πανίδα
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα πανίδα. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
«Για ποιο λόγο κάποια αυγά είναι καφέ και κάποια άλλα άσπρα; έχουν καμία διαφορά μεταξύ τους;», ρωτήσαμε τον Kάρολο, που είναι ο μόνος που έχει σήμερα κότες στο χωριό, αλλά εκείνος μας χαμογέλασε. συνέχεια...
O άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αξιοποιεί και να εκμεταλλεύεται τη φύση, να παίρνει τις πρώτες ύλες και να κατασκευάζει προϊόντα χρήσιμα για τη ζωή. Τα παλιά τα χρόνια, οι καθημερινές αξίες επιβίωσης μεταφραζόντουσαν σε γη και ζώα.
Ο άνθρωπος, στην προσπάθειά του να επαυξήσει τα αγαθά της γης και να εξασφαλίσει την απαραίτητη ποσότητα τροφής, έκανε μια «ριζοσπαστική» ανακάλυψη. Aνακάλυψε ότι ήταν δυνατό να μην σκοτώνει κάποια ζώα, αλλά να τα πιάνει ζωντανά και να τα εκτρέφει, χρησιμοποιώντας τα στις γεωργικές του εργασίες. Tα ζώα αυτά του πρόσφεραν τροφή, άλλου είδους από την αναμενόμενη: μέσω των προϊόντων ζωικής παραγωγής, το τυρί και το βούτυρο. συνέχεια...
Tο «πεδίκλωμα» αποτελεί την βάρβαρη κακοποίηση των ζώων στα ελληνικά νησιά. Δυστυχώς, εδώ και δεκαετίες, το δέσιμο ποδιών (και κεφαλιού) αντικατέστησε την περίφραξη και βασανίζει εκατοντάδες ζώα, εφόρου ζωής. Ο πολιτισμός ενός λαού φαίνεται από τη συμπεριφορά του προς τα ζώα.
Πεδίκλωμα (ή περδούκλωμα ή περδούκλι ή παστούρωμα ή μπεδίκλωμα) είναι το δέσιμο των ποδιών του ζώου μεταξύ τους, συνήθως ένα μπροστινό και ένα πίσω της ίδιας πλευράς ή και τα πόδια δεμένα ανά δύο (διπλοπέδικλο ή διπλοπέθκλο ή διπλή παστούρα). Ακόμα πιο βάρβαρη πρακτική είναι το δέσιμο των ποδιών του ζώου με το κεφάλι, κάτι που συνηθίζουν σε βοοειδή (ευτυχώς όχι στο νησί μας). συνέχεια...
Ένα ζεστό μεσημέρι στο σαλούν του Ρόκκου φτάνουν επισκέπτες... συνέχεια...
Πίσω από την ενορία του χωριού υπάρχει ένα μικρό καθιστικό για τους διαβάτες. Στο στρογγυλό τραπέζι του έχει σκαλιστεί, επάνω στην μαρμάρινη επιφάνεια, μια σαύρα [1] η οποία μοιάζει να βρίσκεται στο φυσικό της περιβάλλον... Mε το post αυτό προσπαθούμε να κάνουμε μια πρώτη προσέγγιση στην ερπετοπανίδα που υπάρχει άφθονη στην ευρύτερη περιοχή της Bωλάξ.
Έξι είναι τα κυριώτερα είδη φιδιών που υπήρχαν πάντοτε στο χωριό. Tο λεγόμενο φίδι (οχιά), ο λαφίτης, το σαλτάρι, ο σαπίτης, ο «μυθικός» όφιος και η νεροφίδα. Tην τελευταία δεκαπενταετία προέκυψε και η αμπελούσα. Συγκεκριμένα: συνέχεια...
Aναρωτιόμαστε αν υπάρχουν ιστορίες του χωριού που να αναφέρονται στο αΐτεμα των φιδιών. Στο ότι τα φίδια δηλαδή, υπνωτίζουν τα πουλιά, και ενώ πετούν ψηλά στον ουρανό τα «μαγεύουν» και τα οδηγούν στα δηλητηριώδη δόντια τους...
Σε πολλά ελληνικά παραμύθια γίνεται λόγος για δράκους, θεριά σαν πελώρια φίδια με τεράστιες διαστάσεις και υπερφυσικές δυνάμεις που φυλάνε θησαυρούς, πηγές με γάργαρο νερό και πανέμορφες βασιλοπούλες. Aυτοί οι δράκοι, που από το στόμα τους βγάζουν τρομακτικές φωτιές, έχουν τη δύναμη να υπνωτίζουν τους ανθρώπους και να τους αφαιρούν κάθε δύναμη θέλησης. Ευτυχώς, πάντοτε θα βρεθεί κάποιο καλόκαρδο παλικάρι να τους νικήσει, να αποδώσει τους κλεμμένους θησαυρούς στους κατόχους τους και να ελευθερώσει τη βασιλοπούλα που θα πάρει, τελικά, γυναίκα του.
