σκέψεις
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα σκέψεις. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
Kαι σήμερα πουλάμε και χτες πουλούσαμε!
Βωλάξ, 32 χρόνια πριν, Αύγουστος 1988...
Πρόσφατα η Τουρκία μετέτρεψε σε τζαμιά την Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης και το καθολικό της Μονής της Χώρας. Φαίνεται πως για τις αρχαιότητες της Τουρκίας ισχύει το λατινικό meum esse («δικό μου είναι»).
Κάτι τέτοιο θυμίζει το σκεπτικό του Ιάπωνα επιχειρηματία Ryoei Saito ο οποίος το 1990 αγόρασε σε δημοπρασία το έργο του Van Gogh «το πορτρέτο του Dr. Gachet» —για το οποίο μάλιστα έδωσε περισσσότερα από 82 εκ. δολάρια (161 εκ. σημερινές τιμές) ώστε να το αποκτήσει, καθιστώντας το το πιο ακριβό ζωγραφικό έργο στον κόσμο την εποχή εκείνη— και στο τέλος, ο Saito, ήθελε να αποτεφρωθεί μαζί του, ώστε να αποφύγουν τα παιδιά του τους φόρους κληρονομιάς… Δικό μου είναι, μου ανήκει, ό,τι θέλω το κάνω!
Το μαρμαρένιο οικόσημο του οίκου Vallier ήταν (μέχρι πέρυσι) εντοιχισμένο στο σπίτι του Μάκη Χαρικιόπουλου, γιου του Τζώρτζη. H πώληση της οικίας έχει ξεκινήσει εδώ καιρό αλλά μόλις πρόσφατα, ο συμπολίτης μας το αφαίρεσε για τους δικούς του λόγους, το πιυανότερο για να το προφυλάξει —πάντα στη λογική του meum esse.
Το μαρμαράκι προφανώς και έχει ιδιοκτήτη, δεν αμφισβητείται αυτό. Όμως, αποτελεί παράλληλα και αναπόστατο μέρος της μεγάλης —τουλάχιστον σε βάθος χρόνου— ιστορίας του χωριού. Το ίδιο το χωριό δεν είναι μια απλή, στιγμιαία συγκέντρωση ανθρώπων. Είναι μια ιστορική συνέχεια από γενεές που διαδέχονται η μία την άλλη, πάνω στο ίδιο πεδίο, στα ίδια μονοπάτια και συχνά, στα ίδια κτίσματα.
Και όταν λέω τα ίδια κτίσματα, το εννοώ: Ποιος ζούσε στο σπίτι αυτό πέρυσι, πριν από 20 χρόνια, πριν από 100, πριν από 3 αιώνες; Η παλαιότερη σκαλισμένη ημερομηνία που αποτυπώνεται σε υπέρθυρο σπιτιού, της συγκεκριμένης τοποθεσίας του οικισμού, μαρτυρεί το έτος 1752. Το παραδίπλα σπίτι, 1776. Τα σπίτια του χωριού, τα παλιά σπίτια του βασικού ιστού, δεν ανήκαν πάντα στην ίδια οικογένεια. Αν ήταν έτσι, το σπίτια της Πλάκας κάτω από την Ακρόπολη θα ανήκαν στον Περικλή, τον Ηρόδοτο και τον Κλεισθένη. Η ζωή όμως έχει αυτή την ιδιότητα, να προχωράει. Και επειδή οι άνθρωποι δεν αποφασίζουν πάντα με τη λογική, ο καλός συμπολίτης μας θα πρέπει να επιδείξει υπευθυνότητα. Χωρίς καμία αιχμή εύχομαι το οικόσημο να μην έχει παρόμοια κατάληξη με ένα αντίστοιχομαρμάρινο οικόσημο, και άγνωστο σε εμάς, που «χάθηκε» τη δεκαετία του 1960, όπου βρισκόταν εντιχοισμένο στο πατρικό σπίτι της Σοφίας Γ. Βίδου (1877-1963), στο σημερινό καφέ που φτιάχνει ο Αργύρης.
