υστέρνια

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια του, ο Γιάννης (ας τον πούμε έτσι), καταλάβαινε πως δεν-ήταν-εκεί-που-έπρεπε-να-είναι. Ένιωθε ξένος με την οικογένειά του, ξένος με τους χωριανούς του. Στον ύπνο του έβλεπε τοπία που δεν θύμιζαν την πατρίδα του: διώροφα σπίτια με μαρμάρινα υπέρθυρα και κυκλαδίτικα βόλτα με απίστευτη θέα στην θάλασσα, ερείπια γιγάντιων ανεμόμυλων –απομεινάρια μιας εποχής που η περιοχή ευημερούσε οικονομικά, μια πανέμορφη αμμουδιά που, το βράδυ, αντανακλούσαν στα γαλήνια νερά της, το φεγγάρι και τ' αστέρια...

Στα δεκαεννιά του ο Γιάννης το 'σκασε από το σπίτι για να ψάξει να βρει το υπέροχο αυτό μέρος. Βιαζόταν να ζωντανέψει στα μάτια του όλες αυτές οι εικόνες που έβλεπε στον ύπνο του. Έγινε ζητιάνος, γυρολόγος, εργάτης κάποτε και κλέφτης. Ώσπου, μια μέρα, βρέθηκε σε ένα χωριό που το έλεγαν Υστέρνια και βρισκόταν στην δυτική πλευρά της Τήνου. Εκεί αναγνώρισε το μέρος των ονείρων του: Tον παλιό μαρμαρόστρωτο δρόμο που συνδέει τον Όρμο με τα Υστέρνια, τα Μεροβίγλια στην δύση τους, τις λευκές κουκίδες-σπίτια απέναντι στο αρχοντικό νησί της Σύρου, το συμβολικό μαρμάρινο λιοντάρι... συνέχεια...