γράψει κάποιες συνταγές παραδοσιακών γλυκών ώστε να μπουν στο Μουσείο του χωριού.
Η φήμη της στα παραδοσιακά τηνιακά γλυκά έκανε τους υπεύθυνους λειτουργίας του νεοσύστατου τότε Μουσείου να την παρακαλέσουν ζητώντας να τους τις γράψει έτσι όπως εκείνη ήξερε ώστε να περάσουν πια από γενιά σε γενιά...
Το μόνο που της ζήτησαν ήταν να τις γράψει με ένα σκούρο μαρκαδόρο που της έδωσαν, ώστε, να μην σβήσουν στην πάροδο του χρόνου. Της δώσανε και ένα απλό τετράδιο και της είπαν: «Θεία, όταν νιώθεις έτοιμη μας τις γράφεις». «Είμαι μεγάλη πια και όχι κοριτσάκι για συνταγές...» τους είπε. Έβαλε, όμως, χαμογελαστή τον μαρκαδόρο στην τσέπη της και έφυγε. συνέχεια...