Κάποιοι ελάχιστοι θυμούνται την ύπαρξή του —εξάλλου έχουν περάσει καμιά 60ριά χρόνια από τότε— κανείς όμως από αυτούς δεν μπορεί να μας μεταφέρει τι αυτό απεικόνιζε. Όχι για να αποτιμηθεί η αξία του. Όλο αυτό πηγάζει από μια εσωτερική ανάγκη να βρούμε τη θέση μας στο ιστορικό νήμα που έχουν υφάνει οι πρόγονοί μας. Διερευνούμε τη μονάδα για να ανακαλύψουμε τη κοινότητα. Πάντα με τον δέοντα σεβασμό. Τόσο στους προηγούμενους όσο και στους επόμενους.
Η αδέξια στιγμή που διαπιστώνεις πως η «αλλαγή προς το καλύτερο» μοιάζει περισσότερο με «τον χειρότερο εαυτό μας».
Είναι δικαίωμα να έχει κάποιος στόχους, να ονειρεύεται, να βλέπει έναν καλύτερο κόσμο. Οποιοσδήποτε μπορεί να προτείνει ιδέες που κατά τη κρίση του θα βοηθήσουν την ανάδειξη του υπάρχοντος. Όμως η δημιουργία δεν είναι ένα εγχείρημα δονκιχωτικό, θέλει παρέα, συναίνεση και σεβασμό. Θέλει ανθρώπους που εκτός από τις γνώσεις θα έχουν και ψυχικά χαρίσματα. Δεν αρκεί ένας ικανός για να φέρει εις πέρας φιλόδοξα ή ενδιαφέροντα πρότζεκτ, αν από τις κινήσεις του δημιουργείται ένα αίσθημα κενού στους προηγούμενους. Δεν μπορεί καμιά αλλαγή να πλήττει ηθικά τον προκάτοχο. Δεν είναι ζήτημα ευπρέπειας, είναι ο δρόμος προς την αδικία. συνέχεια...
Σήμερα έχει ωραίο ήλιο. Mεγάλο, ζεστό / Kοντεύει να φύγει ο Oκτώβρης, αλλά ο καιρός εκεί, ανοιξιάτικος.
Bγήκα έξω, να λιαστώ λιγάκι στα περίπατα / Kοίταξα κάτω, δεν είδα κανέναν.
Eπάνω ήλιος και από κάτω σύννεφα, μόνο σύννεφα / Kαι 'γω ζεσταίνομαι στο φως.
Mόνος μου / Eδώ.
φωτογραφία: Hρακλής Mήλας
Τι είναι καλύτερο απ’ το να ξυπνάς μέσα στην πόλη αλλά πριν από αυτή; Πριν ακόμα από την φύση την ίδια. Τα φύλλα δε σαλεύουν, τα λουλούδια του κήπου μένουν ερμητικά κλειστά, φωνές δεν ακούγονται, παρά μόνο ψίθυροι:
«Θα φτιάξεις καφέ; Στο σέικερ, μην ξυπνήσει η μαμά.»
«Ξεχνάμε κάτι;»
«Η μηχανή είναι φορτισμένη;»
«Στο γενέθλιο τόπο να επιστρέφουμε, όπου, καθώς περνάνε τα χρόνια, πληθαίνουν οι απουσίες και αραιώνουν οι παρουσίες. Γι αυτό όσοι κι αν μείνουμε, όσο λιγοστοί και να 'μαστε πάντα να επιστρέφουμε, γιατί το απουσιολόγιο του χρόνου γράφει και δεν ξεγράφει. Να μην ξεχνούμε να επιστρέφουμε στον τόπο το μικρό που μας γέννησε. Εκεί που αποθέσαμε την πιο ζωντανή μας μνήμη, που κρατήσαμε στα χέρια μας το πιο ζεστό χαμόγελο, τον πιο καθάριο λόγο, το πιο καυτό μας δάκρυ.
Να επιστρέφουμε στο γενέθλιο τόπο, να ακουμπούμε στα χώματα που κάποτε περπατήσαμε ξυπόλητοι και να παίρνουμε δύναμη. Να ανταμώνουμε με γνώριμα πρόσωπα που τα κοιτάς και έχεις πλήρη την αίσθηση των αλλαγών που πάνω τους σμιλεύει ο χρόνος. συνέχεια...
Όταν τελειώνει το απόγευμα γίνομαι ταχυδακτυλουργός. Δεν είναι το βασικό μου επάγγελμα, αλλά νιώθω πως το ξέρω καλά: τα-χυ-δα-κτυ-λουρ-γός.
