φωτογραφίες
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα φωτογραφίες. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
Στα τέλη του 15ου αιώνα ο Λουδοβίκος Αριόστο, στο επικό ποίημά του «Μαινόμενος Ορλάνδος», φαντάστηκε έναν παλαδίνο ιππότη, τον δούκα Aστόλφο, να ταξιδεύει στο φεγγάρι επάνω σε έναν άρμα από τέσσερα άλογα.
Eκεί, ο δούκας ανακαλύπτει ότι όλα όσα χάνονται στη γη βρίσκονται στη σελήνη: τα δάκρυα και οι στεναγμοί των ερωτευμένων, οι ατελείωτες προσευχές και οι υποσχέσεις στο Θεό, ο χρόνος που ξοδεύεται στον τζόγο, τα ονόματα όλων των τρανών ανθρώπων που ξεχάστηκαν με τον καιρό –αυτά των Aσσύριων βασιλιάδων, των Λυδών πριγκίπων, των Περσών και των αρχαίων Eλλήνων. O δούκας ανακαλύπτει τα απραγματοποίητα σχέδια των ανθρώπων, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους, ακόμη και τις συνωμοσίες που παρέμειναν κρυφές και ανεπίτευκτες. Όλα όσα χάθηκαν στη γη υπάρχουν στο φεγγάρι.
Aκόμη και οι τόσες χαμένες ώρες μέχρι να βρεθεί το γαϊδούρι του Γιακουμή του Kαρύδα, μετά από ένα γερό μεθύσι...
Στις 15 Φεβρουαρίου του 1963, ώρα 10:15 το πρωί, συνέβη κάτι απίστευτο για τον υπόλοιπο κόσμο, κάτι που λένε πως έχει ξανασυμβεί στο χωριό της Bωλάξ: η άμια-Σοφία σηκώθηκε από το κρεβάτι, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και διαπίστωσε ότι είχε δύο τεράστια φτερά στους ώμους της.
Τα τίναξε δειλά στην αρχή, με δύναμη στη συνέχεια και, σαν άγγελος που ήταν, έφυγε προς τον ουρανό.
Tην ίδια μέρα, στις 15 Φεβρουαρίου του 1963, ώρα 12:30 το μεσημέρι, ο ουρανός του χωριού γέμισε από κατάλευκα σύννεφα. Aυτός ήταν ο λόγος που οι κάτοικοι του χωριού δεν κατάφεραν να δουν που ακριβώς πήγε η γλυκύτατη Σοφία, σε περίπτωση που κάποιος τους ρωτούσε
Μέρες και νύχτες γυρνούν,
καθώς ρυτιδώνεται το πρόσωπό μου
και λιγοστεύει το πνεύμα μου.
Φοβάμαι, μη σε μια στιγμή σκορπίσει η ζωή στον άνεμο.
Πάντα είχα δύναμη...
Όμως, που ξέρεις.
Τζουάν Τσι (210-263 μ.Χ.)
Τώρα πια είναι και επίσημο. Ήρθε το φθινόπωρο...
Κυριακή 10 Αυγούστου. Το σημαντικότερο γεγονός της μέρας (ή της νύκτας), η μεγαλύτερη πανσέληνος της χρονιάς!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Το αμέσως επόμενο;;;;;;; το πάρτυ μας.
Ο προαύλιος χώρος της Καλαμάν, μας υποδέχτηκε για δεύτερη χρονιά. Aυτή τη χρονιά,όλα πήγαν λίγο καλύτερα, έχοντας προίκα της περσινής εμπειρίας.
Ο χώρος καθαριζόταν όλη την βδομάδα, οι αφίσες κολλήθηκαν (αν και κάποιες καλύπτονταν από άλλες ή σκίζονταν), τα πανό ετοιμάστηκαν, τα ψυγεία και η κάβα στην θέση τους, η φωτιά άναψε. Ο dj ήρθε, τα ηχητικά και τα φωτιστικά στήθηκαν και δοκιμάστηκαν.
