Επειδή δεν θέλω να προσωποποιήσω την παρακάτω ιστορία, Ανεβάζω μια εικόνα που περιλαμβάνει πολλά αηδόνια. © insanity100, vecteezy.com

Σε μια εποχή που ορισμένοι άνθρωποι που γνωρίζω θα ήθελαν να κρυφτούν από την πραγματικότητα, θα τολμήσω να δώσω μιαν ιδέα —παλιά αλλά σίγουρη, δοκιμασμένη! Παραθέτω λοιπόν δυο αποσπάσματα γύρω από το ίδιο θέμα. Τους δίνω μάλιστα τον τίτλο: «Πως το Αηδόνι κρύφτηκε για να μην το στείλουνε στο μέτωπο», τίτλος που κάνει τις κόρες μου να το βλέπουν σαν παραμύθι, ωστόσο ήταν αλήθεια.

«Το Αηδόνι το πρόλαβες; Όχι, δεν μπορεί… Το Αηδόνι ήταν ο τελευταίος Καλούμενος. Eίχε μια κόρη, την Άννα, που παντρεύτηκε τον Παράβολα —Πειραιώτης ήταν αυτός— και μένει τώρα στ’ Κουκ, μόνος του με τ’ άλογά του. Αυτόν τον ξέρεις… Το Αηδόνι ήταν αδελφός του Καμινάσου, αλλά αυτός ήταν μεγαλύτερος, πέθανε νωρίτερα. Λοιπόν. Ήρθαν κάποτε τα χαρτιά για να παρουσιαστεί το Αηδόνι στους Βαλκανικούς Πολέμους. Το ’18 ήταν, κάπου εκεί. Δεν ήθελε όμως να πάει και τα παράτησε όλα και πήγε και έμεινε στα Περάματα, μέσα στα βράχια και στις τρύπες. [γελάει] Ήρθε απόσπασμα με αστυνομικούς να τον ψάξουν. Ρώταγαν εδώ, ρώταγαν εκεί, που είναι το Αηδόνι, τέτοια. Δεν ξέρω. Που πήγε; Δεν ξέρω, έφυγε… Σήκωναν τους ώμους. Είδαν και αποείδαν οι αστυνομικοί, τίποτα. Μήνες το Αηδόνι ήταν κρυμμένο στα Περάματα. Και αν πέρναγε κανείς, του άφηνε και λίγο φαγητό. Στα Περάματα… Άντε βρες τον!» ( ηχογρ. Δεκέμ. 2020 )

«[...] Κι όμως, ο χώρος αυτός, τα Περάματα, ήταν κάποτε το σπίτι του Αηδονιού, η ασφάλειά του, ο κόσμος του, ο εντελώς δικός του κόσμος, που πότισε περάσματα και βράχια με τις οσμές του κορμιού του, που το φαγητό του, το όποιο φαγητό, έβγαλε καινούργια αρώματα στα βάτα και τα σχίνα της Σχουντρής και του Φανούρ’. Τα Περάματα που λες, έγιναν ο νέος του κόσμος –τουλάχιστον μέχρι να σιγουρευτεί πως δεν θα ξανάρθουν οι πολιτσμάνοι. Και να ξέρεις πως η παρουσία εκεί άλλαξε τις συνήθειες των κατσικιών, ίσως ακόμη και των ιπτάμενων φίλων του, τους μαυροκόρακες που ερχόντουσαν κάθε μεσημέρι και τα λέγανε, πουλιά και αυτά, πουλί και το Αηδόνι. Τα Περάματα ήταν ο κόσμος του και μπορεί να μην με πιστεύεις, αλλά  αυτό που σου λέω είναι τόσο αληθινό όσο με βλέπεις και σε βλέπω». ( Iranon, volax-tinos.gr 2012 )