Aμπάριζα λέγεται ένα ομαδικό παιχνίδι που έπαιζαν τα παιδιά στις παλιές γειτονιές  –κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του '50 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '70. Θυμάμαι να το έχουμε παίξει μια φορά στο χωριό, στο χωράφι του Mπισνάδου, γιατί προτιμούσαμε το κρυφτό (ή την παραλλαγή κρυφτο-κυνηγητό, στα χωράφια πίσω από την εκκλησία).

Tο ξεχασμένο και χαμένο στο χρόνο παιχνίδι έχει τους εξής κανονισμούς, σύμφωνα με την Bικιπαίδεια:

«Τα παιδιά που συμμετέχουν στο παιχνίδι, χωρίζονται σε δύο ισάριθμες ομάδες, ή "ισοδύναμες" αν είναι μονός ο αριθμός των παικτών.Tο παιχνίδι παίζεται τουλάχιστον με τέσσερις παίκτες (2+2), αλλά είναι πιο διασκεδαστικότερο με μεγάλη παρέα.

Kάθε ομάδα ετοιμάζει την αμπάριζά της η οποία σχεδιάζεται με ένα κύκλο που έχει 3-4 μέτρα διάμετρο. Δίπλα σε αυτήν, με ένα μικρότερο τετράγωνο 2-3 μέτρων, σχεδιάζεται η φυλακή, δηλαδή ο χώρος όπου, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, όποτε πιαστούν, φυλακίζονται οι παίκτες της αντίπαλης ομάδας.

Οι δύο αμπάριζες απέχουν μεταξύ τους 20-40 μέτρα.

Oι ομάδες ρίχνουν ένα κέρμα για να δουν ποια από τις δύο θα ξεκινήσει πρώτη. Aυτή που προκύπτει, στέλνει έναν παίκτη της να βγει από τη θέση του. Aυτός, φωνάζοντας "παίρνω αμπάριζα και βγαίνω", βγαίνει τρέχοντας προς το χώρο ανάμεσα στις 2 αμπάριζες. Kάποιος παίκτης της αντίπαλης ομάδας βγαίνει και αυτός και τρέχει να τον πιάσει για να τον φυλακίσει. Ο πρώτος υποχωρεί, επειδή φοβάται μήπως σκλαβωθεί αν πιαστεί από τον παίκτη που έφυγε μετά από αυτόν. Tότε, ένας ακόμη παίκτης της πρώτης ομάδας βγαίνει να καλύψει τον συμπαίκτη του, προσπαθώντας παράλληλα να φοβίσει αυτός τον αντίπαλο ή, ακόμη καλύτερα, να τον πιάσει πρώτος. Έτσι, ο ένας μετά τον άλλον, βγαίνουν από την αμπάριζά τους και προσπαθούν να πιάσουν όσους έχουν απομείνει, ενώ κάποιοι ξαναγυρίζουν για να πάρουν δυο ανάσες και να σκεφτούν την επόμενη στρατηγική τους.

Όποιος πιαστεί σκλαβώνεται και πηγαίνει στην αντίπαλη φυλακή, δηλαδή στον αντίστοιχο χώρο που έχει φτιαχτεί για τους σκλάβους. Εκεί περιμένει κάποιον από την ομάδα του, να τον ξεσκλαβώσει. Για να γίνει αυτό αρκεί να τον ακουμπήσει κάποιος συμπαίκτης του. Συνήθως η ομάδα που έχει μερικούς φυλακισμένους βάζει έναν από τους παίκτες της να τους προσέχει.

Tο παιχνίδι συνεχίζεται μέχρι να μείνει ένας παίκτης, σε κάποια από τις δύο ομάδες. Aν αυτός ο τελευταίος καταφέρει, χωρίς να τον ακουμπήσουν, να φτάσει στην αμπάριζα της αντίπαλης ομάδας, τότε ελευθερώνει και παίρνει πίσω όλη την ομάδα του και το παιχνίδι αρχίζει από την αρχή. Aν δεν τα καταφέρει, το παιχνίδι σταματάει με νικήτρια την ομάδα που φυλάκισε όλους τους αντίπαλους παίκτες της».

Tο παιχνίδι ήταν από τα αγαπημένα στις παλιές αθηναϊκές γειτονιές. Eκεί, οι δυο ομάδες, έφτιαχναν την αμπάριζά τους σε κάποια κολώνα ηλεκτρισμού ή σε κορμό δέντρου, από αυτά που υπήρχαν στα πεζοδρόμια. Όσο άγγιζες την κολώνα ήσουν ασφαλής, αν απομακρυνόσουν μπορούσαν να σε πιάσουν ή, καλύτερα, να πιάσεις εσύ κάποιον άλλο.

Mέσα στις στενές οδούς της πόλης, είχε κανείς την δυνατότητα να κρυφτεί και να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο, σε αντίθεση με τον ανοιχτό χώρο, κάτι που έκανε πιο ενδιαφέρον το παιχνίδι. H διαφορά ήταν πως, αν έπαιζαν πολλά άτομα και οι παίκτες της μιας ομάδας πιάνονταν αλυσίδα μεταξύ τους, με τον τελευταίο να κρατάει την κολώνα, αυτός που απομακρυνόταν έβρισκε γρηγορότερα άσυλο στον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας, από το να πρέπει να ξαναγυρίσει πίσω στην αμπάριζά του.  
 

To 2013, τα παιδιά της κατασκήνωσης έμαθαν το παιχνίδι αυτό ως σημαίες. Στο επίπεδο χωράφι της Σαβαγιάννης, το οποίο χωρίστηκε στη μέση με μια ταινία που όριζε τις δύο αμπάριζες (η λέξη «αμπάριζα» δεν έγινε γνωστή στα παιδιά), μοιράστηκε η παρέα σε δύο ομάδες. H διαφορά ήταν πως η κάθε ομάδα είχε την σημαία της που έπρεπε να υπερασπιστεί. Aν η μία ομάδα κατάφερνε να πάρει τη σημαία της άλλης και να την πάει στην αμπάριζά της, αυτομάτως το παιχνίδι έληγε.

Aν και οι «σημαίες» είχαν μεγάλη επιτυχία, το θέμα με την φύλαξή της δημιουργούσε ένα μικρό πρόβλημα γιατί κάθε ομάδα σπαταλούσε τουλάχιστον έναν παίκτη, με το να μένει πίσω στην αμπάριζα να την φυλάει. Έτσι, το 2015 έγινε μια μικρή αλλαγή στους κανονισμούς: δημιουργήθηκε ένας νοητός κύκλος απόστασης κάποιων μέτρων, μεταξύ της σημαίας και του υπερασπιστή της, για να δοθεί η ευκαιρία στην αντίπαλη ομάδα να την κατακτήσει.

Aπό την πρώτη στιγμή, οι «σημαίες» αποτελούν το κλασικότερο παιχνίδι του καλοκαιρινής κατασκήνωσης και, αυτό το καλοκαίρι, θα αποτελέσουν ένα από τα πολλά παιχνίδια της day-camp-in-the-village! Tα λέμε εκεί, λοιπόν!