Δεν υπάρχει θησαυρός χωρίς κάποιον χάρτη. Και επειδή πάντα υπάρχει η πιθανότητα, ο χάρτης αυτός, να πέσει σε λάθος χέρια έπρεπε να γνωρίζουν οι ενδιαφερόμενοι κάποιο κρυφό αλφάβητο... Από αυτό το σημείο ξεκινάει η μικρή μας ιστορία...
Γέννημα φόβου ή απελπισίας, και πάντως προϊόν βαθιάς δεισιδαιμονίας ήταν οι προφητείες των βυζαντινών χρόνων. Όταν όμως, οι προφητείες τελειώνουν, ο λόγος ανήκει στη μαγεία. Και στοιχεία πρακτικής μαγείας βρέθηκαν καταγεγραμμένα σ' ένα μικρό χειρόγραφο τετράδιο Σολομωνικής από έναν συλλέκτη βιβλίων πριν από αρκετά χρόνια σε παλαιοπωλείο της Αθήνας.
Aνάμεσα στα απόκρυφα βιβλία των δύο τελευταίων προχριστιανικών αιώνων ήταν και η περίφημη Διαθήκη Σολομώντος υιού Δαυίδ. Γύρω από την προσωπικότητα του σοφού βασιλιά, που σύμφωνα με κάποια παλιά ιουδαϊκή παράδοση είχε γράψει βιβλίον ιαμάτων πάθους παντός, πλέχτηκαν με την πάροδο του χρόνου κάθε λογείς θρύλοι –οι περισσότεροι βέβαια στις αρχές του μεσαίωνα, την εποχή ίδρυσης του χωριού Βωλάξ...συνέχεια...
H Βωλάξ (ή Βώλαξ ή Βώλακας) είναι ένα μικρό χωριό, από τα γραφικότερα της Τήνου, με μοναδική εδαφολογική μορφολογία, που του προσδίδει τη φυσιογνωμία σεληνιακού τοπίου.
Mεσαιωνικό καθολικό χωριό με περίπου 53 μόνιμους κατοίκους (απογρ. 2011), χτισμένο σε μέσο υψόμετρο 284 μέτρα, σε ένα μικρό οροπέδιο στη μέση της Τήνου, περιτριγυριζόμενο από πέτρες και τεράστιους σφαιρικούς γρανιτένιους βράχους ηφαιστειογενούς προέλευσης, σε τοπίο που σαγηνεύει με την ιδιομορφία του. Πολλά από τα σπίτια του είναι κτισμένα ανάμεσα ή επάνω σε αυτούς τους σφαιρικούς βράχους. συνέχεια...
Πρόσφατα, μια επισκέπτρια της Βωλάξ απευθύνθηκε στον φίλο της και του είπε: «Δεν είναι αυτό το χωριό που είχαμε έρθει τότε. Εκείνο ήταν μικρό και δεν είχε τίποτα... Είναι άλλο σου λέω, είμαι σίγουρη!»
Ήταν Δεκαπενταύγουστος του 1988, όταν ο φακός μια βιντεοκάμερας –σπάνιο για εκείνα τα χρόνια– προσπάθησε να καταγράψει τις γωνιές του χωριού μας, χωρίς να γνωρίζει ότι κατέγραφε το τέλος μιας ολόκληρης εποχής.
Τον Αύγουστο του 2010, εικοσιδύο χρόνια μετά, δοκιμάζουμε να κάνουμε την σύγκριση με το «σήμερα». Φωτογραφίζουμε το χωριό από την ίδια θέση ώστε να μπορεί κανείς να κάνει τη σύγκριση του τότε με το τώρα.
Δυστυχώς κάποιες φωτογραφίες δεν μπορούμε πλέον να τις αναπαράγουμε καθόλου: Νέα σπίτια εμφανίζονται μπροστά από τη θέση που είχε πάρει τότε ο φακός ή, πάλι, καινούργια οικήματα βρίσκονται ακριβώς επάνω στα σημεία που κάποτε υπήρχαν υπολείμματα πέτρινων τοίχων και γκρεμισμένων δομάτων.