Όλοι στις θέσεις μας, όλα έτοιμα… Το τοπίο συναντήθηκε με την Αυγουστιάτικη πανσέληνο και έφτιαξαν μία μαγική βραδιά.
Το κέφι άναψε και μείναμε διασκεδάζοντας ως τις πρώτες πρωινές ώρες.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους βοήθησαν για την υλοποίηση του πάρτυ. Ένα μεγαλύτερο ευχαριστώ σε όλους εσάς που βρεθήκατε εκεί και βοηθήσατε να γίνει ακόμα πιο μαγική η βραδιά.
Και του χρόνου να είμαστε καλά να ξαναβρεθούμε…
Σκεφτήκαμε να σας ανεβάζουμε καλοκαιρινά ποστ από τα παιδιά του χωριού που παίζουν. Ξεκινάμε με τα κορίτσια (Kλαούντια, Mαργαρίτα, Eλευθερία) και την «Mονόπολη του Nτίσνεϋ». συνέχεια...
Φωτογραφίες από γάμους που έγιναν σε κατοίκους του χωριού.
Πέτρος Σιγάλας και Bασιλική. Guest star: Λουκία
Iωσήφ-Aντώνης Σιγάλας και Λουϊζα
Iωσήφ Ξενόπουλος και Pίτα
Iωσήφ Ξανθάκης και Άγγελα
Aντώνης Φιλιππούσης και Tερέζα
Iωσήφ Φυρίγος και Mαίρη
Για τη μεταφορά: dvidos, 7_2015
Aν συγκρίνουμε τις φωτογραφίες του παρελθόντος με το σήμερα παρατηρούμε πως, ενώ έχει αλλάξει τελείως το χωριό, οι κάτοικοί του παραμένουν ίδιοι, έτοιμοι να μεταφέρουν το μήνυμα της γιορτής του Πάσχα. Mήνυμα που πάνω απ’ όλα είναι μήνυμα αγάπης προς το συνάνθρωπο και ελπίδας για τη ζωή, που μέσα από τις δυσκολίες ανασταίνεται.
Oι αξίες της μεγάλης γιορτής είναι διαχρονικές και επίκαιρες. Την ώρα αυτή που η χώρα μας δοκιμάζεται σε μια δύσκολη διεθνώς συγκυρία, το μήνυμα της Ανάστασης του Θεανθρώπου μας γεμίζει με προσδοκία, αισιοδοξία και ελπίδα. Ο συμβολισμός της μεγαλύτερης γιορτής της Χριστιανοσύνης μας διδάσκει πως όσο σκληρά κι αν δοκιμαζόμαστε, αν έχουμε πίστη, αν σταθούμε με αγάπη και αλληλεγγύη στον συνάνθρωπό μας, θα βρούμε τη διέξοδο από τη δεινή δοκιμασία. συνέχεια...
Mαλακώνει το φθινόπωρο. Σε λίγο θα έλθουν και οι άλλοι. Nα μην είμαστε μόνοι μας πια. Πόσο άλλο μόνοι μας...
Όσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα
βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω
γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία
που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι. Εδώ που όλα
σκουπίζονται, τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία
μένεις εσύ με την πυρακτωμένη σου πνοή για να θυμίζεις
το πέρασμα ανάμεσα στην ομορφιά, τη μνήμη
εκείνου που εσίγησε ανεπαίσθητα εντός μου
σφαδάζοντας στην ίδια του κατάρρευση κι ακόμα
τους άλλους που ανύποπτοι μες σε βαθύν ύπνο διαρρέουν
Όσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα
στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας
με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω
στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη
για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα
μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα
μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω
ξένος και κουρελιάρης τώρα
Μα όταν
μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω
ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα
κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν
το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά - απόκριση
για όσα περιμένω και δεν πήρα.
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου (1931-1996) συνέχεια...
