blogger όφιος

Τον θυμούμαι το χειμώνα, την καλή εποχή, την ευτυχισμένη, όταν πήγαινα σ' αυτό το συγγενικό μου σπίτι κι έμενα λίγες ώρες το βράδυ. Ερχόταν κι αυτός, κι ερχότανε για να πει παραμύθια. Μα τι μανία είχε πάθει μ' αυτά!... Και την ημέρα ακόμη, όσες φορές τον είδα, μέσα στην ομιλία, προσπαθούσε να χώσει κι ένα παραμύθι. Και θυμόταν παραμύθια πολλά, πλήθος, που τα κρατούσε καλά η μνήμη του. Αλλ' όταν τα τελείωνε και δεν είχε άλλα, έλεγε και δικά του. Δε μας το 'λεγε ότι ήταν δικά του, αλλά το καταλαβαίναμε, γιατί κομπίαζε, σκεπτόταν και πολλές φορές δεν μπορούσε να βρει τέλος.

Κι όταν θ' άρχιζε το παραμύθι, θ' άρχιζε έτσι, τις βραδιές τις χειμωνιάτικες: «Ακούτε, μας έλεγε, να σας πω ένα παραμύθι! Κανείς δεν το ξέρει, κανείς άλλος!»

Δημοσθένης Βουτυράς, Πατώντας στις Αναμνήσεις (1921)

Η Αλίκη στην Νήσο των Θαυμάτων

Το μεγάλο κήτος μας άφησε να μπούμε στην σκοτεινή κοιλιά του...

Ένα σκοτεινό πέπλο καλύπτει τις ώρες μέχρι το επόμενο πρωί οπότε, ο ύπουλος γάτος υπάκουσε στις νοερές μου οδηγίες και στις επτά και δέκα ακριβώς προσέγγισε την εξώπορτα.

Ξύπνησε το ανυποψίαστο παιδί της πόλης νούμερο ένα και προσποιήθηκε τον πεινασμένο. Παράλληλα, η καφετιέρα ολοκλήρωσε τον συνωμοτικό κύκλο: με αργές, υπό άλλες συνθήκες βασανιστικές, σταγόνες, εκχύλισε ποσότητα καφέ ικανή για να ξυπνήσει το παιδί της πόλης νούμερο δύο. Ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο, που είχαμε στα χέρια μας από το προηγούμενο βράδυ. συνέχεια...