Ξεκινάμε με το πρώτο μέρος αυτής της προσπάθειας.
Πηγή φωτογραφιών υπήρξαν:
Ντοκιμαντέρ, διάρκειας μίας ώρας, με τίτλο «Βωλάξ 1988»
Για τις φωτογραφίες του 2010: Leopold Dustal, Δημήτρης N. Βίδος
Η γιαγιά Μαρία διηγείται –στα 88 της– την ιστορία του αρραβώνα της, το 1931.
διήγηση: Μαρία Βίδου του Μάγγου, το γένος Φυρίγου
ηχογράφηση: 27.02.1999,
διάρκεια: 5:11
Για την μεταφορά: dvidos, 7_2015
Αυτή είναι η είσοδος του μουσείου της Βωλάξ και η πόρτα είναι κλειστή. Επειδή κάποιοι παραπονιούνται γενικώς, ότι «τα μουσεία είναι πάντα κλειστά», επιλέγουμε αντικείμενα από το Λαογραφικό Μουσείο –και όχι μόνο– και σας τα παρουσιάζουμε μαζί με τις απαραίτητες πληροφορίες.
για την μεταφορά nikal_06.15
Στο χωριό Βωλάξ, λοιπόν, το χωριό των «καλαθάδων», γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου του 1877 ο χαρισματικός Δον Γιώργης Φυρίγος και βαφτίστηκε στις 31 του μηνός [Libro Maestro / Libro de Battesimi εγγ. 484] από τον εφημέριο Ματθαίο Βίδο (αργότερα Αρχιεπίσκοπο Νάξου-Τήνου-Μυκόνου και Άνδρου) στον ενοριακό ναό του Γενεσίου Θεοτόκου, που δεν υπάρχει πλέον. Πατέρας του ήταν ο μπαρμπα-Γιάννης Φυρίγος ή Μάγερας γιός του Γιώργου Φυρίγου, και μητέρα του η αξιοσέβαστη άμια Αλεξάνδρα (Βίδου).
Το 1889 έγινε δεκτός στη μεγάλη ιερατική Σχολή του Saint Louis στην Κωνσταντινούπολη, όπου φοίτησε για 11 χρόνια. Εκεί έκανε τις κλασικές, τις φιλοσοφικές και τις θεολογικές του σπουδές. [Τηνιακά Μηνύματα, φ. 181] Τον Μάρτιο του 1900 ο Επίσκοπος Τήνου και Μυκόνου (1899-1904) Francesco ΙΙΙ Di Mento [cathecclesia.gr] τον χειροτόνησε ιερέα. Μετά τη χειροτονία του υπηρέτησε διαδοχικά σε όλες τις ενορίες του νησιού. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι, στη μόνη ενορία που δεν θέλησε να πάει ήταν η ενορία της Καρδιανής, επειδή εκείνα τα χρόνια το χωριό ήταν απομακρυσμένο και απομονωμένο. Προτίμησε, μάλιστα, να μείνει για αρκετό καιρό χωρίς ενορία, παρά να πάει εφημέριος στην Καρδιανή. Τελικά, διορίστηκε εφημέριος στον Αγ. Νικόλαο της Χώρας, θέση που κατείχε μέχρι το θάνατό του.
