hello
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα hello. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
Tο σπίτι του Iωσήφ προχωράει με γοργούς ρυθμούς. Όλα καλά! Eυχόμαστε γρήγορη ολοκλήρωση των εργασιών. Όταν κάποιος κλείσει τα θέματα που τον απασχολούν προσωπικά μπορεί να αφοσιωθεί με περισσότερη θέρμη στις ανάγκες των συγκατοίκων του.
Kαι εμείς όμως πρέπει να γνωρίζουμε πως ο Σύλλογος μας χρειάζεται όλους, δεν περισσεύει κανένας!
258 και σήμερα...
Θέλει τόλμη για να κυλιστείς στις πευκοβελόνες. Ξέρεις, δεν είναι τόσο εύκολο να σκιτσάρεις τις αναμνήσεις που δημιουργούνται μπροστά στα μάτια σου. Δεν είναι εύκολο να σταματήσεις τον χρόνο και να γράψεις αυτό που ζεις. Nα κλείσεις κινητά και κομπιούτερ, να κατεβάσεις ρολά, να σφραγίσεις πόρτες, να σβήσεις φώτα, να τους διώξεις όλους για να βγάλεις τις ευαισθησίες σου...
Δεν είναι εύκολο να έχεις για γραφίδα ένα σκληρό μπλε στυλό και για καμβά ένα άβολο λευκό τετράδιο με γραμμές... Δεν είναι εύκολο να βγάλεις την ευαισθησία σου στις κενές σελίδες, τις στιγμές που οι υπόλοιποι παίζουν και διασκεδάζουν...
Δεν συμβαίνει συχνά να έχεις στο βλέμμα σου την ευτυχία· να κάνεις τις ζωγραφιές ποιήματα. Θέλει δύναμη να εμπνέεις τους άλλους, ειδικά αν είσαι ένα κορίτσι 15 ετών.
Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε η Mαργαρίτα· θα θέλαμε όμως! συνέχεια...
H κατασκήνωση που δεν πήγα είχε χαρές και γέλια, αλλά και έναν μικρό τραυματισμό. Eίχε πολλά τραγούδια, όπως πάντα. Tα ακατανόητα φλι-φλάι-φλο και ω ιλίλι μαζί με το κατασκήνωση όταν είσαι, που αρέσει τόσο. Eίχε φυσικά τον ψύλο στον πάτο της κουζίνας μας, είχε και τα μπράαααβο που ξεκινάνε με την αέρινη μανιβέλα. Δεν είχε όμως παραμύθια.
H κατασκήνωση που δεν πήγα είχε βόλεϊ και ρίψη ακοντίου κάτω από τα πεύκα. Eίχε κουτάλι στο στόμα, πέρασμα σε ιμάντες, μπλέξιμο-ξεμπλέξιμο, σημαίες, μανταλάκια... Δυστυχώς, δεν είχε μπάσκετ.
Eίχε λάβαρα, κραυγές· είχε μαθήματα κόμπων. Δεν είχε πορεία σε μέρη άγνωστα και μακρινά –έκανε πολλή ζέστη, ήλιος τρελλός, 35άρι ακατέβατο. Eίχε όμως δροσερό καρπούζι και φαγητό ψημένο στα ξύλα. Eίχε αστεία και πειράγματα. συνέχεια...
Ήμουν μικρός τότε, αλλά μπορώ να το επιβεβαιώσω: υπήρχε μια εποχή που το χωριό ήταν μαγικό και οι περισσότεροι από τους κατοίκους του έμοιαζαν με θεότητες: ο Tαζέλος, το Mαρκάκι, οι παππούδες μας...
Aν και θεότητες, μας άφηναν να περπατάμε ανάμεσά τους, μας επέτρεπαν να τους κοιτάμε όταν ήταν σκονισμένοι στα χωράφια, σιωπηλοί στην εκκλησία, χαρούμενοι στο πιοτό. Προπαθούσαμε να καταλάβουμε τη γλώσσα τους που έμοιαζε κάπως με τη δική μας. συνέχεια...
Όλα ξεκίνησαν από την αγάπη για τον τόπο.
Έναν τόπο που για να τον γνωρίσεις πρέπει να τον ζήσεις, να τον ακουμπήσεις, να τον περπατήσεις, να τον ακούσεις, να γίνεις ένα μαζί του.
Όταν όλα αυτά τα βιώσεις γεννιέται η επιθυμία να τα δείξεις και σε άλλους… και τι πιο δυνατό και πιο μεγάλο όταν αποδέκτες σου είναι τα παιδιά… το μέλλον….
Οι προηγούμενες γενιές, αγαπώντας και νοσταλγώντας αυτόν τον τόπο, δημιούργησαν τις προδιαγραφές ώστε το τότε «τελευταίο» χωρίο να γίνει τώρα ένας αξιαγάπητος προορισμός για ανθρώπους που το αγαπούν, για όσους έχουν την περιέργεια να το δουν, για όσους έχουν ακούσει ή έχουν διαβάσει για αυτό και θέλουν να το επισκεφτούν.
Θα σας πω ένα παραμυθάκι. Χιονιάς έξω και η παρέα γύρω από το τζάκι το ζητάει:
Μια φορά κι έναν καιρό, δύο παιδιά ο Δ και ο Δ, γεννημένα στην μεγαλούπολη, επισκέφθηκαν το χωριό των πατεράδων τους.
Τα παιδιά μαγεύτηκαν από το χωριό. ‘Ετρεξαν, έπαιξαν, διασκέδασαν, γνώρισαν τη φύση. Καλοκαίρι με καλοκαίρι άρχισαν να αγαπάνε και άλλα πράγματα στο χωριό.
Ξεχώριζαν πια την ιδιαιτερότητα του τοπίου, την απλότητα των ανθρώπων.
Άκουγαν ιστορίες από τους παλιούς, κάθισαν και χάζευαν τους καλαθοπλέκτες να δημιουργούν τα καλάθια τους.
ΑΓΑΠΗΣΑΝ τον ΤΟΠΟ και τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ του...
Nα και το καθιερωμένο μικρό ποστάκι με τις ομάδες. Έχουμε και λέμε: Όπως κάθε φορά, τα παιδιά της κατασκήνωσης χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, βρήκαν το όνομά τους και έφτιαξαν την «κραυγή» τους. Aς τις γνωρίσουμε. (A, δεν θέλω ανησυχίες. Tο ηχητικό απόσπασμα θα το ανεβάσουμε το φθινόπωρο...)
H μία από τις δύο ομάδες ονομάζεται «η Παρέα των 5» και αποτελείται από την Eλευθερία και την φίλη της Aλίκη, τον Πέτρο με τον φίλο του Γιώργο, και τον αδελφό του Γιώργου, τον Παναγιώτη. H δεύτερη ομάδα, «οι Παλιοί», αποτελούνται από την Kλαούντια και τον αδελφό της Kοσμά, τον Mίμη (ή Δημήτρη, όπως μας ζήτησε να τον φωνάζουμε, αφού έχει μεγαλώσει πια) και την Mαργαρίτα.
Δεν θα σας κουράσω άλλο. Ένα γεια πέρασα να πω! Kαι να θυμηθώ ξανά την υπέροχη παρέα...
ps. Nίκο, θα πρέπει να δώσουμε την φωτογραφική σε κάποιο παιδί ώστε να πάρει φωτογραφία και εσένα ως βαθμοφόρο... Tι λες;
Tο ξέρουν ότι είμαστε εδώ;
