Όλες οι εορτές προς τιμήν της Παναγίας χαρακτηρίζονται «Θεομητορικές εορτές». Περισσότερο από κάθε άλλη όμως, το χωριό μας τιμάει το Γενέθλιον της Θεοτόκου, στις 8 Σεπτεμβρίου, που αποτελεί και την ονομασία της ενορίας του. Ας διαβάσουμε τις μικρές σημειώσεις του μπαρμπα-Μήτσου.

Πέμπτη 6, απόγευμα. 
Ο Φραγκίσκος παίρνει τη σκάλα και τοποθετεί τα εορταστικά σημαιάκια έξω από την αυλή της εκκλησίας. «Αν δεν τα κάνω εγώ, δεν θα τα κάνει κανείς»! Οι γυναίκες τον κοιτάνε και η Τασία του φωνάζει να προσέχει. Η γυναίκα του Μαρία (με μπικουτί στα μαλλιά) φτιάχνει μουσταλευριά και μοσχοβολάει ο τόπος όλος. Από τη βεράντα της φωνάζει πως πρέπει να πάει δυο κομμάτια στον Ρόκκο. Το επαναλαμβάνει δυο-τρεις φορές. Η Λουίζα μεταφέρει γλάστρες και τρέχει από 'δω και από 'κει για να δει εάν είναι όλα καλά. Και γι αυτά που ασχολείται και γι αυτά που ασχολούνται άλλοι.

Η έκθεση του «Κοινωνώ» μέσα στο μουσείο, μαζεύεται. Το καλοκαίρι τελειώνει και επίσημα, σύμφωνα με το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Τήνου… Η Τασία είναι μια στο μουσείο να βοηθήσει και μια έξω στο κατώφλι, για να μιλήσει με τους υπόλοιπους. Ένα σκυλί κοιτάει τη σκάλα και προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει. (Έχουν μαζευτεί τόσα σκυλιά στο χωριό που δεν ξέρω σε ποιον ανήκει). Τα κορίτσια μου βλέπουν που αχνοφέγγει το φεγγάρι και θέλουν να τραγουδίσουμε μαζί το «Φεγγα(ρ)άκι μου λαμπρό» (το «ρ» δεν προφέρεται), απόλυτο hit λίγο πριν κλείσουν τα δυόμιση χρόνια τους.

Παρασκευή 7, απόγευμα. 
Μεγάλος εσπερινός με επισκοπική παρουσία. Γίναμε Βατικανό! Κάποιοι Βωλακίτες που επιστρέφουν από τη Χώρα, μη γνωρίζοντας την ύπαρξη της θείας λειτουργίας, κρύβονται γρήγορα από ντροπή, μέχρι να φύγει και ο τελευταίος πιστός. Δεν θέλουν να ανοίξει απότομα η πόρτα και να τους δουν απ' έξω...

Σάββατο 11.00, πρωί.
Ο Μπεργαλής χτυπάει την καμπάνα με σταθερό ρυθμό. Η εκκλησία είναι γεμάτη, πάντα τέτοια μέρα. Στις 11.00 ξεκινάει η εορταστική λειτουργία. Καρέκλες έχουν προστεθεί μέχρι και λίγο πριν το πρώτο σκαλοπάτι του ιερού βήματος. Κόσμος που δεν χωράει μένει απ’ έξω. Συλλείτουργο με τέσσερις ιερείς. Προΐσταται ο εφημέριος π. Νίκος. Η παρουσία —και κυρίως η γνώριμη στεντόρεια φωνή— του π. Γιώργου Ανδριώτη με συγκινεί περισσότερο.

47 άτομα (ναι, τα μέτρησα!) έλαβαν το μυστήριο της θείας κοινωνίας. Περισσότεροι απ’ ότι το σύνολο των πιστών σε μια απλή κυριακάτικη λειτουργία. Ο Γιάννης Χαρικιόπουλος είναι επιφορτισμένος με το θυμιατό και ο Αντώνης ο Καρύδας με τη φέρτα.

Κατά τις 12.00 ολοκληρώνεται η θεία λειτουργία και όλοι χαμογελούν και εύχονται χρόνια πολλά, είτε δίνοντας τα χέρια είτε χτυπώντας φιλικά την πλάτη. Κάποιοι έχουν να ειδωθούν καιρό. Άλλοι πάλι όχι, αλλά κάνουν σαν να έχουν να ειδωθούν καιρό.

Ο ήλιος είναι έντονος και σιγά-σιγά όλοι μαζεύονται προς τα πίσω, κοντά στον «περιστεριώνα». Δύο τραπεζάκια ανοίγουν και η Μαρίνα ανοίγει τα κουτιά με τα γλυκά που θα μοιραστούν. Μυρωδιά οινοπνεύματος στον αέρα: το ρακί ρέει στα μικρά διάφανα ποτηράκια και ακατάληπτες ομιλίες ακούγονται στα γύρω πηγαδάκια. Κάποιος θυμάται πως στο μοίρασμα των γλυκών, πριν από χρόνια, είχε κάνει λάθος ο Γιακουμής και ευχόταν «καλό συγχώριο»! Ξαν'α γέλια...

Ο έντονος ήλιος δεν είναι καλός σύμμαχος. Στις 12.27 το τραπεζομάντηλο μαζεύεται και η γιορτή θα περάσει στις οικογένειες και στους φίλους αυτών. Η μεγαλύτερη παρέα είναι σίγουρα στον Λουδοβίκο και τη Μαρία. Από τις τρεις το μεσημέρι υπάρχει μουσικός παλμός και μέχρι το βράδυ, κατά τις 21.00, ακούγονται τραγούδια και πειράγματα.

Ξαφνικ, σαν να σταματάνε όλα απότομα! Νύχτα. Ώρα για μια μικρή βόλτα στο Άπλωμα, να δούμε αν πέφτει κανένα αστέρι. Μελαγχολία για το τέλος του καλοκαιριού. Φέρνω στο μυαλό μου τους φίλους μου που έφυγαν πριν από μένα. Δουλειές και σχολείο παιδιών... Άγουρη η επιστροφή στο σπίτι.