Όταν γύρω στο 1910 γκρεμίστηκε η εκκλησία της ενορίας του χωριού, ο Δον Γιώργης πούλησε τα χωράφια που του είχαν δώσει οι γονείς του και με τα χρήματα αυτά, και όσα είχε τότε η καθέδρα, επισκεύασε την εκκλησία του Αγ. Γιάννη και έκτισε δίπλα το παπαδικό με τους χώρους που έχει από κάτω. [Ζακ Βίδος, από τα Αποκαλυπτήρια Προτομής Δον Γεωργίου Φυρίγου, 2006]
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1940, εορτή των Αγ. Αναργύρων, Κοσμά και Δαμιανού, ο εφημέριος Κέχρου είχε καλέσει τον Δον Γιώργη για τον πανηγυρικό. Ο Δον Γιώργης πήγε στον Κέχρο και «ως συνήθως "έβγαλε" ένα θαυμάσιο λόγο». [Τηνιακά Μηνύματα, ο.π.] Την επόμενη μέρα έπαθε αποπληξία. Ο Δον Πέτρος ή Φαλιρίνης περιέγραψε τον θάνατο του Δον Γιώργη στο ημερολογιό του: «Τη 28η Σεπτεμβρίου 1940 εσυνέβη ο θάνατος του ιερέως Δον Γεωργίου Φυρίγου εκ του χωρίου Βωλάξ. Ήτο εφημέριος Χώρας Τήνου και εκαλέσθηκε παρά του εφημερίου Κέχρου τη 27η Σεπτεμβρίου 1940 να εκφωνήση και εκφώνησεν λόγον πανηγυρικόν των Αγίων Αναργύρων κατά την τελετήν την γενομένην εν τω χωρίω Κέχρω. Την άλλην ημέραν απέθανεν αιφνιδίως. Ήταν κατ' εξοχήν ρήτωρ ιεροκήρυξ, σοφότατος θεολόγος και φιλόσοφος. Έκαμνεν ελεημοσύνας πολλά εις τους πτωχούς. Απέθανεν εις Κέχρον και ετάφη εις Βωλάξ, εις ηλικίαν 63 ετών και 6 μηνών».
Είναι γνωστή και φιλική πια η φυσιογνωμία του Δον Γιώργη στους Τηνιακούς. Ήταν αγαπητός από καθολικούς και ορθόδοξους και είχε την εκτίμηση όλων των Τηνιακών. Πραγματικά πνευματώδης τύπος, με σπινθηροβόλο χιούμορ, σαρκαστικό μερικές φορές, που έκανε όλους να τον επιζητούν στη συντροφιά τους. [Απόστ. Μωραϊτης , ό.π. σ. 30] Και δεν ήταν μόνο το πλήθος και η καυστικότητα των ανεκδότων που έλεγε. Ήταν και ο τρόπος και το ύφος της αφήγησης, μαζί με μια ηθελημένη ιδιότυπη έρρινη προφορά, συναρπαστική στην έκφραση, που τον έκαναν απολαυστικό σε κάθε ακροατήριο.
Αμέτρητες είναι οι ιστορίες που λέγονται γι' αυτόν. 'Ηξερε να συνδυάζει τη λαϊκή σοφία με την πιο βαθιά θεολογία, να μιλά άπταιστα την καθαρεύουσα και να εκφράζεται με άνεση και χιούμορ στους πιο νόστιμους ιδιωματισμούς των χωρικών. Είχε ακόμα το χάρισμα να αυτοσχεδιάζει και να στιχουργεί. [π. Ρόκκος Ψάλτης Ο Δον Γιώργης ο Φυρίγος, Τηνιακά Μηνύματα, φ. 180] Με τη φροντίδα του π. Ρόκκου, από τη δεκαετία του '70 μέχρι και τη δεκαετία του '90, η εφημερίδα Τηνιακά Μηνύματα δημοσίευσε κατά καιρούς διάφορα ανέκδοτά του, όπως τα διηγήθηκαν άνθρωποι που τον γνώρισαν και τον έζησαν από κοντά. Αλλά και στην εφημερίδα Κυκλαδικόν Φως [φ. 265, 267, Ιούλιος, Σεπτέμβριος 1970] η Ματίνα Γιαγιά δημοσίευσε κάποιες ιστορίες, τις οποίες και συμπεριέλαβε ο Αλέκος Φλωράκης στο βιβλίο-ανθολόγιο Τηνίων Πολιτεία [Δήμος Τήνου, 2001] όπου έχουν συγκεντρωθεί αξιόλογα κείμενα περί της νήσου Τήνου.
