Σύκα, ντομάτες και γλυκά του κουταλιού: παραδοσιακοί τρόποι διατήρησης τροφών.

Ξερά Σύκα

Μαζεύεις τα σύκα που πέφτουν. Τα βάζεις στον ήλιο 10-15 μέρες, πάνω σε χόρτα ή βούρλα (να αερίζονται και απο κάτω για να στεγνώσουν). Τα μαζεύεις αφού γεμίσει η σελήνη (μη γελάς...). Τα φουρνίζεις λίγο, ίσα-ίσα να φουσκώσουν, να μαλακώσουν, να ροδίσουν, όχι να ξεραθούν και τα βάζεις στο κιούπι ζεστά. Οπως τα βάζεις, τα πατάς να κολλήσουν μεταξύ τους.

Αν είναι μεγάλα τα σύκα, τα κάνεις σουσαμωτά. Αφού ξεραθούν, τα ανοίγεις στη μέση και τα βουτάς σε σουσάμι. Τα βάζεις ανα ζευγάρια αντικρυστά ωστε να "κλείνουν". Αυτό λέγεται "παστελαριά". Τα βάζεις σε κουτί, σε στρώματα. Ανάμεσα στα στρώματα βάζεις τριμμένη μαστίχα, κανέλλα και κάνα-δυο φύλλα δάφνης.

Σπαθόλαδο

Καταπληκτικό για κάθε είδους ανοιχτες πληγές και εγκαύματα.

Βάζεις σε ένα μεγάλο βάζο που κλείνει αεροστεγώς (σ.σ. υπάρχουν γυάλινα με λαστιχένια φλάντζα στο καπάκι τους και κλείσιμο με συρμάτινο μάνταλο), γεμίζεις το μισό με καλό ελαιόλαδο. Παίρνεις ματσάκια σε μέγεθος φούχτας από άνθη «αγούδουρα» (που ανθίζει προς τον αύγουστο) και τα βάζεις και αυτά στο βάζο, να γεμίσει. Το αφήνεις καλά κλεισμένο στον ήλιο για έναν ως δύο μήνες. Κατόπιν το σουρώνεις κι έτοιμο.

Σημ: Αγούδουρας, Υπερικό, Βαλσαμόχορτο, Γούθουρο

Ξεραμένες Ντομάτες

Το καλοκαίρι, τον Αύγουστο, που έχει πολλές ντομάτες, τις κόβεις στη μέση και τις βάζεις στον ήλιο με την τομή προς τα πάνω, βάζοντας μισό κουταλάκι αλάτι στο κάθε κομμάτι. Μετά από εφτά με δέκα μέρες που ξεραίνονται, τις μαζεύεις και τις βάζεις σε πάνινο σακούλι και τις κρεμάς ν' αερίζονται. Αυτή είναι και η αποθήκευσή τους.

Τον χειμώνα (σ.σ. που δεν έχει ντομάτες) τις βάζεις αποβραδύς στο νερό. Την επομένη τις πλένεις σε ζεστό νερο. Χτυπάς νερό, αλεύρι και λίγο αλάτι, να γίνει λίγο πηχτό το κουρκούτι, ωστε να "πιάνει" η ντομάτα λίγο όταν τη βουτάς. Καλύπτοντάς τις με κουρκούτι τις τηγανίζεις.

Ελιές κολυμπάδες

Σε πήλινο κιούπι βάζεις νερό και αλάτι, τόσο όσο ένα αυγό να επιπλέει στην επιφάνεια εκτός νερού, στο μέγεθος ενός μεσαίου κέρματος.

Ρίχνεις τις ελιές μέσα. Μετά από τρεις μήνες πρέπει να είναι καλές, δηλαδή όχι τόσο πικρές. Αν δεν είναι τσακιστές (βλ. παρακάτω) μπορεί να κρατήσουν και δύο ή τρία χρόνια. Αν είναι τσακιστές, σε ένα μήνα είναι έτοιμες και κρατάνε ένα χειμώνα.

(τσακιστές κάνουν τις ελιές στη Σύρο. Τις κτυπάνε μία-μία με ένα μεγάλο βότσαλο για να τσακίσουν)

Γλυκό κουταλιού Σταφύλι

Παίρνει κατα προτίμιση Ροζακί (αφού βγάλεις το κουκούτσι) ή εναλλακτικά Σταφίδα. Θέλεις ένα κιλό φρέσκες ρόγες, μισό κιλό ζάχαρη, ένα ποτήρι νερό και ένα ξυλάκι κανέλλα.

Τα βράζεις όλα αυτά ώστε από άσπρο να κοκκινήσει το μείγμα. Οταν, βάζοντας λίγο σε ένα πιατάκι και χωρίζοντάς το με ένα κουταλάκι, δεν ενώνει, τότε είναι έτοιμο.

Οταν βγάλεις το μείγμα από τη φωτιά ρίχνεις μέσα μια κουταλιά λεμόνι για να μην ζαχαρώσει.

Γλυκό κουταλιού Κυδώνι

Πλένεις τα κυδώνια, (εσύ είσαι ο Αλέξανδρος με τα Κυδώνια;) βγάζεις τη φλούδα και τα τρίβεις σε ειδικό τρίφτη (δηλαδή χοντρό τρίφτη, που κάθε οπή παράγει στρογγυλό κομμάτι και όχι ημικυκλικό).

Βράζεις ένα κιλό τρίμματα, ένα κιλό ζάχαρη, ένα ποτήρι νερό και ένα ξυλάκι κανέλλα. Τα ίδια και εδώ: το βράζεις μέχρι να μην ενώνει όταν το χωρίζεις στο πιατάκι, και όταν το βγάζεις, μια κουταλιά λεμόνι για να μην ζαχαρώσει.

Ποτό Βύσσινο

Θέλεις ένα κιλό βύσσινο, ένα κιλό ζάχαρη, μια κουταλιά της σούπας γαρύφαλα, 2-3 ξυλάκια κανέλλας μέτρια.

Πλένεις το βύσσινο, το καθαρίζεις από τα κοτσάνια. Τα βάζεις όλα μαζί σε αεροστεγή γυάλα, στον ήλιο για δύο μήνες (το ώριμο βύσινο είναι τον Ιούλιο, άρα το βάζεις Αύγουστο με Σεπτέμβρη). Μετά το σουρώνεις καλά, με βαμβάκι στο σουρωτήρι, πολύ ψιλό δηλαδή, και σου βγάζει περίπου ένα μπουκάλι σιρόπι.

Προσθέτεις κιονιάκ σχεδόν όσο είναι και ίσως και λίγη ρακή.

Κείμενο Ε. Βίδου