project2024.04
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα project2024.04. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
Έφτασε η ώρα της αναχώρησης.
Το ταξίδι μας «Άνοιξη στο χωριό» σήμερα τελειώνει.
Ένα ανοιξιάτικο πέρασμα, ένα διάλειμμα από την ρουτίνα της καθημερινότητας, έφτασε στο τέλος του!
Ευχόμαστε Καλό Πάσχα!
Όμορφες στιγμές, και καλή αντάμωση!
ΥΓ. Εικόνες Ανάστασης και λόγια που μιλούν στην ψυχή μας σε περιμένουν εδώ.
Φτάνοντας στο τέλος αυτού του ταξιδιού, κοιτώντας από το παράθυρο με την θέα, κατανοούμε ότι αυτός ο τόπος αγαπήθηκε πολύ. Είναι πολλοί αυτοί που έδωσαν την αγάπη τους με οποίον τρόπο μπορούσαν, ανάλογα την εποχή και τις δυνατότητές τους. Είναι πολλοί αυτοί που δεν εμφανίζονται να δρουν και όμως δρουν αθέατοι μέσα στο πλήθος.
...για όλους αυτούς ....
«...γιατί το αυξανόμενο καλό του κόσμου εξαρτάται σε έναν βαθμό από μη ιστορικές πράξεις και το γεγονός πως τα πράγματα δεν είναι για εμένα και για εσένα τόσο άσχημα όσο θα μπορούσαν να είναι, οφείλεται κατά το ήμισυ στο πλήθος των ανθρώπων που έζησαν πιστά μια κρυφή ζωή και αναπαύονται σε τάφους που δεν επισκέπτεται κανείς».
Mary Ann Evans, γνωστή ως George Eliot
ΥΓ. Μεγάλη Δευτέρα σήμερα
Πριν από αρκετό καιρό είχα κρατήσει ένα bullet journal με σημειώσεις από το παρελθόν. Έλεγα μήπως κάποια στιγμή, κατάφερνα να φτιάξω ένα αφηγηματικό κείμενο για την Ανάσταση στο χωριό, έτσι όπως εγώ τη θυμόμουν. Και αναφέρομαι στο δημοτικό και το γυμνάσιο, τότε, την εποχή που ερχόμουν στη Βωλάξ για τις διακοπές του Πάσχα. Τελικά άφησα το κείμενο όπως είχε, με τις κουκκίδες, κάνοντας μικρές ορθογραφικές διορθώσεις αλλά πρόσθεσα και δυο τρεις ακόμη αναμνήσεις.
♦ Να γράψω για την εποχή που την Μεγάλη Εβδομάδα και ανήμερα της Ανάστασης ήμουν παπαδάκι. Φορούσαμε λευκά εσωτερικά άμφια και απ' έξω κόκκινα. Στο τέλος της αναστάσιμης πανηγυρικής λειτουργίας ξεκινούσε η περιφορά. Αυτό ήταν σημαντικό γεγονός για το χωριό. Βέβαια αυτά άλλαξαν όταν μειώθηκαν οι ιερουργοί. Πριν από κάμποσα χρόνια έφτασε να ρωτούν τον πατέρα Nίκο αν προλαβαίνει να πραγματοποιήσει την περιφορά γιατί είχε και άλλες υποχρεώσεις στα γύρω χωριά. Μια φορά δεν τα κατάφερε και το χωριό μουρμούριζε τρεις μέρες...
♦ Πάντως, για την εποχή στην οποία αναφέρομαι, ήταν δεδομένη η περιφορά και πέρναγε από διαφορετικό δρομάκι κάθε φορά, για να μην έχουν παράπονα οι ενορίτες. Συχνά έβγαινε και «έξω» από τα κεντρικά δρομάκια του χωριού. Ό,τι ζητούσαν οι κάτοικοι —στο τέλος εκείνοι έπρεπε να είναι ευχαριστημένοι.
♦ Κάποτε είχε ζητηθεί στον πατέρα Ανδριώτη να φτάσει πιο μακριά, λίγο πριν την Αγ. Μαρίνα, ώστε να «δει» τον Αναστάντα και η εκκλησία της Καλαμάν... Υπάρχει φωτογραφία από εκείνη την ημέρα. Παπαδάκι πρέπει να ήταν ο Γιώργος ο Λεβαντίνος. Σπάνια ωριμότητα, από παιδί ακόμη. συνέχεια...
Πλησιάζοντας στο τέλος του ταξιδιού μας, συγκεντρώνουμε εδώ φωτογραφίες που μας στείλατε από την φετινή Άνοιξη στο χωριό. Σας ευχαριστούμε όλους για την συμμετοχή και την συμβολή σας στην προσπάθεια μας. συνέχεια...
