φωτογραφίες
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα φωτογραφίες. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
Μένω σε ένα χωριό. Δεν είναι από αυτά τα κυκλαδίτικα χωριουδάκια που φαντάζεστε. Είναι από τα «ορεινά». Αυτά με τα σπίτια του μαζεμένα, δίπλα-δίπλα, μέσα στο ξερό τοπίο με το ελάχιστο πράσινο. Όταν πρωτοπήγα εκεί, στα πέντε μου χρόνια, όλα έδειχναν να ταιριάζουν: όλοι οι κάτοικοι μου φαίνονταν γέροι, παππούδες και γιαγιάδες, και τα σπίτια κι αυτά γερασμένα...
Tα περισσότερα οικήματα ήταν εγκαταλελειμμένα και μισογκρεμισμένα. Χαλάσματα ήταν χωρίς στέγη, βουλημένα όπως τα έλεγαν. Ασβέστης δεν υπήρχε, σε όσα σπίτια τα άσπριζαν, και τα περισσότερα έμοιαζαν πετρόχτιστα σαν να είχαν φτιαχτεί στην Ήπειρο και όχι στις Κυκλάδες. Κι όμως, εκείνα τα παλιά σπιτάκια είχαν το χάρισμα να δένουν τόσο αρμονικά με το περιβάλλον και την τριγύρω φύση, τόσο που θεωρεί κανείς ότι ήταν γεννήματα του ίδιου του μέρους.
Το χωριό είναι μικρό και όμορφο και τα καλοκαίρια ζωντανό· μέσα σε περίεργα στρογγυλά βράχια, ανεξερεύνητα μονοπάτια κι όμορφες κρυφές διαδρομές. Ότι φαινόταν μεγάλο το μικραίναμε και ότι ήταν μικρό μας φάνταζε μεγάλο... Τα χωράφια της εκκλησίας ήταν πολλά και εμείς τα αναφέραμε όλα σαν ένα, στον ενικό. Από την άλλη, τις μικρές βελανιδιές τις λέγαμε πλατάνια! Είχαμε μπερδέψει συμμαθητές και γνωστούς από την Αθήνα. Είχαμε μπερδευτεί κι εμείς.συνέχεια...
H Λουκία –η απόλυτη δημοσιογράφος της ιστοσελίδας, στο χωριό– μας έστειλε υπέροχες φωτογραφίες από την κατάλευκη Βωλάξ! Aρχίζω να ζηλέυω!
Η ίδια αναρωτιέται αν θα επανέρθει αργότερα με νέο κείμενο που θα έχει τίτλο του «winter snow revisited!» Λέτε; συνέχεια...
Περιμένουμε να δούμε έστω μια χιονονιφάδα τόσο καιρό, μια άσπρη μέρα ρε αδερφέ, αλλά τίποτα, άσχετα αν η ΕΜΥ προειδοποιούσε συνεχώς...
Και να που ξαφνικά, την προηγούμενη βδομάδα, όταν επέστρεφα στο χωριό από την ηλιόλουστη Χώρα, έτριβα τα μάτια μου! Σταμάτησα στο Μπουρό, και κοιτούσα αποσβολωμένη το μισό χωριό να είναι κρυμμένο κάτω από μαύρα σύννεφα και το άλλο μισό μέσα στον ήλιο!
Θαύμασα για λίγο το ουράνιο τόξο και μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο γιατί αρχισε να πέφτει δυνατό χαλάζι με απίστευτη ορμή! Μέχρι να φτάσω στο θέατρο οι δρόμοι είχαν αρχίσει να γεμίζουν πάγο και όλα γύρω μου να ντύνονται στα λευκά... συνέχεια...
Την πρώτη μέρα του χρόνου, την πρώτη Ιανουαρίου, γεννιόμαστε όλοι μαζί, κοπέλες και αγόρια· όλοι την ίδια ημέρα...
Βλέπαμε το φως του κόσμου και μεγαλώναμε πολύ γρήγορα, με ταχύτητες που δεν είναι αντιληπτές σήμερα. Ήδη μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου είχαμε μάθει να μπουσουλάμε και χωνόμασταν ανάμεσα στα σκίνα, στις μυρτιές και στις δάφνες, σε σημεία που και οι σαύρες θα περνούσαν με δυσκολία. συνέχεια...
Τις πρώτες μέρες του χρόνιου νιώθω πιο ευάλωτος από ποτέ και όταν νιώθω έτσι, καταφεύγω σε πράγματα που μου φαίνονται οικεία: όπως οι κιτρινισμένες φωτογραφίες από την πρόσφατη καθημερινότητα της Βωλάξ...
Όταν το χωριό δεν είχε μεγαλώσει σε έκταση και εγώ σε ηλικία, όλα ερχόντουσαν μπρος στα μάτια μου. Όταν έτρεχα στα χωράφια και κρυβόμουν στα χαλάσματα έβλεπα δεκάδες άχρηστα πραγματάκια από εδώ και από 'κει: μικρά πανάκια κομμένα κορδέλες, κουμπιά από λουλουδάτα φουστάνια, μπλέ γυάλινα βαζάκια από φάρμακα, θραύσματα από πορσελάνινα φλυτζανάκια, σόλες από παπούτσια, μέχρι χαρτιά από τράπουλες –συνήθως με τους αριθμούς 6 και 7–, άλλο πάλι κι αυτό... συνέχεια...