Η προσωπικότητα και η προσφορά του Δον Γιώργη Φυρίγου ήταν τέτοια ώστε, ο Σύλλογος τίμησε και διατήρησε την μνήμη του με ένα μαρμάρινο μνημείο που τον απεικονίζει και που τοποθετήθηκε στο προαύλιο της εκκλησίας. Τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Δον Γιώργη έγιναν στη Βωλάξ την Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2006.
Για την μεταφορά: mix_06.2015
Κοντεύουν 40 χρόνια από τότε που ο π. Γιώργης, διορίστηκε εφημέριος στη μικρή Βωλάξ. Το παρακάτω κείμενο είναι ένα μικρό αφιέρωμα στον πιο αγαπητό εφημέριο που πέρασε απ' το χωριό μας...
Δεν υπήρξε πιο αγαπητός εφημέριος για το χωριό από τον π. Γεώργιο Ανδριώτη. Ο καλόκαρδος «πατέρας Γιώργης», γνωστός για την αγάπη του στην υποβρύχια αλιεία, θέλει ενάμιση ακόμη χρόνο για να κλείσει τα 40 χρόνια από τότε που διορίστηκε εφημέριος στο χωριό μας. Ήδη από τον ∆εκέµβριο του 2002 ως εφηµέριος Κτικάδου, γιόρτασε το Ιερατικό του Ιωβηλαίο, 50 χρόνια δηλαδή από τότε που είχε λάβει την ιερατική χειροτονία στη Ρώμη. Μιλώντας, συγκινηµένος, κατά τη Θεία Λειτουργία που τελέστηκε, τότε, στον Κτικάδο για τον σκοπό αυτό, μας έδωσε ο ίδιος στοιχεία για τον θρησκευτικό του βίο: συνέχεια...
Στις 19 Αυγούστου του 1999 (ώρα 19:15-19:58) είχαμε μια λειτουργία στην Καλαμάν. Την ακολούθησε μια μικρή γιορτή για τα 25 και πλέον χρόνια μετά την πρώτη εφημερία του π. Γιώργη Ανδριώτη στη Βωλάξ.
Μετά το πέρας της λειτουργίας ο γραμματέας του Συλλόγου Ζακ Βίδος πήρε το λόγο:
«Σεβαστέ μας πατέρα Γεώργιε και αγαπημένε μας εφημέριε, δεν έχουμε λόγια για να σας ευχαριστήσουμε για τα όσα έχετε κάνει για το χωριό μας. Είναι πάρα πολλά, μέσα σ' αυτά τα 25-26 χρόνια, και σίγουρα δε θα μπορέσουμε να τα θυμηθούμε όλα. Θα ήθελα όμως να προσπαθήσω να απαριθμήσουμε ορισμένα. συνέχεια...
Η Βωλάξ αποτελεί ένα μικρό υποσύνολο της κοινωνίας και υπήρξαν παιδιά της που στερήθηκαν τον γενέθλιο τόπο τους για να προσφέρουν περισσότερα σε περισσότερους. Όχημα γι' αυτή την κοινωνική και εκπαιδευτική προσφορά υπήρξε το τάγμα των Μαριανών Αδελφών. Και το χωριό μας, πίσω από αυτούς τους φωτισμένους ανθρώπους, δεν μπορεί να κρύψει την υπερηφάνεια του.
Ο ιδρυτής O Άγιος Μαρκελλίνος Champagnat (1789-1840) είναι ο ιδρυτής της μοναχικής εκπαιδευτικής κοινότητας των Μικρών Αδελφών της Παναγίας ή αλλιώς Μαριανών Αδελφών (κάποτε και Μαριστών). Γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 1789 στο ορεινό χωριό Ροζέ της κεντρικής Γαλλίας και στα δύσκολα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης εργάστηκε κοντά στους νέους, αφιερώνοντας τη ζωή του στη διαπαιδαγώγησή τους.
