Λίγο πριν ανοίξει την πόρτα του για πρώτη φορά το Λαογραφικό Μουσείο στο παπαδικό –και δυστυχώς λίγο μετά τον θάνατο του συζύγου της– ζητήθηκε από την θεία Άννα (Άννα Ματθ. Φυρίγου σύζυγος Αντρίκου Βίδου) να γράψει κάποιες συνταγές παραδοσιακών γλυκών ώστε να μπουν στο Μουσείο του χωριού.

Η φήμη της στα παραδοσιακά τηνιακά γλυκά έκανε τους υπεύθυνους λειτουργίας του νεοσύστατου τότε Μουσείου να την παρακαλέσουν ζητώντας να τους τις γράψει έτσι όπως εκείνη ήξερε ώστε να περάσουν πια από γενιά σε γενιά...

Το μόνο που της ζήτησαν ήταν να τις γράψει με ένα σκούρο μαρκαδόρο που της έδωσαν, ώστε, να μην σβήσουν στην πάροδο του χρόνου. Της δώσανε και ένα απλό τετράδιο και της είπαν: «Θεία, όταν νιώθεις έτοιμη μας τις γράφεις». «Είμαι μεγάλη πια και όχι κοριτσάκι για συνταγές...» τους είπε. Έβαλε, όμως, χαμογελαστή τον μαρκαδόρο στην τσέπη της και έφυγε.

Το μεσημέρι η καημένη ξεκίνησε να γράφει αλλά πήρε το στυλό που είχε στο μπουφέ μπροστά από το τραπέζι της. Όταν κατάλαβε ότι έπρεπε να γράψει με αυτό που της έδωσαν, εξωτερίκεψε την λύπη της γράφοντας την... σκέψη της μετά το τέλος της συνταγής:

«(...) ξέχασα. Τα έγραψα με δικό μου μολύβι... Δια (τού)το (και) χάλασα τα φύλλα σας (=του τετραδίου). Συγγνώμη... μεγάλωσα (και) ξεχνώ αυτό που (μου ζητήθηκε). Είμαι στεναχωρημένη...»

Η ευγενική αυτή γιαγιά δεν λυπήθηκε που θα ξαναέκανε τη δουλειά αλλά γιατί χάλασε ένα φύλλο στο τετράδιο. Ένα φύλλο στο τετράδιο που δεν ήταν δικό της! Πήρε μια ανάσα και το έγραψε ξανά. Όπως είχε ζητηθεί.

Λίγους μήνες μετά άφησε την τελευταία της πνοή και πήγε να βρεί, σε ένα προκαθορισμένο ραντεβού, τον συζυγό της. Σαν μικρό κοριτσάκι πλέον και όχι ως γιαγιά, βρήκε την πόρτα πίσω από την παλιά εκκλησία, την πόρτα που οδηγούσε στην παιδική χαρά του Παραδείσου.