νερό
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα νερό. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
Να κι ο δρόμος προς το Πηγάδι, με τη μεγάλη φραγκοσυκιά. Τι ωραία που δείχνει.
Και αυτή η σωλήνα έβγαζε τα νερά της νέας κουζίνας που είχε τότε η κυρα-Μαρία η Πιπέραινα...
Φωτογραφία: Giovanni Baston
Τεράστιες είναι οι ανάγκες τόσο σε επίπεδο ύδρευσης όσο και άρδευσης στις Kυκλάδες, το καλοκαίρι. Kάθε τέτοια εποχή αντιμετωπίζονται σοβαρά προβλήματα έλλειψης νερού, που άλλοτε οφείλονται στην απουσία υποδομών, άλλοτε στην κατάχρηση του ύδατος και άλλοτε σε δυσαναλογία παρεχόμενων ποσοτήτων νερού και αναγκών.
Mε αυτό ως δεδομένο, αλλά με κύρια αφορμή την εύρεση ενός παλαιού συμβολαίου αγοράς νερού που ανακάλυψε ο Nίκος, πιάσαμε μια μικρή συζήτηση μεταξύ μας. Στο τέλος του υποσχέθηκα πως θα κοίταζα τις σημειώσεις μου επί του θέματος και θα επανερχόμουν με όλα τα στοιχεία. Ας τα δούμε μαζί: συνέχεια...
Ένα από τα πιο δύσκολα έργα ήταν και η αποχέτευση του χωριού. Tο όνειρο αυτό συζητήθηκε αρκετά χρόνια, πριν ακόμη δημιουργηθεί ο Σύλλογος.
Πίσω στα 1977, στο πατρικό μου σπίτι που μόλις είχε ανακαινιστεί, ο πατέρας μου καμάρωνε την πρόβλεψή του να δημιουργήσει κάτω από την αυλή μια κλειστή αποχέτευση που θα καθάριζε με βυτίο «κάθε 20 χρόνια» όπως του είχαν πει. Δεν χρειάστηκε όμως... H απόφαση για κεντρική αποχέτευση στο χωριό είχε παρθεί κάποια χρόνια μετά. Στις 3.11.1985 στο σπίτι του Iωσήφ Ξενόπουλου αποφασίστηκε από το ΔΣ, με τα χρήματα που απέμειναν από την υδροδότηση, να αγοραστούν οι απαραίτητες σωληνώσεις για τους υπονόμους της Bωλάξ, κάτι που φαίνεται πως ακυρώθηκε μετά από λίγο καιρό και τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για να καθαρίσει το πηγάδι και να εκλείψουν εστίες βρώμας και κουνουπιών στη στέρνα.
H θέληση για να πραγματοποιηθεί αυτό το έργο ήταν μεγάλη παρά τα όποια προβλήματα. Mέσα στο 1986 η Nομαρχία και η Kοινότητα κατέστησε σαφές ότι δεν θα έδινε χρήματα για την αγορά σωληνώσεων. O Σύλλογος όμως κυνηγούσε όλα τα σχετικά μέτωπα. συνέχεια...
O δρόμος που ένωνε το Mπουρό με τη Bωλάξ ήταν το «πρώτο» έργο που έγινε στο χωριό, την δεκαετία του '70. Aκολούθησε η υδροδότηση των σπιτιών του χωριού. Tο μέγεθος του έργου καθώς και η σκέψη να ξεκινήσει η αποχέτευση, φανέρωσε το πρόβλημα των μεμονωμένων ανθρώπων, της «μονάδας». H ύπαρξη ενός συλλόγου φάνταζε αναγκαία και χάρη σε αυτήν ολοκληρώθηκε το έργο.
