πηγάδι

Περπατάμε στα σοκάκια του χωριού και περιστοιχιζόμαστε από μυστηριώδεις αριθμούς, από ένα σωρό νούμερα. Δεκάδες κτίσματα που αναγράφουν αναρίθμητες ημερομηνίες. Tι φανερώνουν όλα αυτά; συνέχεια...

Kατεβήκαμε στο πιο χαμηλό σημείο του οικισμού. Περπατήσαμε μέσα στο χώρο του Πηγαδιού. Bουτήξαμε τα δάχτυλα μέσα στο ξυνάρι. Aγγίξαμε τις υγρές πέτρινες πλάκες και προσπαθήσαμε να φανταστούμε τον χώρο γεμάτο ζωή. Με τις φωνές, τα γέλια, τους θορύβους. Bρήκαμε ένα ξεχασμένο μπιτόνι δίπλα από τη γούρνα, χαζέψαμε τα πανιά που έφραζαν το πέρασμα του νερού στις πλύστρες, θυμηθήκαμε το παρελθόν. Θαρρούσες ότι θα δεις τη μικρή Mαριώ –πριν γίνει η σημερινή κυρά-Mαρία– να τοποθετεί βιαστικά την κουκλίτσα πάνω στο μαρμάρινο τμήμα της κολώνας, που κάποτε, πολύ-πολύ παλιά, αποτελούσε μέρος στήριξης της κεντρικής καμάρας. συνέχεια...

Παρά τις όποιες οικονομικές δυσκολίες, ο Σύλλογος έφτιαξε και πλακόστρωσε τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην πηγή του χωριού! Ο Σύλλογος είχε πολλή δουλειά και δύσκολο έργο να κάνει –και τα κατάφερε μια χαρά!

Η αξία του νερού για τη ζωή μας –για κάθε ζωή στον πλανήτη– είναι ανυπολόγιστη. Η ύπαρξη ποσότητας και ποιότητας νερού είναι προϋπόθεση για την επιβίωση του περιβάλλοντος και της ανθρώπινης ζωής. Επιπροσθέτως, το νερό είναι κοινωνικό αγαθό, απαραίτητο για την υγεία, την οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική ευημερία, την πολιτισμική ζωή.

Το έργο έδειχνε αναγκαίο! Το τσιμέντο που είχε πέσει στα πέτρινα σκαλοπάτια (πριν από πολλές δεκαετίες), είχε πλέον «σπάσει» και φθαρεί από τη χρήση και τα χρόνια, με αποτέλεσμα και τα 40 μεγάλα σκαλοπάτια να γλυστρούν επικίνδυνα (βλ. πρώτη φωτογραφία). Όχι μόνο τα σκαλοπάτια φτιάχτηκαν –μάλιστα ήταν έτοιμα το καλοκαίρι, που το χωριό μας δέχεται πλήθος περιηγητών και τουριστών– αλλά μπήκε και φωτισμός από οβάλ «χελώνες», σε συγκεκριμένα διαστήματα, ώστε να μπορεί κανείς να έχει πρόσβαση στο πηγάδι, τις νυχτερινές ώρες.

Συγχαρητήρια στον Αντρέα και την παρέα του, που παρά τις δυσκολίες προσπαθούν να αφήσουν έργο στη Βωλάξ, όπως και οι προηγούμενοι. Από ενεργούς και ευαισθητοποιημένους κατοίκους εξαρτάται το μέλλον αυτού του χωριού.

Tο νερό συνεχίζει να τρέχει γάργαρο στο πηγάδι...

Για την μεταφορά nikal_06.15

Πρώτα ήταν οι γεωργοί. Ακολούθησαν οι κτηνοτρόφοι. Όλοι αυτοί, και οι οικογένειές τους είχαν την ανάγκη δημιουργίας και άλλων κτισμάτων εκτός από τα σπίτια τους: ξερολιθιές, πηγάδια, στάβλα, αχερώνες, νερόμυλοι, περιστεριώνες, πατητήρια, λιοτρίβια, ανεμόμυλοι, ρακεζιά και, φυσικά, ξωκλήσια.

Όλα αυτά δημιούργησαν διάφορα εντόπια επαγγέλματα. Του λιθοξόου, του κτίστη, του μαραγκού. Αργότερα του σιδηρουργού, του μυλωνά ακόμη και του παπά που έπρεπε να εξυπηρετήσει τα διάφορα ξωκλήσια. Για τις μετακινήσεις σε όλα αυτά τα κτίσματα, σε κάθε οικισμό, σε όλο το νησί, βοηθούσαν τα υποζύγια: γαϊδούρια, μουλάρια, άλογα.

Όπως σήμερα, σε κομβικά σημεία, βρίσκουμε πρατήρια βενζίνης για το αυτοκίνητό μας, έτσι και τα παλιά τα χρόνια, υπήρχαν οι ποτίστρες για να πίνουν νερό και να παίρνουν δυνάμεις τα ζώα.

Σήμερα στο χωριό μας υπάρχουν μόνο τρεις ποτίστρες και φυσικά το πηγάδι του χωριού που μέχρι πρόσφατα, η μπροστινή του γούρνα, ήταν για τα ζώα... συνέχεια...

Όταν ήμασταν μικροί δεν έτρεχε το νερό στα σπίτια του χωριού. Έπρεπε να κατέβει κανείς στην πηγή (πηγάδι όπως το έλεγαν) και να φέρει νερό στο σπίτι. Έτσι οι μεγαλύτεροι μας έβαζαν να πηγαίνουμε νερό σε όλα τα σπίτια της Βωλάξ (δεν ήταν τόσο πολλά τότε).

Mας έλεγαν οι γονείς μας να βοηθάμε τους γέροντες και να συμμετέχουμε και μεις, οι μικροί, στις δουλειές του χωριού, για να ξεκουράσουμε κάπως τις γιαγιάδες, αφού οι παππούδες έλειπαν από νωρίς στα χωράφια. Παίρναμε λοιπόν στάμνες,  μπιτόνια,  καρίκια,  μπουκάλια, οτιδήποτε για να μοιράσουμε νερό στα σπίτια... συνέχεια...