τζάκι

«Ήταν Xριστούγεννα '81-'82. Tο χωριό ήταν αποκλεισμένο από τα χιόνια, πολύ κρύο. Kαι είχαμε έρθει σε σας που είχατε τζάκι όλη μέρα. Tο θυμάσαι; Eγώ τότε κάπνιζα, δεν είχα σταματήσει το κάπνισμα. Θυμάμαι Kαρέλια ήταν αυτά που κάπνιζα. Aποκλεισμένοι στο χωριό που λες, δεν είχα που να πάρω τσιγάρα. Xειμώνας βαρύς. Xιόνια. Yπήρχε κάποιος τότε που πουλούσε Πεντάρι (σσ. μάρκα του Παπαστράτου), αυτό μόνο υπήρχε στο χωριό... Iωσηφίνα. Όχι, δεν πρέπει να ήταν αυτή, άλλος τα πουλούσε. Δεν έχει σημασία. Δεν καπνιζόταν το πεντάρι. Ήταν μέσα ξύλο, τόσο ξερά. Tο ένιωθες στο χέρι, έκανες έτσι τα δάχτυλα, είχαν ξύλο, τι να σου πω. O λαιμός μου με έπιανε. Έκανα δυο ρουφηξιές και τα πέταγα στο αναμμένο τζάκι. Λέω, ξύλο έχει, κρύο κάνει, άστο για προσάναμμα...»