Ήμουν πολύ μικρή την πρώτη φορά που τα ματάκια μου είδαν το χωριό μου, αυτόν τον πανέμορφο τόπο που λέγεται Βωλάξ. Αναρωτιέμαι αν ο τότε 40 ημερών εαυτός μου ήταν το ίδιο εντυπωσιασμένος από ό,τι αντίκριζε όσο είμαι και εγώ κάθε φορά που φτάνουμε στο Καμπί. Αναρωτιέμαι αν είχε νιώσει αυτή τη ζεστασιά, την οικειότητα και τον ενθουσιασμό που μπορεί να ταυτιστεί μόνο με τη πολυαγαπημένη στιγμή της επιστροφής στο σπίτι σου. Μάλλον όχι. Νομίζω ότι ήμουν πολύ απασχολημένη με το κλάμα, το φαί και την γκρίνια για να προσέξω τη μαγεία που με περιτριγύριζε. Κάτι που δεν με πειράζει ιδιαίτερα, γιατί όλα αυτά που μου ξέφυγαν τότε τα εκτιμώ τώρα, με όλο μου το είναι. Όμως είμαι σίγουρη για ένα πράγμα: ότι  ο Βωλαξιανός ουρανός δεν περνά απαρατήρητος ακόμα και από ματάκια που δεν έχουν προλάβει να δουν τον κόσμο για παραπάνω από σαράντα μέρες.

Γιατί αυτή η πανδαισία χρωμάτων, σχημάτων και εικόνων είναι αξιοσημείωτη ακόμα και για τον πιο αδιάφορο ή ανίδεο επισκέπτη. Εγώ εκεί βρήκα έναν ουρανό καθάριο και ανεπηρέαστο από όλη τη βαβούρα, τη βιασύνη και το χάος της Αθήνας. Είναι ένα ολόδικό του χάος από μπερδεμένα σύννεφα που έχασαν το δρόμο τους και μας δροσίζουν μες το κατακαλόκαιρο, από μπλεγμένα χρώματα που σε καθιστούν ανίκανο να καταλάβεις που τελειώνει το ένα και που αρχίζει το άλλο, από λαμπερές ηλιαχτίδες που συναντούνε βράχια και τα μεταμορφώνουν σε χρυσό. Κάθε λογής χρώματα, κάθε λογής λάμψη και σκιά κουβαριασμένα σε ένα μέρος τόσο μικρό και κάπως απομακρυσμένο μα εντελώς αδιαμφισβήτητα μαγικό.

​Ο μικρός μου εαυτός σίγουρα είχε παρατηρήσει τα άπειρα χρώματα, τα συναρπαστικά σχήματα, αλλά αμφιβάλλω αν είχε νιώσει όλα τα συναισθήματα. Όχι, αυτά ήρθαν αργότερα. Βλέπεις, αυτό που κάνει τον Βωλαξιανό ουρανό μοναδικό βρίσκεται πολύ πιο βαθειά  από τα επιφανειακά χρώματα και τις ωραίες μεταφορές. Η πραγματική του ομορφιά είναι η διέγερση κάθε αίσθησης κατά την παρατήρησή τους, η έξαψη του μυαλού. Έχουν δίκιο όταν λένε ότι οι Τηνιακοί έχουν μια καλλιτεχνική φύση. Πώς να μην έχουν όταν βρίσκονται δίπλα σε μια τέτοια ομορφιά, μια τέτοια Μούσα; Πίστεψε με, η δημιουργικότητα έρχεται με τεράστια ευκολία τότε.

Πρέπει να καταλάβεις ότι ο Βωλαξιανός ουρανός δεν προσφέρει μόνο το θέαμα. Προσφέρει όλη την αγάπη, τη γαλήνη και τη φιλοξενία αυτού του χωριού. Χαρίζει απλόχερα το χρόνο για χαλάρωση, για συλλογισμούς, για χαζομάρες και παιχνίδια. Δε διστάζει να φέρει στο προσκήνιο αναμνήσεις προ πολλού ξεχασμένες. Δε φοβάται ούτε τον πόνο, ούτε τη δυστυχία που κουβαλάνε γιατί προσπαθεί να σου θυμίσει ότι  κάπου εκεί κρυμμένη βρίσκεται η πραγματική ευτυχία αυτού του παιδιού σαράντα ημερών. Προσφέρει ηλιοβασιλέματα που έχεις την ανάγκη να μοιραστείς με κάποιον και ανατολές κατά τις οποίες αναζητάς απεγνωσμένα το άλλο σου μισό. Μπορεί να το έχεις ήδη βρει, μπορεί να σε περιμένει στην επόμενη γωνία, μπορεί αυτή η πολυαναμενόμενη συνάντηση να μην έρθει για κάμποσα χρόνια, τον Βωλαξιανό ουρανό δεν τον πειράζει. Αυτός θα είναι πάντα εκεί, μια πάντα παρούσα παρηγοριά για όποτε τη χρειάζεσαι, έτοιμος να σου θυμίσει ποια είναι η πραγματική αξία.

Και αν τύχει να περάσεις από το Βωλάξ καμιά αυγουστιάτικη βραδιά με πεφταστέρια, κάνε έναν κόπο και πέρνα από το Άπλωμα. Μπορεί να περιμένει εκεί αυτός που ψάχνεις. Μπορεί και όχι. Σίγουρα όμως θα είμαστε εμείς εκεί. Θα ονοματίζουμε αστέρια και θα ξυπνάμε τις αγελάδες. Θα ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια λόγω ενός σφιχτού αυγού και κάποιου ‘Τόνι το κλεφτρόνι’. Θα λέμε ιστορίες, μυστηρίου και μη, μέχρι να μας βρει το χάραμα. Θα μας ακούσεις, κάνουμε αρκετή φασαρία μες στην ακινησία της νύχτας. Μη διστάσεις όμως, μη φοβηθείς. Έλα, σε περιμένουμε. Εμείς και ο Βωλαξιανός ουρανός με τα αμέτρητα αστέρια, τις ζώνες, τις άρκτους, τα νεφελώματα, τις παρέες, τα γέλια, τις αναμνήσεις…

Έλα…

ΥΓ: Όπως καταλαβαίνεις, μια φωτογραφία από κάμερα κινητού (πολύ χαμηλής ανάλυσης) αδικεί το πραγματικό μεγαλείο του Βωλαξιανού ουρανού και σίγουρα δεν μπορεί να αποτυπώσει την απόλυτη μαγεία της νύχτας στο Βωλάξ... Η εξωπραγματική του ομορφιά μπορεί να εκτιμηθεί πλήρως μόνο με μια επίσκεψη.

Γι' αυτό έλα...