στάβλοι
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα στάβλοι. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
Oι κτίστες οι παλιοί ήταν πραγματικοί τεχνίτες, μάστορες πρώτοι, αρχηγοί.
Έπαιρναν τις πέτρες –τα μεγάλα βράχια– και δημιουργούσαν θαύματα,
Δεν προσέβαλλαν το τοπίο, δεν ενοχλούσαν κανέναν. συνέχεια...
Όποιος έχει βρεθεί στην Καππαδοκία θα έχει εντυπωσιαστεί με τους εξωπραγματικούς γεωλογικούς σχηματισμούς, αυτό το απέραντο οροπέδιο γεμάτο φαράγγια, τρύπες και αβυσσαλέα χάσματα, σπαρμένο με κούφιους παράξενους βράχους όπου μέσα τους βρίσκονται κρυμμένα σπίτια, βραχοκλησιές και ολόκληροι ναοί.
Στην μικρότερη και πιο φτωχή γη της Βωλάξ, στον δύσκολο αυτόν τόπο, αν περπατήσετε μέσα στα χωράφια και ψάξετε τους βραχώδεις σχηματισμούς, θα παρατηρήσετε ότι σε πολλά σημεία από αυτά έχουν δημιουργηθεί λαγούμια, τρύπες και κουφάλες, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται ως υποτυπώδεις φυσικοί στάβλοι. συνέχεια...
Υπήρχε μια εποχή που δεν υπήρχε πολεοδομία να ορίζει πως θα φτιάχνεται το κάθε οίκημα (και να ζητάει όλα τα κτίσματα του νησιού να είναι λευκά με μπλε πορτοπαράθυρα). Υπήρχε μια εποχή όπου το τοπίο επέβαλλε την κλίμακά του στις συνήθειες και την οικιστική συμπεριφορά των ανθρώπων. Τότε που τα "στάβλα" (παλ. γραφ. "σταύλα"), τα "μάντρα", οι αποθήκες, οι αχερώνες και οι "κατ'κιές" ("καθκιές") ήταν αρμονικά ενταγμένες στον φυσικό τους χώρο.
Χτισμένες λιτά από τοπικές γρανιτικές πέτρες, βαθιά ριζωμένες και αρμονικά ενταγμένες, οι αποθήκες και τα στάβλα, ήταν τα πρώτα και τα τελευταία οικήματα που συναντούσες μπαίνοντας και βγαίνοντας από έναν οικισμό. Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς από μια απλή περιήγηση σε αυτά τα οικήματα είναι αυτή του μέτρου και της αυτάρκειας –αξίες σχεδόν εξαφανισμένες στις μέρες μας... συνέχεια...
Στα εφηβικά μου χρόνια ένιωθα αμήχανα τα μεσημέρια. Οι χωρικοί και οι «Αθηναίοι εισβολείς», κάτω από την μεσημεριανή ραστώνη, εξαφανίζονταν για να ξεκουραστούν. Έτσι, μου άρεσε να περπατάω μόνος μου, στα χωράφια κάτω από το Άπλωμα, και όταν έβλεπα στάβλο άδειο από ζώα, έμπαινα μέσα και τον... έψαχνα. Ίσως έψαχνα που είχαν εξαφανιστεί όλοι τους...
Τα παλιά χρόνια, η σχέση των ανθρώπων με τα ζώα και την γη τους ήταν μια σχέση αγάπης και μόχθου, που την έβλεπες στα καλλιεργημένα χωράφια και στους μικρούς κήπους με τα κηπευτικά. Φαινόταν στα καθαρισμένα μονοπάτια και στις προσεγμένες και επιδιορθωμένες ξερολιθιές. Το ένιωθες γύρω σου: στις φωνές των γεωργών από το χωράφι μέχρι τον απέναντι λόφο και στα δεκάδες αρώματα της καλλιεργημένης γης.
Λένε, πως όταν ο Κάτων ο Πρεσβύτερος έγινε κήνσωρ της Ρώμης, τιμητής, το 184 π.Χ., δεν απέμεινε σε κανέναν τον τίτλο του ρωμαίου πολίτη, αν προηγουμένως δεν του έδειχνε τα χέρια του. Όσοι είχαν χέρια λεπτά, καθαρά και άσπρα δεν έπαιρναν ποτέ τον τίτλο αυτό. Αντιθέτως, όσοι είχαν χέρια σκληρά, ηλιοκαμμένα και με ρόζους γίνονταν δεκτοί. συνέχεια...