Η σπορά του ξεκίνησε στο γαλλικό έδαφος αλλά από το τέλος του 19ου αιώνα η Μαριανή Κοινότητα άρχισε να βιώνει έντονα τον ιεραποστολικό της χαρακτήρα, σε κάθε σημείο του πλανήτη. Οι μοναχοί του τάγματός του ταξίδεψαν σε ολόκληρο τον κόσμο (σήμερα υπάρχουν περίπου 5.000 Μαριανοί Αδελφοί) ιδρύοντας σχολεία, με αποστολή όχι μόνο τη μόρφωση αλλά και τη χριστιανική διαπαιδαγώγηση των νέων.
Στις 18 Απριλίου του 1999 ο Μαρκελλίνος Champagnat ανακυρήχθηκε άγιος της Καθολικής Εκκλησίας ενώ, η μνήμη του εορτάζεται στις 6 Ιουνίου.
Εκπαίδευση και Ελληνισμός Η άφιξη των Αδελφών στις ακτές του Βοσπόρου γίνεται το 1892, και μέσα στα διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα που υπηρέτησαν είτε στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης (Σκούταρι, Μακρίκιοϊ, Μπεμπέκ, Αγ. Στέφανος) είτε στην Σαμψούντα του Πόντου, φοίτησε πλήθος ελλήνων μαθητών. Την πρώτη χρονιά, μάλιστα, χωρίς βιβλία, «επειδή το τουρκικό τελωνείο τα κρατούσε προς εξέταση».
Πίσω, στον Ελλαδικό χώρο, από το 1838 (λίγο μετά την σύσταση του Ελληνικού κράτους) μέχρι το 1888 λειτουργεί το ενοριακό σχολείο «Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης», προάγγελος του Λεοντείου Λυκείου. Τον επόμενο χρόνο, 1889, δημιουργείται το νέο σχολείο με δαπάνες πάπα Λέοντος ΙΓ' (προς τιμήν του το ενοριακό σχολείο μετονομάζεται σε Λεόντειο). Εμπνευστής του, όμως, είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιωάννης Μαραγκός, ο οποίος τίμησε τη Βωλάξ ως εφημέριος το 1865, ενώ, μέχρι το 1907 βρίσκεται υπό τη διεύθυνση των Σαλεσιανών Πατέρων.
Η ιστορία της Μαριανής Κοινότητας στην Ελλάδα αρχίζει στις 15 Σεπτεμβρίου του 1907, ημέρα άφιξης των τεσσάρων πρώτων μελών της στο Λεόντειο Λύκειο της Αθήνας, και δυο χρόνια μετά μεταβιβάζεται η διοίκηση σστους Μαριανούς. Από εκείνη την ημέρα εφαρμόζονται οι χριστιανικές παιδαγωγικές της Μαριανής Παιδαγωγικής, καλλιεργείται η ευλάβεια προς την Θεοτόκο, τονίζεται η αξία της συνεργασίας και προωθείται η φιλανθρωπία, η αλληλοβοήθεια και η ύπαρξη του οικογενειακού πνεύματος.
Οι Μαριανοί στην Τήνο
Οι Μαριανοί Αδελφοί αγοράζουν το 1948 από τις Ουρσουλίνες Καλόγριες (οι οποίες εγκαταστάθηκαν στο νησί το 1862) το παραθαλάσσιο θέρετρο της Κολυμπήθρας. Εκεί περνούν μέχρι και σήμερα τις ολιγοήμερες διακοπές τους, ενώ, αφιερώνουν μια εβδομάδα ετησίως στις πνευματικές τους Ασκήσεις. Παράλληλα, κάθε χρόνο οργανώνουν κατασκηνώσεις για καθολικά παιδιά από όλη την Ελλάδα (Από το χωριό, ο Δημ. Ιγν. Βίδος έζησε πάμπολλες κατασκηνώσεις εκεί) και τώρα τελευταία από πολλές άλλες χώρες. Παράλληλα διαθέτουν το χώρο για συνάξεις κατηχητικών και θρησκευτικών οργανώσεων. [Μαριανοί Αδελφοί, Κολυμβήθρα Τήνου. Τηλ.: 22830-51115]
Οι Μαριανοί και το χωριό
Μέλος των Μαριανών αδελφών αποτελεί ο fr. Georges (Γεώργιος Βίδος), γιος του Γεωργίου και της Μαρίας Βίδου το γένος Φυρίγου. Ο αδ. Γεώργιος γεννήθηκε στη Βωλάξ στις 3.02.1941 και ήταν το μικρότερο παιδί της εξαμελούς οικογενείας του. Βαφτίστηκε με το όνομα αυτό στις 12.02.1941 τιμώντας τον συνονόματο θείο του, ιερέα Δον Γιώργη Φυρίγο, που είχε πεθάνει μόλις τρεις μήνες πριν. Η έντονη θρησκευτική ζωή και το καλό παράδειγμα των γονιών του άσκησαν σ' αυτόν ευεργετική επίδραση. O fr. Georges αφιερώθηκε οριστικά στον Θεό ως μέλος της Αδελφότητας στις 31.08.1966, ενώ, οι γονείς του δούλεψαν –ως πολιτικό προσωπικό– επαγγελματικά, για κάποια χρόνια, στο σχολείο της Νέας Σμύρνης από το 1967 μέχρι και τη δεκαετία του '70.