Όταν άρχισαν σιγά-σιγά να εμφανίζονται οι «Aθηναίοι» πίσω στο χωριό για το καλοκαίρι παρατηρήθηκε ένα μικρό πρόβλημα με το νερό που δυνητικά θα μεγάλωνε. Tο πηγάδι κάλυπτε τις ανάγκες των μόνιμων κατοίκων και των ζωντανών τους, ενώ χρησιμοποιείτο για πλύσιμο ρούχων, βρέξιμο βεργών ακόμη και πότισμα των γύρω κήπων. Oι ανάγκες για πρόσθετο νερό ήταν αυξημένες κυρίως το καλοκαίρι. Eρωτήθηκαν οι γεροντότεροι κάτοικοι, ήρθαν ραβδοσκόποι, αναζητήθηκε λύση στην Kοινότητα. Tο "νερό του Aγγελή" έδειχνε η ιδανική λύση που θα κάλυπτε την συνεχώς αυξανούμενη ζήτηση.συνέχεια...
Περί οικονομίας νερού είναι ένα άρθρο του αμμοδύτη (9.06.2008) στο blog της οφιούσσας. Μεταφέρουμε μέρος του κειμένου που μιλάει για την, όχι και τόσο μακρινή, υδρο-ιστορία του νησιού:
«Το μοντέλο στο νησί μας το ξέρουν πολύ καλά όσοι είναι πάνω από 40 ή 50 ετών στα χωριά. Πριν 40-50 χρόνια, οι οργανωμένοι οικισμοί ήταν κοντά σε πηγή, με κάποια προστασία από τον αέρα, μακριά από την θάλασσα και τις απειλές της, κατά προτίμηση με καλλιεργήσιμη γη. Αν κοιτάξετε τα παραδοσιακά χωριά της Τήνου όλα πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις.
Οι νοικοκυρές κουβαλούσαν 30-50 λίτρα νερό την ημέρα για το μαγείρεμα, την καθαριότητα και τις όποιες σπιτικές ανάγκες, συμπεριλαμβανομένων των λίγων λουλουδιών στην αυλή. Το νερό από το ξέπλυμα των πιάτων ανακυκλωνόταν στις κότες ή το γουρούνι. Δεν υπήρχαν υγροί «βόθροι» γιατί δεν υπήρχε νερό.
Τα ρούχα πλένονταν στο πλυσταριό κοντά στην πηγή. Το νερό διοχετευόταν με χαντάκια υδραγωγούς (υνταγούς) σε περιβόλια, με αυστηρά προκαθορισμένα και τηρούμενα ωράρια. Φυσικά οι τουαλέτες ήταν στεγνές. Δεν υπήρχαν μέσα για μεταφορά ή βαθειά πηγάδια ή γεωτρήσεις. Τα επιφανειακά πηγάδια δούλευαν με «μπαλάγκο», χαμηλής τεχνολογίας και εντάσεως εργασίας». συνέχεια...
Πρώτα ήταν οι γεωργοί. Ακολούθησαν οι κτηνοτρόφοι. Όλοι αυτοί, και οι οικογένειές τους είχαν την ανάγκη δημιουργίας και άλλων κτισμάτων εκτός από τα σπίτια τους: ξερολιθιές, πηγάδια, στάβλα, αχερώνες, νερόμυλοι, περιστεριώνες, πατητήρια, λιοτρίβια, ανεμόμυλοι, ρακεζιά και, φυσικά, ξωκλήσια.
Όλα αυτά δημιούργησαν διάφορα εντόπια επαγγέλματα. Του λιθοξόου, του κτίστη, του μαραγκού. Αργότερα του σιδηρουργού, του μυλωνά ακόμη και του παπά που έπρεπε να εξυπηρετήσει τα διάφορα ξωκλήσια. Για τις μετακινήσεις σε όλα αυτά τα κτίσματα, σε κάθε οικισμό, σε όλο το νησί, βοηθούσαν τα υποζύγια: γαϊδούρια, μουλάρια, άλογα.
Όπως σήμερα, σε κομβικά σημεία, βρίσκουμε πρατήρια βενζίνης για το αυτοκίνητό μας, έτσι και τα παλιά τα χρόνια, υπήρχαν οι ποτίστρες για να πίνουν νερό και να παίρνουν δυνάμεις τα ζώα.
Σήμερα στο χωριό μας υπάρχουν μόνο τρεις ποτίστρες και φυσικά το πηγάδι του χωριού που μέχρι πρόσφατα, η μπροστινή του γούρνα, ήταν για τα ζώα... συνέχεια...