Οι μελέτες γράφουν ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν συχνότερα τα σαββατοκύριακα. Κάθομαι φρόνιμα και ηρεμώ –σήμερα είναι Τετάρτη.

Σε μια άλλη αναλυτική μελέτη του Αστερισμού της Τρόπιδος –ένα αστρικό νεφέλωμα που απέχει 7.5 χιλιάδες έτη φωτός από τη Γη– ίσως οι ίδιοι επιστήμονες, διαπίστωσαν ότι το μέρος αυτό αποτελεί τον μεγαλύτερο τόπο θανάτου των άστρων...

Σηκώθηκα το πρωί και πρόσεξα ότι όλα τα σπίτια του χωριού είναι λευκά. Άντε να φαίνονται και κάποια πέτρινα σημεία, ίσως και κάνα δυο βράχοι. Το φως είναι εκτυφλωτικό και καίει τα πάντα. Όλα λευκά και άχρωμα. Όταν όμως πέφτει η νύχτα στη Βωλάξ τότε τα πάντα αλλάζουν, τα πάντα φωτίζονται. Τα αστέρια, τα ζωντανά αστέρια, πλημμυρίζουν το μαύρο ταβάνι του ουρανού και η αστερόσκονη αρχίζει να ψυχαλίζει κάθε δρομίσκο του χωριού. Τα φωτεινά αστρικά κύματα κινούνται σε τυχαίες κατευθύνσεις και λούζουν τα πάντα με το κοσμικό τους χρώμα!

Η Μαρτζ κατά την διάρκεια του δεύτερου ονείρου της –έπαιζε με την Αλεξ όλο το πρωί και κουράστηκε για τα καλά– δεν κατάλαβε ότι φέρει την απόλυτη ευθύνη για όλα αυτά τα χρώματα! Περπατώντας στις μύτες των ποδιών της, την ώρα που έβλεπε όνειρο στα όρια του ασυνειδήτου, παίρνει τέσσερεις προβολείς από το θέατρο, βάζει ζελατίνες στους φακούς και ξεκινάει να φωτίζει όλο το χωριό με ένα μοναδικό ουράνιο τόξο. Μοιράζει γενναιόδωρα χρώματα χωρίς να μπορεί να τα εξηγήσει. Βλέπει το χρυσό και το ασημί, χρώματα που αντιπροσωπεύουν τον ήλιο και το φεγγάρι, τη μέρα και τη νύχτα· φαντάζεται το μωβ, έναν συνδυασμό του κόκκινου και του μπλε. Μοιράζει τα πράσινα της φύσης, τα κίτρινα της εξουσίας, το πορτοκαλί της ελπίδας. Χάνεται στο κόκκινο της διέγερσης και, απλά, γυρνάει πλευρό στον βαθύ της ύπνο.

Όλοι μας κοιμόμαστε και κανείς μας δεν βλέπει αυτό το χρωματικό πανηγύρι. Και ούτε οι επιστήμονες δεν μπορούν να βρουν μέσα σε αυτή τη χρωματική πανδαισία, πόσα αστέρια πέθαναν εκείνη τη στιγμή στον Αστερισμό της Τρόπιδος. Και ούτε εγώ –πίσω στην Αθήνα πλέον– προσέχω ότι σε λίγο ξημερώνει Πέμπτη...

Μόνο η φωτογραφική μου μηχανή –τώρα που τσεκάρω για άλλη μια φορά τις καλοκαιρινές φωτογραφίες– φανερώνει στα έκπληκτα μάτια μου τον μυστηριώδη ονειρικό κόσμο της Μαρτζ, αυτόν με τα φανταστικά συμβάντα με τα χρώματα και τα φώτα. Και ανατωτιέμαι αν κοιμάμαι και γω και δεν είναι όλα αυτά παρά ένα όμορφο όνειρο.

Eίναι όνειρό ή πραγματικότητα. Θα δω σε λίγες μέρες, μαζί με όλη την παρέα, και θα ρωτήσω την Μαρτζ. Λες;