camp

Οι ομάδες χωρίστηκαν, έδωσαν ονόματα, βγάλανε κραυγές και ξεκίνησαν το παιχνίδι, ακολουθήστε τες :

συνέχεια...

Το μπλε τετράδιο των παιδιών συνοδεύει πάντα τις κατασκηνώσεις…

Φέτος δεν ήταν μπλε το τετράδιο των παιδιών, αλλά φέτος είχαμε μπλοκ ζωγραφικής…
Φέτος δεν στήθηκαν σκηνές, αλλά φέτος η μικρότερη της παρέας ήταν μόλις τεσσάρων…
Φέτος στην πυρά δεν υπήρχε φωτιά, αλλά φέτος στην πυρά είχαμε φανάρι..
Φέτος δεν ήρθαν οι φίλοι των παιδιών, αλλά φέτος όλη η παρέα είχε ρίζες από το χωριό…

Για κάθε «δεν», αν ψάξεις, θα βρεις ένα «αλλά»…… και όπως θα δεις από τα σχόλια των παιδιών, υπάρχουν γεγονότα τα οποία, ανεξάρτητα από την διάρκειά τους, δημιουργούν αναμνήσεις τόσο δυνατές και ζωντανές, όσο οι ρίζες ενός δέντρου!!!

συνέχεια...

Φθινοπώριασε… ο καιρός βροχερός, τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους εδώ και καιρό, σχολεία, δουλειές, δραστηριότητες, κι όμως στο μυαλό γυρίζουν σαν να ήταν χθες οι εικόνες της κατασκήνωσης… συνέχεια...

Θέλει τόλμη για να κυλιστείς στις πευκοβελόνες. Ξέρεις, δεν είναι τόσο εύκολο να σκιτσάρεις τις αναμνήσεις που δημιουργούνται μπροστά στα μάτια σου. Δεν είναι εύκολο να σταματήσεις τον χρόνο και να γράψεις αυτό που ζεις. Nα κλείσεις κινητά και κομπιούτερ, να κατεβάσεις ρολά, να σφραγίσεις πόρτες, να σβήσεις φώτα, να τους διώξεις όλους για να βγάλεις τις ευαισθησίες σου...

Δεν είναι εύκολο να έχεις για γραφίδα ένα σκληρό μπλε στυλό και για καμβά ένα άβολο λευκό τετράδιο με γραμμές... Δεν είναι εύκολο να βγάλεις την ευαισθησία σου στις κενές σελίδες, τις στιγμές που οι υπόλοιποι παίζουν και διασκεδάζουν...  

Δεν συμβαίνει συχνά να έχεις στο βλέμμα σου την ευτυχία· να κάνεις τις ζωγραφιές ποιήματα. Θέλει δύναμη να εμπνέεις τους άλλους, ειδικά αν είσαι ένα κορίτσι 15 ετών.

Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε η Mαργαρίτα· θα θέλαμε όμως! συνέχεια...

Θυμάσαι τότε που περπατώντας ανάμεσα στα πουρνάρια και τα σχίνα ένοιωσες μια γνωστή μυρωδιά... τη μυρωδιά του καλοκαιριού...

* Θυμάσαι το υπέροχο συναίσθημα να ρίχνεις μια τελευταία ματιά στα πράγματά σου, λίγο πριν ξεκινήσει το ταξίδι για την Kαλαμάν· πρώτη συγκέντρωση στην κατασκήνωση!
* Tότε που πίστευες πως έχεις αδέλφια –πολλά περισσότερα– γύρω από τη φωτιά...
* Θυμάσαι εκείνη τη φορά που ενώ μίλαγες μέσα στη σκηνή σου –αργά, πολύ αργά το βράδυ– ήξερες ότι κάποιοι θα ήταν έξω και θα περίμεναν μέχρι να κοιμηθείς, κι ένιωσες ασφάλεια και ζεστασιά...
* Eκείνη τη φορά που ενώ ήταν ψηλά για να πηδήξεις από τον βράχο, το έκανες παρ' όλα αυτά...
* Θυμάσαι τότε που ήθελες να αγκαλιάσεις τον διπλανό σου από ευτυχία, αλλά ντράπηκες...
* Eκείνη τη φορά που ήθελες κάτι δροσερό να βάλεις στο στόμα σου –μετά από τέτοιον ήλιο, και από τόσο παιχνίδι– και άκουσες μια γυναικεία φωνή να φωνάζει «ποιος θέλει δροσερό καρπούζι;»
* Θυμάσαι εκείνο το γλυκό μωβ φως, λίγο πριν το σούρουπο;
* Tους ήχους έξω από την σκηνή σου, που την πρώτη φορά, πριν από χρόνια, σε έκαναν να φοβάσαι και να αναρωτιέσαι τι μπορεί να είναι... Πόσο γνώριμοι είναι πια...
* Θυμάσαι εκείνες τις ημέρες που η μέρα κρατούσε μέχρι να πέσουν καμιά δεκαριά αστέρια...
* Tότε που σαν κοριτσάκι θα ήθελες να είναι και η αγάπη σου μαζί για να ολοκληρωθεί η ευτυχία;
* Eκείνη τη φορά που ήσουν τόσο κουρασμένος που δεν πρόλαβες να πεις «θα ξαπλώσω για λίγο στη σκηνή»;
* Θυμάσαι τότε που ενώ χαιρόσουν το παιχνίδι με τις σημαίες, είχες αναρωτηθεί «τι άλλο θα παίξουμε μετά;»

Δεν μπορείς να τα θυμάσαι όλα... Kανένας δεν μπορεί! Γι αυτό και υπάρχει το μπλε τετράδιο... το γνώριμο «μπλε τετράδιο»... Για να βρεις εκεί τα πιο σημαντικά! συνέχεια...