Μια επίσκεψη σε ένα παλιό ερειπωμένο χωριό, είναι κάτι περισσότερο από μια απλή βόλτα αναψυχής. Είναι ένα καλό μάθημα αυτογνωσίας. Είναι μια πράξη που βοηθάει τον επισκέπτη να συνειδητοποιήσει ορισμένα εξαιρετικής αξίας δεδομένα, όπως είναι για παράδειγμα η μνήμη.

Πάντα αναροτιώμουν: Τι έχει ένα παλιό, έρημο, εγκαταλειμμένο και ολοκληρωτικά γκρεμισμένο χωριό, πέρα από σωρούς από πέτρες; Τι περισσότερο μπορεί να είναι, πέρα από αυτό που φαίνεται –σωροί από πέτρες; Με τη δύναμη της φθοράς του χρόνου τα πέτρινα σπίτια σωριάστηκαν και έγιναν πέτρινοι λόφοι· οι ξύλινες πόρτες κρέμασαν και τα τζάμια από τα φθαρμένα παράθυρα έσπασαν από την εγκατάλειψη και τον γερό αέρα.

Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, μέσα από την ίδια διαδικασία, επέστρεψαν στη γη (το χώμα που δανείστηκαν για να πλαστεί η σάρκα τους) και ελάχιστοι έχουν μείνει για να μας τους θυμίζουν. Το μόνο που μπορεί να ξεπεράσει την φθοροποιό δύναμη του χρόνου, είναι η μνήμη. Η ανάμνηση των γεγονότων, η μνήμη γι' αυτούς που έφυγαν.

Κάποτε αυτό το χωριό που βλέπεις μπροστά στα πόδια σου ήταν κάτι παραπάνω από δομημένες πέτρες, ήταν χώρος που μια χούφτα άνθρωποι έζησαν, πάλεψαν, πόνεσαν, αγάπησαν, προσευχήθηκαν και δημιούργησαν… Οι ανθρώπινες αναπνοές, οι φωνές και τα γέλια τους, γέμιζαν τον αέρα. Πάθη, έχθρες, φιλίες και οικογενειακές σχέσεις χώριζαν και έδεναν τους ανθρώπους. Μπροστά σε αυτή την εικόνα ματαιότητας έρχεται η μνήμη· ένα υφάδι, που μπλέκει το χθες με το σήμερα, το παλιό με το καινούργιο, το σημαντικό με το ασήμαντο. Η ιστορία, όμως, δεν έχει μόνο παρελθόν. Έχει και συνέχεια. Και πολλές φορές –όπως στην περίπτωση αυτού του χωριού– το μέλλον προοιωνίζεται καλύτερο, γεμάτο αποφάσεις και όνειρα. Γεμάτο ζωή.

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν (και που είχαν χρησιμοποιηθεί σε μια έκθεση φωτογραφίας), δείχνουν την Μαίρη του Ζακ και τον Δημήτρη του Νάσου στην Βωλάξ του κοντινού παρελθόντος, στην Βωλάξ του Αυγούστου του 1988. Τότε που το χωριό έδειχνε μισογκρεμισμένο και ασήμαντο. Από τότε, όμως, έχουν περάσει 23 χρόνια...

Για την μεταφορά: mix_09.2015