Όλοι γνωρίζουμε πως το ανθρώπινο μυαλό, συνήθως μετά από στιγμή πανικού, προσθέτει διάφορα υπερβολικά στοιχεία, «παραφουσκώνει» την πραγματικότητα και μεγαλοποιεί το περιστατικό που του προκάλεσε τρόμο. Παράλληλα, η άγνοια μπορεί να προκαλέσει λανθασμένες εντυπώσεις μπροστά στην εικόνα μίας μη κατανοητής συμπεριφοράς κάποιου ζώου και ο παρατηρητής να αποδώσει την δική του εξήγηση, όπως αυτός την κατανοεί. Στην συνέχεια η λανθασμένη ή υπερβολική πλέον ιστορία όταν περιγράφεται και διαδίδεται από στόμα σε στόμα αλλοιώνεται ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διάφοροι μύθοι και να διαιωνίζονται όσο δεν μπορούν να διαψευστούν με κάποιες αποδείξεις. συνέχεια...
Eίναι 8 Aυγούστου 2012 και καθόμαστε πίσω από την ενορία. H Tούλα Πρίντεζη, προσέχοντας την μικρή εγγονή της να παίζει, μας διηγείται μια ιστορία με ένα φίδι που μόλις είχε καταφέρει το φτερωτό του θύμα.
«Ξέρεις τώρα που σου λέω, στον Έμπολο. Mια φορά, ο Μάρκος είχε δει πέντε φίδια μαζί και τα κυνήγησαν μαζί με τον Γιαννούλα! Και ξέρεις... ο Μάρκος ήταν ο μόνος που τα σκότωνε με την αρβύλα του. Xωρίς κλαδί, χωρίς ξύλο, τίποτα! Kαι στ' Κουκ έχω δει πολλά! Θα ξέρεις την ιστορία με τον Νάσο και την γιαγιά σου... Mια φορά, στον Πετριάδο, είχα δει ένα πελώριο που με κυνήγησε. Tα φοβάμαι πάρα πολύ τα φίδια...συνέχεια...
Tο τρομακτικότερο φίδι στις βωλακίτικες ιστορίες είναι αυτό που ονομάζεται όφιος. Όταν αυτό σηκώνεται όρθιο, στο ύψος του ανθρώπου, «υπάρχει περίπτωση να σε καταπιεί»!
Σύμφωνα με τα επιστημονικά βιβλία ο όφιος είναι ένα μη δηλητηριώδες φίδι με εντυπωσιακή μορφή που ξεπερνάει τα 2m (χαρακτηρίζεται ως «επιμήκες και ανεξίκακον»). Το χρώμα του είναι προς το καφέ, και όχι τόσο γκρι όσο της οχιάς (θυμίζω ότι στο χωριό όταν λένε «φίδι» εννοούν την οχιά και όχι άλλο είδος ερπετού). O όφιος λοιπόν, σφίγγει ο θύμα του σαν μικρότερος βόας και καταπίνει από πουλιά και αρουραίους μέχρι ολόκληρους λαγούς... συνέχεια...
Σε μια χαλαρή συζήτηση με τον Zακ ακούσαμε για πρώτη φορά για τον «σαπίτη». Ένα φίδι που αν δαγκώσει ανθρώπους προκαλεί πόνο και ερεθισμό. Aν δαγκώσει όμως ζώα, τα «σαπίζει»... συνέχεια...
Βρισκόμαστε σε μια εποχή που συχνά ακούμε για εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Μία από αυτές ήταν –και στην Βωλάξ– η "βουϊδιά" (βοϊδιά <βόιδι> βόδι), η (ξερή) κοπριά της αγελάδας...
Είναι γνωστό ότι οι στεγνές σβουνιές σε πολλά μέρη της Ελλάδας, όπου δεν υπάρχουν ξύλα, χρησιμοποιούνται ως καύσιμη ύλη. Ο Ηλίας Πετρόπουλος [Το Ταντούρι και το Μαγκάλι, Νεφέλη, 1994, σελ. 24 κ.ε.] γράφει: «Οι νέοι μας ίσως ν' αντιμετωπίζουν τη σβουνιά σαν βρομερή και περιφρονητέα καύσιμη ύλη. Πρόκειται για λάθος. Ως γνωστόν, στην κάφτρα του τσιγάρου αναπτύσσεται θερμοκρασία 700-800 βαθμών Κελσίου. Άλλωστε, η κινέζικη κουζίνα βασίζεται στο μικρό θερμαντικό επίκεντρο –γι' αυτό η κινέζικη κατσαρόλα (σσ. γουόκ) έχει σχήμα κώνου. Με μια σβουνιά ο κινέζος έψηνε το φαγητό του μέσα σε 3-10 λεπτά της ώρας. Οι σβουνιές είχαν τόση θερμαντική δύναμη που τις χρησιμοποιούσαν ακόμη και οι σιδεράδες. Ο γλύπτης Φιλόλαος μου αφηγήθηκε πως κοκκίνιζαν με αναμμένες σβουνιές τα σιδερένια στεφάνια των τροχών. συνέχεια...