Μάϊος 2013
Όποτε σκέφτομαι το χωριό, σκέφτομαι παιδιά, παιδιά να παίζουν, παιδιά να φωνάζουν, παιδιά να τρέχουν ελεύθερα προς κάθε κατεύθυνση, παιδιά να τραγουδούν, παιδιά να σκαρφίζονται νέους τρόπους για παιχνίδι, παιδιά να γυρίζουν στο σπίτι για ένα γρήγορο φαγητό και μετά έξω πάλι, στο νέο σημείο συνάντησης, παιδιά, παιδιά! συνέχεια...
Θα σας πω δύο πράγματα: Πρώτον, τα καλύτερα παραμύθια τα άκουγα την Άνοιξη και όχι τον Χειμώνα. Μπορεί να έχουμε στο μυαλό μας την εικόνα «παιδιά γύρω από το τζάκι με τη γιαγιά να λέει παραμύθια», αλλά τα παραμύθια έρχονται σαν τα πουλιά και τιτιβίζουν τα δικά τους —έτσι μας έλεγε ο παππούς. Κάθε μπουμπούκι κι άλλο παραμύθι! Και περιμέναμε τα κλαδιά να βγάλουνε μπουμπούκια και τα μπουμπούκια να ανθίσουν και να δώσουν ιστορίες… συνέχεια...
Η Ροζαλί μας μεταφέρει στην πρωτομαγιά του 2002 που όπως και φέτος, είχε μεταφερθεί για τις 7 Μαΐου. Μια ημέρα που κανείς δεν ειχε οργανώσει κάτι, όλο το χωριό έγινε μια παρέα!
Τραγουδούσαμε και γυρνούσαμε από σπίτι σε σπίτι με την παντιέρα του Μάη φτιαγμένη απο αγγινάρα και αγριολούλουδα.
Οι τολμηροί έκαναν έφοδο στο κοτέτσι της Μαρίας του Γιαννούλα και συνέλαβαν τον κόκορα! συνέχεια...
Το καλοκαίρι του 2023 κατέβηκα στο χωριό. Παραμονή δεκαπενταύγουστου είπα να κατέβω βόλτα στην Αγ. Βενεράντα. Σε κάποιο σημείο σήκωσα το κινητό και πήρα το τοπίο προς την κατεύθυνση του χωριού. Δεν έχουμε πολλές φωτογραφίες από αυτή την προοπτική. Ζωντανό το τοπίο με πρασινάδα ανάμεσα στα βράχια. Κάπου εκεί φαίνεται η εκκλησία και μερικά σπίτια.
Η ζέστη πολλή, μεσημέρι. Από πάνω τα σύννεφα τρέχανε με τον άνεμο. Κι πάλι, όπως όταν ήμουν παιδί, έβλεπα τις σκιές τους να τρέχουνε προς το μέρος μου με φοβερή ταχύτητα και ένιωθα να με λούζει πρώτα η σκιά, μια βιαστική δροσιά, κι έπειτα ο ήλιος κι η ζέστη ξανά, μόλις οι σκιές με περνούσανε. Και μετά πάλι το ίδιο, και το ίδιο.
ΥΓ. Για περισσότερες αναρτήσεις για τον αέρα, δες εδώ.
Πάσχα 2008
Πάσχα στο χωριό, και αυτόματα θυμάμαι τις πασχαλινές τυρόπιτες. Μα θα μου πεις και ποιος δεν τις θυμάται, τώρα μάλιστα μπορείς να τις βρεις στα ζαχαροπλαστεία της χώρας κάθε εποχή, όχι μόνο το Πάσχα. Όμως αυτό που έχει μείνει ζωντανή ανάμνηση είναι η ομαδική δουλειά των γυναικών του χωριού. Κανόνιζαν κάθε μέρα της μεγάλης εβδομάδας να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι και όλες μαζί βοηθούσαν την οικοδέσποινα να ετοιμάσει τις τυρόπιτές της. Το μαγικότερο όλων όμως ήταν, ότι τις έβαζαν σε μεγάλες λαμαρίνες και τις έψηναν σε πέτρινο φούρνο!
Τι άρωμα!!!
Αλήθεια πως μπορείς να αποτυπώσεις το άρωμα; συνέχεια...
Άνοιξη 2017
Είναι διαφορετικά να ανεβαίνεις στον αετό την άνοιξη.
Δεν είναι όπως όταν ανεβαίνεις στον αετό τον χειμώνα, με το κρύο να σε τρυπάει ακόμα και αν έχεις επενδύσει σε τόσες στρώσεις όσες και ένα κρεμμύδι. Ούτε όπως είναι όταν ανεβαίνεις στον αετό καλοκαίρι, με καλάμι στο χέρι για να ενημερώνεις τυχόν κακόβουλα ερπετά για τη διέλευσή σου.
Η άνοιξη πάντα έχει μια ξεγνοιασιά, πόσο μάλλον η άνοιξη στο χωριό. Εδώ σου ανοίγεται η μεγαλύτερη παιδική χαρά που θα βρεις ποτέ, που δέχεται παιδιά 1-101 ετών, αρκεί να θέλουν να την εξερευνήσουν. συνέχεια...
- 1
- 2
- 3
- >
- Τελευταία >>