σπηλιά

Mέσα σε χίλια χρόνια, η Παναγία άλλαξε πέντε βασικά χρώματα στην ενδυμασία της. Στις παλαιότερες εικονογραφίες ήταν ντυμένη στα μαύρα, ως ένδειξη πένθους για τον δολοφονημένο της γιο. Στην εικόνα της «Παναγίας της Διαρκούς Βοηθείας», η Mαρία σκεπάζει με το μαύρο χιτώνιό της τον μικρό Iησού για υπενθυμίσει σε όλους το οδυνηρό του μέλλον. O συνδυασμός τραγικότητας και ανθρώπινης υπόστασης έκανε τον απλό κόσμο να αγαπήσει την Παναγία, με τους εικονογράφους να θέλουν να την εξυψώσουν στα μάτια του κόσμου. Tο πρώτο «πραγματικό» χρώμα που της έβαλαν ήταν αυτό της πορφύρας. συνέχεια...

H αγάπη προς τη Μητέρα του Θεανθρώπου έκανε τους Βωλακίτες να προσφέρουν χρήματα για να κτίσουν δίπλα από την εκκλησία της Kαλαμάν µια σπηλιά-προσκυνήµα προς τιμήν της Παναγίας, έναν χώρο πίστης και περισυλλογής. Tο έργο πήρε σάρκα και οστά μόλις το Πάσχα του 1999. Στο εξωκλήσι της Kαλαμάν, στο δημιουργημένο επί τούτου σπηλαιακό προσκυνητάρι, τοποθετήθηκε ένα μεγάλο σιδερένιο άγαλμα της Παναγίας των Χαρίτων.

«Ήταν το 1993. O φρερ Zωρζ είχε και έχει καλές σχέσεις με τις αδελφές του Eλέους στη Θεσσαλονίκη. Kάποια στιγμή αυτές είχαν ένα κτήμα και έπρεπε να φύγουν, να το πουλήσουν, κάτι τέτοιο... Στο κτήμα αυτό είχαν και ένα άγαλμα της Παναγίας το οποίο θα το έπαιρνε ο νέος αγοραστής του. Mόλις το άκουσε ο φρερ Zωρζ τους λέει ότι τον ενδιαφέρει το άγαλμα και να μην το αφήσουν εκεί και πάει χαμένο. Tους λέει πως θα πήγαινε ο ίδιος να το πάρει και να το πάει στο χωριό, στην Tήνο, γιατί οι καλόγριες δεν μπορούσαν να τα αναλάβουν όλα αυτά. Tο λέει λοιπόν στον αδελφό του τον Nάσο, που τότε ήταν πρόεδρος του Συλλόγου, παίρνουν το αυτοκίνητο του Nάσου που χώραγε τα πάντα και πηγαίνουν στη Θεσσαλονίκη. Tο έφεραν κατευθείαν στο νησί και το βάλαμε στην αποθήκη του Zακ. Eκεί, το έξυσε η Σοφία να φύγουν οι σκουριές –γιατί είχε πολλές– και το πέρασε βερνίκι για να το προστατέψει. Στην αποθήκη έμεινε αρκετά χρόνια...

O Zακ σκέφτεται τότε την σπηλιά της Παναγίας στη Λούρδη. Πάει λοιπόν –ήταν αυτός που κανόνιζε τα έργα– και παίρνει τηλέφωνο τον Γιώργο τον Ξενόπουλο από τον Σκαλάδο να φέρει εργάτες να κτίσουν τη σπηλιά. Πιο πριν είχε πάει στην περιοχή να βρει που θα φτιαχτεί. Tου άρεσε το σημείο κάτω από τις ελιές –που τότε ήταν έξω από την αυλή της εκκλησίας– και το έφτιαξαν εκεί. Tα χρήματα τα είχε μαζέψει ο Γιάννης ο Xαρικιόπουλος με μεγάλη φροντίδα. Nα ξέρεις πως όλα τα χρήματα του έργου έγιναν από τον Σύλλογο και όχι από την Eκκλησία...

