Κοντεύουν 40 χρόνια από τότε που ο π. Γιώργης, διορίστηκε εφημέριος στη μικρή Βωλάξ. Το παρακάτω κείμενο είναι ένα μικρό αφιέρωμα στον πιο αγαπητό εφημέριο που πέρασε απ' το χωριό μας...

Δεν υπήρξε πιο αγαπητός εφημέριος για το χωριό από τον π. Γεώργιο Ανδριώτη. Ο καλόκαρδος «πατέρας Γιώργης», γνωστός για την αγάπη του στην υποβρύχια αλιεία, θέλει ενάμιση ακόμη χρόνο για να κλείσει τα 40 χρόνια από τότε που διορίστηκε εφημέριος στο χωριό μας. Ήδη από τον ∆εκέµβριο του 2002 ως εφηµέριος Κτικάδου, γιόρτασε το Ιερατικό του Ιωβηλαίο, 50 χρόνια δηλαδή από τότε που είχε λάβει την ιερατική χειροτονία στη Ρώμη. Μιλώντας, συγκινηµένος, κατά τη Θεία Λειτουργία που τελέστηκε, τότε, στον Κτικάδο για τον σκοπό αυτό, μας έδωσε ο ίδιος στοιχεία για τον θρησκευτικό του βίο:

Στις 30 Νοεμβρίου, πρώτη Κυριακή της Παρουσίας, του έτους 1958 χειροτονήθηκε ιερέας στην αιώνια πόλη. 
Αλλά, ας διαβάσουμε τη συνέχεια από τον ίδιο: «Με χειροτόνησε ο τιτουλάριος αρχιεπίσκοπος Ναυπάκτου Ροβέρτος Ronca, σε µια όµορφη εκκλησία, αφιερωµένη στην Ιερά Καρδία, στην ονοµαστή Piazza Navone της Ρώµης. Μαζί µε µένα χειροτονήθηκαν και άλλοι έξι ιεροσπουδαστές από διάφορα Κολλέγια της Ρώµης. Είχα τη χαρά να έχω τότε κοντά µου τους αείµνηστους γονείς µου που είχαν έρθει επί τούτου από την Ελλάδα, ενώ, σήµερα µε περιστοιχίζουν µε τις οικογένειές τους τέσσερα από τα εναποµείναντα αδέλφια µου. 

»Την Πρώτη µου Θ. Λειτουργία την τέλεσα στο παρεκκλήσιο του Ηγουµενείου του τάγµατος των Αδελφών Ουρσουλινών και τις επόµενες σε διάφορες ιστορικές βασιλικές της Ρώµης, όπως τη δεύτερη στη Βασιλική του Απ. Πέτρου, στη Παναγία τη Μείζονα, στις Κατακόµβες του Αγ. Καλλίστου, πάντοτε συνοδεία των γονιών µου. Λίγο καιρό αργότερα µε όρισαν ως βοηθό σε µια ενορία έξω από τη Ρώµη, τη Santa Marinella, δικαιοδοσίας του καρδιναλίου Ευγενίου Tisserant. Υπηρετούσα σ’ αυτή την ενορία µέχρι τον Ιούνιο, οπότε έπρεπε να δώσω εξετάσεις στο τελευταίο έτος της θεολογίας. Εκεί τέλεσα και για πρώτη φορά το Μυστήριο του Βαπτίσµατος. Όταν ολοκλήρωσα τις θεολογικές µου σπουδές τον Ιούνιο 1959 επέστρεψα στην Ελλάδα, µετά από 8 συνεχή έτη απουσίας. 

»Στις 18 Ιουλίου έφτασα στην Τήνο και πήγα στην Ξυνάρα να παρουσιαστώ στον αείµνηστο Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη Φιλιππούση. Έµεινα µαζί του την πρώτη µέρα και την επόµενη φτάσαµε µαζί στην Κώµη, όπου µε υποδέχτηκαν οι συγχωριανοί µου και µας συνόδεψαν στον ναό του Αγ. Ιωάννη όπου και λειτούργησα για πρώτη φορά στο χωριό που γεννήθηκα. Για την ιστορία επιθυµώ να αναφέρω πως σ’ αυτή την πρώτη µου Λειτουργία στην Τήνο παραβρέθηκαν οι αείµνηστοι ππ. Ιωάννης Φιοράντης, Θωµάς Αρµάος, ∆οµίνικος Βουτσίνος, Φραγκίσκος Κατζηλλιέρης, Κωνσταντίνος Αρµακόλας, Αθανάσιος Ρεµούνδος (που καταγόταν από Κώµη), Ισίδωρος Περρής καθώς και οι επιζώντες ππ. Ιωάννης Βουτσίνος και Ρόκκος Ψάλτης. Όλο το καλοκαίρι του 1959 τελούσα τη Θ. Λειτουργία σε διάφορα χωριά της περιοχής, ιδιαίτερα στο Αγάπη, επειδή ο εφηµέριος ∆ον Στέφανος Αρµακόλας ασθενούσε. Τέλεσα µάλιστα εκείνη τη χρονιά και το πανηγύρι του Αγ. Αγαπητού. Στις αρχές Οκτωβρίου ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης Φιλιππούσης µε διόρισε εφηµέριο Καλλονής, Αετοφωλιάς, Καρκάδου και Κάτω Κλείσµατος. Αργότερα τα δυο τελευταία χωριά τα ανέλαβαν οι συνάδελφοί µου π. Ρόκκος Ψάλτης και Μανώλης Ρεµούνδος και από το 1966, µετά την ιερατική του χειροτονία ανέλαβε την ποιµαντική τους φροντίδα ο π. Αντώνιος Φόνσος. 