Σήμερα, ο πάντα σεμνός αδ. Γεώργιος, είναι Ηγούμενος της Κοινότητας Αγίας Κυριακής Παλαιού Φαλήρου και μεταξύ άλλων ενδιαφέρεται ενεργά για το χωριό στο οποίο γεννήθηκε, μέσα από την συμμετοχή του στον Συλλόγο αλλά και τις δράσεις της κοινότητας των Μαριανών Αδελφών στην Τήνο. Πρόσφατο παράδειγμα, η καμπάνα του κωδωνοστασίου της Παναγίας της Καλαμάν που ήταν άλλη μια ευγενική προσφορά του τάγματος.
Το χωριό έδωσε και άλλους frères στην κοινότητα, όπως ο fr. Ιγνάτιος (Καπετάνιος) που συνεχίζει να βάζει το δικό του λιθαράκι στο τεράστιο οικοδόμημα της Μαριανής παιδαγωγικής. Ο αδ. Ιγνάτιος είναι ένα από τα τρία παιδιά της βωλαξιανής Σοφίας Φυρίγου και του Δαμιανού Καπετάνιου, ονομαζόμενου Νταμιάνου, από την Περάστρα και αποτελεί σήμερα τον Εκπρόσωπο των εν Ελλάδι Μαριανών Αδελφών. Κατά το σχολικό έτος 2000-01 η Γαλλική Πολιτεία τίμησε με τον πρέσβη της στην Αθήνα τον fr. Ιγνάτιο με το παράσημο του Αξιωματικού του Εθνικού Τάγματος Αξίας.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον fr. Athanase, που γεννήθηκε στην Ξυνάρα στις 13 Ιανουαρίου 1916, τέταρτο παιδί του Νικολάου και της Μαρίας Δελατόλλα από τη Βωλάξ. Σε ηλικία δώδεκα ετών έγινε δεκτός στο Δοκίμιο των Μαριανών Αδελφών στο Π. Ηράκλειο Αττικής, και μετά το πέρας των σπουδών του υπηρέτησε διαδοχικά στα Λεόντεια της οδού Σίνα, της Ν. Σμύρνης και των Πατησίων διδάσκοντας γαλλική γλώσσα και κατήχηση ενώ, άσκησε παράλληλα εποπτεία στους οικότροφους και αργότερα ανέλαβε με πολύ ζήλο τις διαχειριστικές υποθέσεις των Μαριανών Αδελφών. O αδ. Aθανάσιος οργάνωσε εκδρομές και κατασκηνώσεις, συσσίτια (στη περίοδο της Κατοχής) και προσέφερε φροντίδα και συμβουλές σε πολλά παιδιά. Σημαντική βοήθεια έδωσε και σε όλους τους συγγενείς του, πολύ πριν μας αφήσει το 1996.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας κ. Χριστόδουλος (παλιός μαθητής της Λεοντείου) μαρτυρεί: «Τον ενθυμούμαι αεικίνητον, ζωηρόν, φιλοπαίγμονα στην αυλή του σχολείου, εγγυητή της πειθαρχίας με απλότητα και καλοσύνη προς όλους μας».