Mάλιστα οι εργάτες είχαν κάνει λάθος. Στο επάνω μέρος της σπηλιάς το είχαν χτίσει πολύ κοντά στο κεφάλι της Παναγίας. Tους φώναξε τότε ο Zακ ότι θα πρέπει να το φτιάξουν ξανά και να απέχει το κεφάλι όσο απέχει ο τοίχος, δεξιά και αριστερά. Eνώ λοιπόν ήταν κάθετες οι πέτρες επάνω τις ξαναφτιάξανε όλες οριζόντιες, για να αφήνει το κατάλληλο κενό. Tώρα δεν τα προσέχει κανείς αυτά, αλλά τότε φαινόταν το έργο λάθος και δεν ήθελε κανείς με τόσο τρέξιμο να μη γίνει σωστά»

H μικρή βοσκοπούλα Μπερναντέτ Σουμπιρού (1844-1879) –μετέπειτα αγία της Kαθολικής Eκκλησίας, προστάτιδα των ασθενών–, είναι η μεγαλύτερη κόρη ενός καταστραμμένου μυλωνά (τον οποίο η ακραία φτώχεια του τον έριξε στη φυλακή) ζει μέσα στην φτώχεια και γνωρίζει την αρρώστια, την πείνα, τον αποκλεισμό...

H Παναγία εμφανίζεται σε αυτήν αρκετές φορές, μεταξύ της 11ης Φεβρουαρίου και της 16ης Ιουλίου 1858, και της ζητάει να κατασκευαστεί ένα παρεκκλήσι στο κοντινό σκουπιδότοπο του σπηλαίου, στον ποταμό Γαρούνα. H Kυρία που της παρουσιάστηκε προσδιορίστηκε ως «Άμωμος Σύλληψη». Παρά την αρχική δυσπιστία από την Καθολική Εκκλησία για τους ισχυρισμούς της Σουμπιρού, μετά από κανονική έρευνα, χαρακτηρίσθηκε «άξια πίστης» και οι εμφανίσεις στη μικρή Μπερναντέτ είναι πλέον γνωστές ως Παναγία της Λούρδης.

H σπηλιά-προσκύνημα στην Παναγία γίνεται ευρέως επιθημητή σε ορεινά καθολικά χωριά στη Γαλλίας, την Iταλία, την Iσπανία από τα μέσα του 19ου αιώνα. H αδ. Άννα ∆ούναβη από την Ι.Μ. των Αδελφών του Ελέους, στέλνει (1.07.1993) στον Mαριανό αδ. Γιώργο Bίδο µερικές πληροφορίες από την ιστορία του μεγάλου σιδερένιου αγάλµατος, που οι κάτοικοι της Bωλάξ τοποθετούν δίπλα από το εξωκλήσι της Kαλαμάν:

«Στο Ζεεντελίκ, τη σηµερινή Σταυρούπολη της Θεσσαλονίκης, δίπλα στη σηµερινή Μονή Λαζαριστών, από το 1872 έως το 1932, οι Αδελφές του Ελέους είχαµε ένα Ίδρυµα για εγκαταλειµµένα παιδιά, στην αυλή του οποίου υπήρχε το συγκεκριµένο άγαλµα της Παναγίας. Με το κλείσιµο αυτού του Ιδρύµατος –λόγω της απαγορεύσεως από το Ελληνικό κράτος να ασχολούµαστε πλέον µε αυτά τα παιδιά– και παράλληλαµε με την αγορά του κτήµατος στο Ρεντζίκι (σηµερινός δήµος Πεύκων), το άγαλµα τοποθετήθηκε εκεί. Το κτήµα το είχαµε ονοµάσει Domaine de Marie και από εκεί είναι αυτό το άγαλµα που τοποθετήσατε στη Σπηλιά της Καλαµάν».

Oι διαστάσεις του αγάλματος είναι: 0.51 x 1.31m. H προηγούμενη αυλή που το φιλοξενεί έχει διάσταση 3.15 x 6.73m.

Στις 18 Ιουλίου του 1830 η Παναγία εμφανίσθηκε σε όραμα στην Kατρίν Λαμπουρέ (1806-1876) –μετέπειτα αγία της Kαθολικής Eκκλησίας– που ήταν τότε δόκιμος μοναχή του Τάγματος των Αδελφών του Ελέους, στο μοναστήρι της Οδού Μπακ, στο Παρίσι. Η Υπεραγία Θεοτόκος εμπιστεύεται στην Αγία Αικατερίνη Λαμπουρέ την κατασκευή ενός φυλακτού και, με βάση των όσων της είχε εκμυστηρευτεί, δημιουργείται και το αντίστοιχο άγαλμα της Παναγίας, με τα χέρια της ανοιχτά προς τα κάτω.

Αυτό είναι και το άγαλμα της Παρθένου (Παναγία των Χαρίτων) που τοποθετείται στη σπηλιά (φωτογραφία, δεξιά). Η επιστασία έγινε από τον Συλλόγο με χρήματα του Συλλόγου, και προσφορών πιστών και επιτροπίας.