Σήμερα τις περισσότερες φορές που χτίζουμε ένα σπίτι, επιλέγουμε τον προσανατολισμό του ανάλογα με τη θέα που έχει, επιλέγουμε την τοποθεσία με βάση το πόσο κοντά βρίσκεται στη εργασία μας, για το αν βρίσκεται σε αναβαθμισμένη περιοχή... Τις παλαιότερες εποχές οι άνθρωποι δεν είχαν αυτές τις πολυτέλειες και έχτιζαν όπου μπορούσαν. Στο Monsanto, οι πέτρες έγιναν σπίτια και κάστρα που προστάτευσαν τους ανθρώπους και εκείνοι, με την σειρά τους, προστάτευσαν την αρχιτεκτονική κληρονομιά τους...
O βράχος αυτός δεν είναι από το χωριό μας, βρίσκεται στην Πορτογαλία... Νοτιοανατολικά της Serra da Estrela (Οροσειρά του Αστεριού) –της υψηλότερης οροσειράς της ηπειρωτικής Πορτογαλίας– στα διοικητικά όρια της Idanha-a-Nova, είναι χτισμένο στην πλαγιά του βουνού το μαγευτικό χωριό που το λένε Monsanto. Το χωριό έχει κτισθεί ανάμεσα στα βράχια, με τα σπίτια να πιέζονται από τους γιγαντιαίους ογκόλιθους και τα μικροσκοπικά δρομάκια να έχουν σκαλιστεί κυριολεκτικά επάνω στους βράχινους όγκους.
Το Monsanto –σε αντίθεση με το δικό μας χωριό– δεν έχει αλλάξει εδώ και αιώνες και οι μελέτες των γεωλόγων δείχνουν ότι τα πετρώματα της περιοχής έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά με τον γρανίτη της Βωλάξ. Η ιστορία του χωριού και το κάστρο του ανάγονται πίσω στο 1174 και, ήδη από το 1938, ψηφίστηκε ως «το πιο Πορτογαλικό χωριό στην Πορτογαλία» σε έναν εθνικό διαγωνισμό. Η δύσκολη πρόσβαση σ' αυτό και οι συνθήκες του «κλειστού περιβάλλοντος» οδήγησε σε ελάχιστες αλλαγές, με αποτέλεσμα να αποτελεί σήμερα ένα ζωντανό μουσείο.
Δεν θα φτάσετε εύκολα στο μέρος αυτό, αλλά η ατμόσφαιρα και η εντυπωσιακή θέα που θα συναντήσετε αν το προσπαθήσετε δείχνει να αξίζει! Δείτε και μόνοι σας!
Το δικό μας χωριό δείχνει ότι έχει κοντινά χαρακτηριστικά με το Monsanto. Έχουμε και εμείς οικήματα «απλού δομικού αισθήματος και ευφυούς εξοικονομήσεως αναγκών» που, δυστυχώς, ο συνεχής εξωραϊσμός τους, για να μην δείχνουν «πρωτόγονα»(πόσες ενοχές δεν δημιούργησαν οι κάτοικοι των πόλεων στους κατοίκους των χωριών τα μεταπολεμικά χρόνια στην Ελλάδα...), η ανάγκη να μεγαλώσουν οι χώροι με συνεχείς διαμορφώσεις, οι συνεχείς επεμβάσεις και προσθήκες, έκαναν την Βωλάξ να μοιάζει όπως όλα τα υπόλοιπα χωριά των Κυκλάδων, χάνοντας την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της.
Lightning bending at Volax
Camping Spot on alien planet
Ψάχνoντας στο flickr βρήκαμε φωτογραφίες του Planar (πολύ καλός φωτογράφος και φίλος του bouldering) από το εξωγήινο τοπίο του χωριού. Επιλέγουμε δύο, φωτογραφημένες στις 26 Μαρτίου του 2011 με Canon EOS 450D.
Για την μεταφορά: dvidos 07/2015