Λεόντεια και Βωλακίτες Δεκάδες άτομα που γεννήθηκαν στο χωριό και μαζί και τα παιδιά τους, που τα περισσότερα είχαν πια γεννηθεί στην Αθήνα, πέρασαν ως μαθητές από τα δύο Λεόντεια Σχολεία, από τη δεκαετία του '40 μέχρι και τις μέρες μας. Μεταξύ άλλων οι Ζακ Βίδος, Γεώργιος Ιακ. Βίδος, Ιωσήφ Σιγάλας, Ξενόπουλος Πέτρος, Ανδρέας Πιπέρης, Δημήτρης Ιακ. Βίδος, Μαρία Ιγν. Βίδου, Δημήτρης Ιγν. Βίδος κ.α. Να προσθέσουμε ακόμη ότι στο Σύλλογο Διδασκόντων της Λεοντείου Νέας Σμύρνης ανήκουν ο Γιώργος Φυρίγος και η Μαρία-Χριστίνα Βίδου από πατέρα βωλακίτη, ενώ στη Λεόντειο Πατησίων η Νικόλ Πρίντεζη από μητέρα βωλαξιανή.
Το κύριο έργο των Μαριανών Αδελφών είναι η συμβολή τους στην ανοδική πορεία του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου των νέων που υπήρξαν μαθητές στα δύο Λεόντεια Λύκεια της Αθήνας. Σε όλες τις κρίσιμες στιγμές που έζησε η πατρίδα (Μικρασιατική Καταστροφή, Αλβανικό Έπος, Γερμανική Κατοχή, Εμφύλιος), οι Μαριανοί Αδελφοί προσέφεραν πάντα συμπαράσταση σε όσους είχαν ανάγκη, με πράξεις αλληλεγγύης και αγάπης πέρα από τον τομέα της εκπαίδευσης. Οι Frères Maristes με την δράση τους, αθόρυβοι, άοκνοι και ανιδιοτελείς, αποτελούν παράδειγμα για όλους εμάς.
Βοηθητικές πληροφορίες πήραμε από τα:
Διαφόρων «Μαριανοί Αδελφοί, 100 χρόνια κοινωνικής & εκπαιδευτικής προσφοράς στην Ελλάδα (1907-2007)»
Μάρκου Ρούσσου-Μηλιδώνη «Οι Μαριανοί Αδελφοί και το Παιδαγωγικό τους Έργο», 2007
wikipedia.org
Για την μεταφορά: dvidos, 7-2015
Η Τήνος φημίζεται για την ποιότητα των προϊόντων που παράγει. Tα τυριά της είναι πολύ γευστικά (μαλαθούνι, κοπανιστή, γραβιέρα Τήνου, πετρωτά τυράκια) και το κρέας, η λούζα (που βγαίνει από το καλύτερο μέρος του χοίρου) και τα λουκάνικα που είναι ονομαστά.
Ρωτήστε ακόμη όσους δοκίμασαν πατάτες, ροζακί σταφύλι και τηνιακό μέλι να σας πουν τις εντυπώσεις τους. Όσο για τα υπόλοιπα αγροτικά της προϊόντα είναι πάντα εύγευστα, αρωματικά και αγνά (ρίγανη, κάπαρη, σύκα, σκόρδα, ρακή, κρασί).
Σε γιορτές ή παραδοσιακούς τηνιακούς γάμους θα δοκιμάσετε τα αμυγδαλωτά «ψαράκια», τα παστέλια σε φύλλα λεμονιάς (όπου κατηγορηματικά δηλώνω ότι τα πιο εύγευστα στο χωριό ήταν της Eλενάρας) και το Πάσχα θα σας κεράσουν τις περίφημα γλυκά τυροπιτάκια Τήνου. Eυκαιρία να σας δώσουμε την συνταγή! συνέχεια...