hello
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα hello. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
[...] Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νά 'σαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νά 'σαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. συνέχεια...
H έκρηξη ζωής ακούστηκε δυνατά
σε όλο το νησί
(και κανείς δεν τρόμαξε)
Tα πάντα κίτρινα –μαργαρίτες και γύρη παντού
H Άνοιξη έχει περικυκλώσει το χωριό –απειλητικά
Bγαίνω στη βεράντα να δω τι συνέβει
και το φως με τυφλώνει
H κίτρινη έκρηξη με καίει
και όλη αυτή η λαμπερή ενέργεια
φωτίζει όμορφες μνήμες –καλά κρυμμένες
Mαργαρίτες και γύρη παντού
Kίτρινη χρωστική που θυμίζει
τα κιτρινισμένα –απ' τα τσιγάρα
δάχτυλα του θείου Άγγελου
H Άνοιξη ήρθε
Aφήνω την πόρτα ανοιχτή
μήπως εμφανιστεί και το Kαλοκαίρι
O θείος Άγγελος μου χαμογελάει
δεν λέει τίποτα
και κάνει άλλο ένα τσιγάρο
σιωπηλός
Aυτή τη χρονιά, θέλω να γίνω καλύτερος
Θέλω να χαμογελάω περισσότερο
και να κάνω τους άλλους να γελάνε.
Θέλω να μην κρύβομαι στο σπίτι μου
και να βγαίνω βόλτα με φίλους.
Nα περπατήσω, να μιλήσω,
να μη φοβάμαι να πω την άποψή μου.
Θέλω να γράψω, να διαβάσω, να ακούσω
να δημιουργήσω, να νοιαστώ για τους άλλους.
Θέλω να νικήσω τους φόβους μου
και να διώξω τις σκέψεις που με κρατάνε πίσω στη ζωή.
Θέλω να μη χρειάζεται να κλείνω τα μάτια μου
για να ονειρεύομαι.
Nα γίνω καλύτερος δίνοντας περισσότερα από όσα παίρνω.
Nα πάρω ρίσκα, να αγαπήσω.
Θέλω κάθε μέρα (κάθε μέρα) να λέω ευχαριστώ.
Aν προσπαθήσω για όλα αυτά,
σίγουρα θα γίνω καλύτερος.
Οι μελέτες γράφουν ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν συχνότερα τα σαββατοκύριακα. Κάθομαι φρόνιμα και ηρεμώ –σήμερα είναι Τετάρτη.
Σε μια άλλη αναλυτική μελέτη του Αστερισμού της Τρόπιδος –ένα αστρικό νεφέλωμα που απέχει 7.5 χιλιάδες έτη φωτός από τη Γη– ίσως οι ίδιοι επιστήμονες, διαπίστωσαν ότι το μέρος αυτό αποτελεί τον μεγαλύτερο τόπο θανάτου των άστρων... συνέχεια...
Τι να κάνω γιατρέ μου; Θα τρελαθώ! Προχτές έκανα μια βόλτα στην Αγ. Μαρίνα (Κορωπίου) και είδα μια χαρακτηριστική μπλε ταμπέλα με λευκά γράμματα που γράφει «Οδός Βωλάξ». Γιατρέ μου εγώ φταίω που βλέπω παντού το χωριό μου; συνέχεια...
Λέω αλήθεια! Τη μύρισα απόψε που περπάταγα στα χωράφια γύρω από το χωριό. Ήρθε η Άνοιξη, το ξύπνημα από το λήθαργο, το ξανάνιωμα της γης. Τεντώθηκα ν' αγγίξω τον καταγάλανο ουρανό. Γύρω μου η Άνοιξη ξεπετιόταν μέσα από τα δεκάδες αγριολούλουδα. Κίτρινα, ροζ, λευκά, μωβ. Παντού χρώματα! Χρώματα και μυρωδιές. Και μέσα σ' όλα αυτά, μια μικρή πεταλούδα. συνέχεια...
Μέρα που βρήκες και χάλασες! Καιρός σου λέει ο άλλος· Τετάρτη μετά το Πάσχα. Τώρα που φεύγω άρχισες να βρέχεις και να φυσάς. Τάχα μού καμώνεσαι πως συμπάσχεις. Σήμερα που γυρίζω στην Αθήνα. Τι ψεύτης που είσαι! Άσε τα σύννεφα και τον αέρα κατά μέρος. Έτοιμος είσαι και εσύ. Άσε τα κλάματα και τις σταγόνες. Μια ευθεία έμεινε μέχρι το καλοκαίρι. Μια κατηφόρα είναι. Ε, να λοιπόν! Βγάζω τις βοηθητικές ρόδες από το ποδηλατάκι μου και φωνάζω «μαμά, κοίτα»! Και αρχίζω να κάνω πεντάλ με όση δύναμη έχω. Μέχρι τον Ιούλιο θα έχω φτάσει ίσαμε κάτω, και τότε να σε δω!
Την πρώτη μέρα του χρόνου, την πρώτη Ιανουαρίου, γεννιόμαστε όλοι μαζί, κοπέλες και αγόρια· όλοι την ίδια ημέρα...
Βλέπαμε το φως του κόσμου και μεγαλώναμε πολύ γρήγορα, με ταχύτητες που δεν είναι αντιληπτές σήμερα. Ήδη μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου είχαμε μάθει να μπουσουλάμε και χωνόμασταν ανάμεσα στα σκίνα, στις μυρτιές και στις δάφνες, σε σημεία που και οι σαύρες θα περνούσαν με δυσκολία. συνέχεια...
Ο χειμώνας στο χωριό δείχνει να έχει μεγαλύτερη διάρκεια από τις υπόλοιπες εποχές. Αέρας περνάει απ' τα στενά, σύννεφα που τρέχουν στο πουθενά, μαύρα σκοτάδια παντού. Kαι διάρκεια. Μονότονη και απίστευτη διάρκεια...
Από το Άπλωμα και μακριά, πέρα μέχρι την Άνδρο (ποιαν Άνδρο; τη Χίο), είναι χαρά θεού. Από το Τσικνιά ίσαμε την Ικαρία, ήλιος γερός, δυνατός. Εδώ, σε τούτα εδώ τα βράχια, ένα πλάκωμα και μια μουντάδα. Λες και δε μας έφταναν τα δικά μας... Σα να τελέψανε τα χρώματα, ελπίδα πουθενά. Μέρα και νύχτα με την ίδια πάντα θέα. Ένας χειμώνας τούνελ μακρύ, σκιά μεγάλη κι ατελείωτη. Έτσι είναι το χωριό αυτή την εποχή, έγινε νύχτα η μέρα! συνέχεια...