χρυσοθήρες

Πάντα είχαν ενδιαφέρον οι ιστορίες–θρύλοι για πειρατικούς θησαυρούς κρυμμένους σε σπηλιές δίπλα στο κύμα· για ναυάγια πλοίων που, φορτωμένα με χρυσό και ασήμι, βουλιάζουν από τον κακό καιρό του Αιγαίου...

Οι ληστές και οι πειρατές προτιμούσαν να απαλλαγούν σύντομα από τα πολύτιμα φορτία τους και έτσι επέλεγαν να τα κρύβουν σε πιο... εύκολα αλλά ταυτόχρονα δυσπρόσιτα σημεία, όπως χαράδρες, πηγάδια ή σπηλιές.

Υπάρχουν ιστορίες με κλεμμένα γρόσια από την τουρκοκρατία ή κρυμμένες αγγλικές λίρες από την περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής που έθαψαν οι χωρικοί στα χωράφια και τα βουνά για να τις γλυτώσουν. Πολλούς θησαυρούς άφησαν οι Τούρκοι πριν φύγουν από την Ελλάδα. «Το αγαπημένο τους... χρηματοκιβώτιο ήταν το καζάνι και σπανιότερα το πιθάρι. Έκρυβαν τους θησαυρούς τους χρησιμοποιώντας σαν δόλωμα ένα μικρότερο δίπλα του και σε μικρότερο βάθος, ώστε όποιος τον έβρισκε να σταματούσε εκεί. Τα σημάδια τους ήταν η στάχτη, τα κάρβουνα και ο ασβέστης, μια και το πέρασμα του χρόνου δεν αλλοιώνει αυτά τα υλικά». [Τα Νέα, 2007] συνέχεια...