Λέω αλήθεια! Τη μύρισα απόψε που περπάταγα στα χωράφια γύρω από το χωριό. Ήρθε η Άνοιξη, το ξύπνημα από το λήθαργο, το ξανάνιωμα της γης. Τεντώθηκα ν' αγγίξω τον καταγάλανο ουρανό. Γύρω μου η Άνοιξη ξεπετιόταν μέσα από τα δεκάδες αγριολούλουδα. Κίτρινα, ροζ, λευκά, μωβ. Παντού χρώματα! Χρώματα και μυρωδιές. Και μέσα σ' όλα αυτά, μια μικρή πεταλούδα.
Το google λέει ότι μια πεταλούδα ζει κατά μέσο όρο λιγότερο από μια εβδομάδα. Κάποιος μου είπε κάποτε ότι οι πεταλούδες ζούνε μια μέρα... Ξεκινάνε σαν σκουλήκια τρώγοντας φύλλα, λέει, το μεσημέρι κάθονται επάνω στα πολύχρωμα λουλούδια (και τα παραβγαίνουν σε ομορφιά) και μόλις πέφτει η νύχτα καταλήγουν άδοξα.
Ήταν ένα δροσερό βράδυ τέτοια εποχή, πίσω στα μέσα της δεκαετίας του '80. Βρισκόμουν στο παπαδικό του χωριού μαζί με τον Βάκη. Εκείνος ήταν πολύ ενθουσιασμένος. Έχω να σου πω κάτι σημαντικό, μου είπε. Δεν του έδωσα σημασία. Τόση ώρα πρόσεχα ένα μικρό έντομο που γύρναγε γύρω από την λάμπα της αίθουσας. Τον διέκοψα και του έδειξα μια μικρή πεταλουδίτσα που ήθελε να πλησιάσει πολύ κοντά στο φως.
Είναι σημαντικό αυτό που θέλω να σου πω, μου ξαναείπε και τα μάτια του φωτίστηκαν. Τον ξαναδιέκοψα. Η μικρή πεταλούδα είχε καεί γρήγορα και έπεσε στο τραπέζι. Έμενε ακίνητη, χωρίς ζωή, πάνω στο πολύχρωμο τραπεζομάντηλο. Του την έδειξα χωρίς να πω τίποτα. Ο Βάκης την φύσηξε και έπεσε απ' το τραπέζι στο πάτωμα. Λογικά, θα είπε ότι, επιτέλους, είχε να πει.
Πέρασαν τόσα χρόνια και όταν βλέπω πεταλούδα προσπαθώ να θυμηθώ τι ήταν αυτό-το-σημαντικό-πράγμα που είχε πει ο Βάκης. Τι σημασία έχει; Το μόνο που έρχεται στο μυαλό μου (συχνά) είναι αυτή η πεταλούδα που χτύπαγε το κεφάλι και τα φτερά της επάνω στη ζεστή λάμπα, μέχρι να πεθάνει.
Δεν θυμάμαι γιατί σας τα λέω αυτά. Κάτι σημαντικό ξεκίνησα να γράψω. Α ναι, για την Άνοιξη, την πρώτη εποχή του χρόνου, το «άνοιγμα» της φύσης, την αρχή της ζωής.
Στήλη: ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Tags: βάκης φιλιππούσης, αναμνήσεις, σκέψεις, blog, hello
Μοιραστείτε το