Όποιος έχει βρεθεί στην Καππαδοκία θα έχει εντυπωσιαστεί με τους εξωπραγματικούς γεωλογικούς σχηματισμούς, αυτό το απέραντο οροπέδιο γεμάτο φαράγγια, τρύπες και αβυσσαλέα χάσματα, σπαρμένο με κούφιους παράξενους βράχους όπου μέσα τους βρίσκονται κρυμμένα σπίτια, βραχοκλησιές και ολόκληροι ναοί.
Στην μικρότερη και πιο φτωχή γη της Βωλάξ, στον δύσκολο αυτόν τόπο, αν περπατήσετε μέσα στα χωράφια και ψάξετε τους βραχώδεις σχηματισμούς, θα παρατηρήσετε ότι σε πολλά σημεία από αυτά έχουν δημιουργηθεί λαγούμια, τρύπες και κουφάλες, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται ως υποτυπώδεις φυσικοί στάβλοι. συνέχεια...
Λέμε να αρχίσουμε να ανεβάζουμε φωτογραφίες από τους ανθρώπους του χωριού·
φωτογραφίες από τους ανθρώπους μας. Λέμε ακόμη, να ανεβάζουμε ποιήματα, αντί για λεζάντες.
Ο ήλιος βασιλεύει. Τα σύννεφα σηκώνονται ανάμεσα στα βράχια / και ένας μακρύς άνεμος ξυρίζει τις βελανιδιές. / Τα πουλιά πετάνε πέρα, στο ατέλειωτο διάστημα. /
Στα βουνά δεν υπάρχουν οι έγνοιες του κόσμου...
δεν με φοβίζει η φθορά.
αγαπάω τα παλιά μου ρούχα / το τρύπιο μου μπλε μακό / το απολύτως συμβατό με το σώμα μου και με μένα / το φοράω στο σπίτι και αισθάνομαι ασφαλής μέσα του / με αγκαλιάζει σαν τον παλιό γνώριμο που ξέρει να ζεσταίνει χωρίς να σε πιέζει / από τον χρόνο έχει γίνει διάφανο / έχει ελαφρύνει / γιατί και αυτό με αγαπάει /
και δεν θέλει να κουράζει την πονεμένη μου πλάτη.
αγαπάω τα σκισμένα μου παλιά all star / με αυτά περπατάω τους δρόμους /
όλη μέρα/ πάνω κάτω / με αυτά στην θάλασσα / με αυτά και στο βουνό/
αυτά είναι τα «καθημερινά» μου, αυτά και τα «καλά» μου /
πως να ξεχωρίσεις τις ημέρες σε κακές και καλές... συνέχεια...
Υπήρχε μια εποχή που δεν υπήρχε πολεοδομία να ορίζει πως θα φτιάχνεται το κάθε οίκημα (και να ζητάει όλα τα κτίσματα του νησιού να είναι λευκά με μπλε πορτοπαράθυρα). Υπήρχε μια εποχή όπου το τοπίο επέβαλλε την κλίμακά του στις συνήθειες και την οικιστική συμπεριφορά των ανθρώπων. Τότε που τα "στάβλα" (παλ. γραφ. "σταύλα"), τα "μάντρα", οι αποθήκες, οι αχερώνες και οι "κατ'κιές" ("καθκιές") ήταν αρμονικά ενταγμένες στον φυσικό τους χώρο.
Χτισμένες λιτά από τοπικές γρανιτικές πέτρες, βαθιά ριζωμένες και αρμονικά ενταγμένες, οι αποθήκες και τα στάβλα, ήταν τα πρώτα και τα τελευταία οικήματα που συναντούσες μπαίνοντας και βγαίνοντας από έναν οικισμό. Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς από μια απλή περιήγηση σε αυτά τα οικήματα είναι αυτή του μέτρου και της αυτάρκειας –αξίες σχεδόν εξαφανισμένες στις μέρες μας... συνέχεια...
Στα εφηβικά μου χρόνια ένιωθα αμήχανα τα μεσημέρια. Οι χωρικοί και οι «Αθηναίοι εισβολείς», κάτω από την μεσημεριανή ραστώνη, εξαφανίζονταν για να ξεκουραστούν. Έτσι, μου άρεσε να περπατάω μόνος μου, στα χωράφια κάτω από το Άπλωμα, και όταν έβλεπα στάβλο άδειο από ζώα, έμπαινα μέσα και τον... έψαχνα. Ίσως έψαχνα που είχαν εξαφανιστεί όλοι τους...
Τα παλιά χρόνια, η σχέση των ανθρώπων με τα ζώα και την γη τους ήταν μια σχέση αγάπης και μόχθου, που την έβλεπες στα καλλιεργημένα χωράφια και στους μικρούς κήπους με τα κηπευτικά. Φαινόταν στα καθαρισμένα μονοπάτια και στις προσεγμένες και επιδιορθωμένες ξερολιθιές. Το ένιωθες γύρω σου: στις φωνές των γεωργών από το χωράφι μέχρι τον απέναντι λόφο και στα δεκάδες αρώματα της καλλιεργημένης γης.
Λένε, πως όταν ο Κάτων ο Πρεσβύτερος έγινε κήνσωρ της Ρώμης, τιμητής, το 184 π.Χ., δεν απέμεινε σε κανέναν τον τίτλο του ρωμαίου πολίτη, αν προηγουμένως δεν του έδειχνε τα χέρια του. Όσοι είχαν χέρια λεπτά, καθαρά και άσπρα δεν έπαιρναν ποτέ τον τίτλο αυτό. Αντιθέτως, όσοι είχαν χέρια σκληρά, ηλιοκαμμένα και με ρόζους γίνονταν δεκτοί. συνέχεια...