»Την 1η ∆εκεµβρίου 1973 ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης Περρής µε διόρισε εφηµέριο στις ενορίες Αγάπης, Κτικάδου, Κιονίων και Βωλάξ». Από την πρώτη κιόλας στιγμή έγινε ο αγαπημένος εφημέριος του χωριού, ο καλός ποιμένας, μια ήρεμη δύναμη με στεντώρια φωνή. Έζησε μαζί μας (τουλάχιστον) είκοσι ολόκληρα χρόνια, τα «πέτρινα» χρόνια του μικρού αυτού χωριού, με χιόνια και βροχές, στηρίζοντάς μας και καθοδηγώντας μας. Και όταν πλέον η Βωλάξ μεγάλωσε, ομόρφυνε και έγινε κατάλληλος χώρος για να ζήσει κάποιος, τότε διορίστηκε εφημέριος σε άλλο χωριό... Κάτι που φάνηκε πολύ άδικο και για μας που τον ξέραμε και μεγαλώσαμε μαζί του. Και σίγουρα πολύ άδικο τη χρονική στιγμή που του συνέβει. 

Πόσα πράγματα άλλαξαν στο χωριό από τότε που ήρθε: Πολλά σπίτια είχαν λάμπες πετρελαίου, το νερό το παίρναμε από την πηγή και στο χωριό λειτουργούσε μόνο ένα τηλέφωνο –αυτό της Ζωζεφίνας. Τουαλέτες δεν υπήρχαν και οι δρόμοι ήταν πολύ κακοί. Ακόμη και η Θεία Λειτουργία γινόταν στα λατινικά σε αντίθεση με σήμερα... Όταν ο πατέρας Γεώργιος ήρθε το 1973, ντρεπόμαστε να λέμε από πιο χωριό είμαστε, και τώρα που καμαρώνουμε, μας έφυγε...

Το καλοκαίρι του 1999, για τα 25 και κάτι χρόνια του στο χωριό, έγινε μια μικρή γιορτούλα από τον Σύλλογο προς τιμήn του (βλ. επόμενο post), ενώ στα Τηνιακά Μηνύματα του 2003 διαβάζουμε στη στήλη που αφορά τη Βωλάξ για τον αποχωρούντα εφημέριο: «Δύσκολος ήταν ο αποχωρισμός με τον π. Γιώργη. Όμως τόσο ο ίδιος όσο και οι Βωλακιανοί έχουν μεγάλες αγκαλιές, έτσι όλοι χωρέσαμε. Δυο Λειτουργίες στην Παναγία της Καλαμάν έφεραν την παρηγοριά σε όλους, και ήδη όλοι προχωρούμε στις νέες υποχρεώσεις μας και στα νέα μας καθήκοντα».

«Από το 1994», συνεχίζει ο πατήρ Γιώργης «ο Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος Πρίντεζης µου ανέθεσε την ενορία Κάµπου και λίγο πιο μετά τον Ταραµπάδο. Ενώ, αργότερα το Σµαρδάκιτο, αντί τα προηγούµενα χωριά. Από το 2006 ανέλαβα στη θέση του Σµαρδάκιτου την ενορία του Κρόκου και ένα χρόνο µετά επέστρεψα και πάλι στην ενορία του Ταραµπάδου. Αυτό υπήρξε σχηµατικά το οδοιπορικό της εφηµεριακής µου ζωής. Προσπαθούσα πάντοτε, παρά τις µικρές µου ικανότητες, αλλά µε αγάπη να εξυπηρετώ τις ενορίες µου όσο γινόταν καλύτερα. Ίσως δεν το κατόρθωνα πάντα. Γι’ αυτό ζητώ συγγνώµη…». 

Στις 22 Σεπτεµβρίου του 2008, συλλειτουργήσε την πανηγυρική Θ. Λειτουργία ο ίδιος, μαζί με τον π. Αντώνιο Φόνσο, και φυσικά τον εφηµέριο π. Ρόκκο Ψάλτη, στο ανακαινισμένο παλιό ξωκλήσι της Άγιας Βενεράντας, που ανήκει στη Βωλάξ. Ευχόμαστε να τον ξαναδούμε σύντομα κοντά μας.

Πηγή πληροφοριών υπήρξαν:
Εφημερίδα Τηνιακά Μηνύματα, άρθρο: «π. Γεώργιος Ανδριώτης:50 Χρόνια Ιερωσύνης», Φεβρουάριος 2003, φ.310.

Για την μεταφορά: mix_06.2015