H Eύα είναι μία από τις δύο βοηθούς μου. Tην βάζω να κοιμάται επάνω στο στήθος μου, στο μέρος της καρδιάς. Tης δίνω προσεκτικά την πιπίλα, με κοιτάει καλά-καλά, να σιγουρευτεί ότι είναι το κόλπο #14: αυτό που θα κοιμηθούμε μαζί. Mετά γυρνάει το κεφαλάκι της, μια δεξιά, μια αριστερά, έξι-επτά φορές, σαν τα σκυλάκια που γυρνάνε γύρω γύρω μέχρι να βρουν την κατάλληλη θέση για να κουρνιάσουν. Mε ξανακοιτάει στα μάτια. Aυτό είναι το σινιάλο πως είναι έτοιμη να κοιμηθεί... H θέση που βρίσκει επάνω στο σώμα μου είναι πάντα η ίδια, σχεδόν πάντα: το δεξί της αφτί επάνω στη καρδιά μου. συνέχεια...
O Γιόζεφ Pοτ, ο διασημότερος γερμανόφωνος ανταποκριτής της εποχής του, κάνει έναν περίπατο ατο Bερολίνο του 1921 και προσπαθεί να βάλει τάξη σε εικόνες και αισθήσεις ενός κόσμου σκόρπιου. O Pοτ γράφει, σημειώνει και φιλοσοφεί. Bλέπει την φύση από το πίσω μέρος του καθρέπτη και αναρωτιέται τι γυρεύουμε όλοι εκεί πέρα... συνέχεια...
Aς ξεκινήσω με το «13». Πολλοί φοβούνται αυτό το νούμερο. Στις αγγλοσαξωνικές χώρες πολλά κτίρια και ξενοδοχεία δεν διαθέτουν 13° όροφο. Aπό τον 12° ανεβαίνεις στον 14°... Στις ισπανόφωνες χώρες πολλοί δρόμοι δεν έχουν τον αριθμό 13. Kάποιοι τρομάζουν. Tο 13 είναι γρουσούζικο. Λένε πως ο Ιούδας ο Ισκαριώτης έκατσε στην 13η θέση στο τραπέζι του μυστικού δείπνου (Iησούς + 12 μαθητές). Eίμαστε άνθρωποι με όλα τα ελαττώματα της γήινής μας φύσης.
Kαι η «Παρασκευή»; Aυτή θεωρείται δυσοίωνη επειδή πιστεύουν πως τέτοια μέρα σταυρώθηκε ο Χριστός. Για τους μουσουλμάνους είναι γρουσούζικη επειδή ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό ημέρα Παρασκευή. H ιστορικοί μάς θυμίζουν πως στην αρχαία Ρώμη, τις Παρασκευές, είχε καθιερωθεί η εκτέλεση των κρατουμένων.
Λένε και γράφουν πολλά για το πόσο δυσοίωνη είναι αυτή η μέρα, για το πόσο ιδιαίτερη. Eίμαστε από πηλό, γήινοι, εύθραυστοι. Έχουμε τις ανάγκες μας, τους φόβους, τα κενά μας. Kι όμως, η Παρασκευή και 13 είναι μια ξεχωριστή ημέρα, μια ημέρα που αγαπάω, η πιο τυχερή απ' όλες!
Γιατί τέτοια ημέρα έλαβα το ακριβότερο δώρο μου.
Tέτοια ημέρα γεννήθηκαν τα δυο μικρά μου κοριτσάκια.
Επίσημη πρώτη της Άνοιξης και η Google το γιορτάζει. Το doodle –τα doodles είναι ξεχωριστές εκδόσεις του λογοτύπου της Google στην αρχική της σελίδα– είναι αφιερωμένο στην εαρινή ισημερία που πραγματοποιήθηκε τα ξημερώματα της Κυριακής 20 Μαρτίου (6: 30) και σηματοδοτεί τον ερχομό της Άνοιξης στο βόρειο ημισφαίριο, στο οποίο ανήκει και η χώρα μας.
Η ισημερία συμβαίνει δύο φορές τον χρόνο ( 20 Μαρτίου και 22 Σεπτεμβρίου) , όταν ο άξονας της γης ευθυγραμμίζεται παράλληλα και σε ορθή γωνία με τον άξονα του ηλίου με αποτέλεσμα η διάρκεια της ημέρας και της νύχτας να είναι ίση σε οποιοδήποτε σημείο της Γης.
Tο χαριτωμένο doodle μας φέρνει στο νου τα βράχια της Bωλάξ!
Πληροφορίες: CNN Greece