Τι είναι αυτές οι διαφορετικές πέτρες τις Βωλάξ; Τι προσμίξεις έχουν; Μήπως είμαι εγώ ο ίδιος, που φθείρομαι με ταχύ ρυθμό όπως τα βράχια του χωριού, και αλλάζω μέγεθος, σχήμα και ποιότητα...

Τα μονοπάτια μου αρέσουν. Που ξεκινάνε στο Καμπί, στο Πηγάδι, πάνω από το θέατρο ή πίσω από την εκκλησία. Αυτά που σε οδηγούν μέχρι το Βουνό –εκεί που πάντα φυσάει· αυτά, με την περιοδική βατότητα, που σε κατεβάζουν άναρχα στις φυσικές γούρνες της Βάρδας· εκείνα πάλι, τα ξεκούραστα, που σε φέρνουν στον γεμάτο καρπούς χωράφι στα Μάγια –τον χαμένο Παράδεισο... 

Τα μονοπάτια μου αρέσουν. Αυτά με το χώμα και τις πέτρες που προσπαθούν –μάταια– να φτιάξουν ένα ψηφιδωτό στα πόδια μου. Εκείνα που δείχνουν ότι δημιουργήθηκαν από μόνα τους (τι ψέμα!). Τα μονοπάτια που, δεξιά και αριστερά, βάζουν τάξη στην φύση και την κρατάνε για αιώνες σε απόσταση, με μια σνομπίστικη διάθεση. Αυτά που με την βοήθεια των περιπατητών, και κάποιων ανθρώπων που ξέρω, συνεχίζουν να διατηρούνται. Αυτά που παίρνουν ζωή και νόημα από τα δικά μας βήματα.

Τα πιο ωραία μονοπάτια, όμως, είναι αυτά που δεν ξέρω. Αυτά που θα με βγάλουν σε κάποια μαγική πεδιάδα, σε κάποιο μυστήριο ρυάκι και θα με ξαπλώσουν για ώρες και θα με αφήσουν εκεί, να κάνω σχήματα στο νερό με το δάχτυλο. Αυτά που με οδήγησαν (πίσω, στα δεκάξι μου) στο κάστρο του Πετριάδου –ναι, το κάστρο!– με τα άλογα του βασιλιά να τρέχουν στην πεδιάδα δίπλα στα χωράφια με τα ροζακιά σταφύλια... 

Τα μονοπάτια μου αρέσουν. Μου αρέσουν και οι διχάλες. Αυτές που έχουν και ένα βέλανο στη μέση με μια κουφάλα· που είναι το σπίτι για εκατομμύρια όντα ανάμεσα στους αιώνες. Αυτές οι διχάλες που σε υποχρεώνουν να διαλέξεις ποιον δρόμο θα ακολουθήσεις, με μόνο στοιχείο το ένστικτό σου. Αυτές που δεν ξέρεις ποτέ αν είναι εκεί για το καλό ή το κακό σου.

Μου αρέσει και η ομίχλη. Αυτή που σε κάνει να αγκαλιάζεις την/τον σύντροφό σου, δήθεν επειδή αισθάνεσαι ψύχρα. Αυτή που σου κρύβει το βάθος των γκρεμών και σ' αφήνει να πετάς πέτρες και να περιμένεις ν' ακουστεί ο χτύπος τους χαμηλά, κάτω. Αυτή που σ' αφήνει να σκεφτείς –έστω, λίγο– πόσο μόνος μπορείς να είσαι, αλλά ταυτόχρονα, σ' αφήνει να φανταστείς πόσο πλήρης μπορείς να γίνεις.

Μου αρέσουν τα μονοπάτια ειδικά όταν φτάνω σε διχάλες και έχει πολύ ομίχλη. Γιατί τότε, το μόνο που μένει να κάνω, είναι να χωθώ στην κουφάλα του δέντρου και να περιμένω τους αιώνες να με διώξουν καθώς θα σκέφτομαι τις παράλληλες ζωές που θα ζούσα, αν με έκοβα στην μέση και ακολουθούσα και τα δύο μονοπάτια. Και αν το έκανα αυτό σε κάθε διχάλα, ίσως οι παράλληλες ζωές που θα είχα να σκεφτώ να ήταν άπειρες, αφού θα έπρεπε να με ξανακόψω. Ξανά και ξανά.

Και έτσι, αν δεν ήμουν άνθρωπος και ήμουν βουνό, μετά από χιλιάδες χρόνια θα είχα γίνει βράχια. Και αν πάλι ήμουν βράχος, μετά από χιλιάδες χρόνια, θα είχα γίνει πέτρες. Και πριν περάσουν κι άλλες χιλιάδες χρόνια και γίνω άμμος, θα ψάχνω να βρω τα κομμάτια μου ανάμεσα στις άλλες πέτρες. Θα είμαι αυτός με τις λεπτόκοκκες αποθέσεις, τα θαμπά μαύρα σημεία και τις άσπρες γραμμώσεις από κάποιο υπόλευκο μάρμαρο. Και εκεί κοντά μου θα είναι η γυναίκα μου (ή το κορίτσι μου ή το παιδί μου –δεν θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια) και θα έχει κίτρινες αποχρώσεις, γυαλιστερές άκρες και χρυσόσκονη μαζί. Και όταν θα πέφτει ο ήλιος του μεσημεριού θα λάμπει σε σχέση με τις άλλες πέτρες δίπλα της. Και πιο δίπλα, θα είναι μια ολόλευκη φυσική τετράγωνη πέτρα που θα μου κάνει εντύπωση γιατί θα βρίσκεται κάτω από έναν φυσικά ολοστρόγγυλο βράχο. Και τότε θα πρόσεχα πως ο βράχος έχει ρωγμές και δεκάδες βρύα επάνω του, πόες εκατοντάδων ετών με διάφορες αποχρώσεις, λειχήνες επηρεασμένες από τις συνεχείς μεταβολές του αέρα και της βροχής, μύκητες και αποτυπώματα φύλλων και κλαδιών. Και μπορεί να ήμουν αυτή η πασχαλίτσα που την Άνοιξη κόβει δρόμο επάνω από αυτόν τον βράχο...

Και χαμένος στο ξεχωριστό μικροπεριβάλλον των βράχων που αλλάζουν σχήμα, χρώμα και μέγεθος, μέσα στον πλούτο από τις τόσο διαφορετικές ταπεινές πέτρες της Βωλάξ, θα ξαναγινόμουν –αναπάντεχα– αυτό που είμαι τώρα, και θα έπαιρνα στα χέρια μου αυτές τις πέτρες και θα προσπαθούσα να τις ταιριάξω και να τις ενώσω όπως το puzzle με τα δελφίνια που φτιάχναμε στο παπαδικό. Και θα δοκίμαζα να τις ξανακάνω βράχια, και ίσως –με κάποια βοήθεια– και βουνά. Αν, βέβαια, περπάταγα σ' αυτά τα μονοπάτια που τόσο μου αρέσουν. Γιατί εκείνο το μεσημέρι, δεν σηκώθηκα καθόλου από το κρεβάτι μου.

Για την μεταφορά: dvidos 07/2015