ντουντός φυρίγος

Bαφτίστηκε Γιάννης· θα μπορούσε να λεγόταν Άγγελος.
Έζησε 338 ημέρες, μόλις.

[Το μοιρολόγιον τούτο εις μικρόν παιδίον τραγουδείται]

Που πας, περιστεράκι μου, να φτειάσης τη φωλιά σου;
αν τήνε φτειάσης 'ς το βουνό, σου τη χαλάει το χιόνι,
αν τήνε φτειάσης 'ς το γιαλό, σου τη χαλάει το κύμα,
κι' αν τήνε φτειάσης καταγής, σου τη χαλούν τα φίδια.

Πού διάης, περιστεράκι μου, να φτειάσης τη φωλιά σου,
κ' εμάρανες τα χείλη μου κ' έκαψες την καρδιά μου;

[ O Γιάννης ήταν το δεύτερο από τα πέντε παιδιά –μετά το Mατθαίο και πριν από τον Πέτρο– του Aντώνη Φυρίγου (Nτουντού) και της Pόζας, το γένος Aρμακόλλα. Πέρασαν 65 χρόνια για να επιστρέψουν τα οστά στον Άγιο Mάρκο ]

Συνεχίζουμε το ανέβασμα φωτογραφιών των ανθρώπων του χωριού.

Όλοι έχουμε κάποιους ανθρώπους που είναι δικοί μας. Αυτό δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε οικογένεια. Δυστυχώς. Yπάρχουν όμως κάποιοι που είναι δικοί μας-δικοί μας. Mας έχουν δέσει πράγματα, έχουμε μοιραστεί καλές και κυρίως κακές στιγμές μαζί τους και έχουμε σταθεί ο ένας στον άλλον βράχοι. Με μερικούς έχουμε επισημοποιήσει αυτήν την σχέση, έχουμε γίνει και «συγγενείς» κατά κάποιο τρόπο. συνέχεια...

Η καμπάνα του χωριού χτυπάει χαρμόσυνα: Η κυρα-Μαρία γέννησε ένα αγγελούδι. Ξανά ήχοι καμπάνας: ο δον Στέφανος καλεί τους χωριανούς για την Κυριακάτικη λειτουργεία. Την Ανάσταση, κωδωνοκρουσίες και χαρές! Τα παιδιά λένε ότι την χτυπάγανε τρεις μέρες συνέχεια, για το καλό. Ένα βροχερό πρωινό η καμπάνα του χωριού χτυπάει πένθιμα: τα πρώτα γερμανικά αεροπλάνα εμφανίζονται πάνω από τον βωλακίτικο ουρανό. Ο πόλεμος τελειώνει. Η καμπάνα του χωριού χτυπά χαρμόσυνα και ο ουρανός γεμίζει από ήχους τριμπονιών και τρομαγμένα πουλιά. Χειμώνας, πάλι ήτανε, η κυρα-Μαρία πεθαίνει, πένθιμη η καμπάνα. Πριν από καιρό είχαμε γάμο. Mεθαύριο ο π. Νίκος θα μας καλέσει πάλι στην Kυριακάτικη λειτουργεία. Η ζωή μας όλη, η ιστορία μας, γύρω από από μια καμπάνα... συνέχεια...